Rekolekcje z Janem Pawłem II. Wiara posiada wymiar moralny...

Rekolekcje z Janem Pawłem II

Wydawnictwo M
ISBN: 978-83-7595-661-0

fragment książki:

Wiara posiada wymiar moralny: jest źródłem zgodnego z nią życiowego zaangażowania

Wiara posiada również wymiar moralny: jest źródłem zgodnego z nią życiowego zaangażowania i zarazem takiego zaangażowania się domaga. Obejmuje i wydoskonala przyjęcie i zachowywanie Bożych przykazań. [...]

Poprzez życie moralne wiara staje się „wyznaniem”, nie tylko wobec Boga, ale także przed ludźmi: staje się świadectwem.

Encyklika Veritatis splendor

Co to znaczy „wierzyć”?

Słowo „wierzę” jest obecne w języku codziennym, niezależnie od swojej treści religijnej, a w szczególności chrześcijańskiej. „Wierzę ci” – to znaczy: ufam ci, jestem przekonany, że mówisz prawdę. „Wierzę w to, co mówisz” – to znaczy: jestem przekonany, że treść twoich słów odpowiada obiektywnej rzeczywistości.

W tym potocznym użyciu słowa „wierzę” uwydatniają się pewne elementy istotne. „Wierzyć” to znaczy przyjmować i uznawać za prawdziwe i odpowiadające rzeczywistości to, co jest treścią wypowiedzi, czyli słów drugiej osoby (czy też osób), ze względu na jej (ich) wiarygodność. Wiarygodność ta stanowi w danym wypadku o szczególnym autorytecie osoby. Jest to autorytet prawdy. Tak więc mówiąc „wierzę”, wyrażamy równocześnie dwoiste odniesienie: do osoby i do prawdy – do prawdy ze względu na osobę, która cieszy się autorytetem prawdomówności.

W całej teologii „wierzyć” – „wiara” jest kategorią podstawową. Jest także punktem wyjścia dla katechezy, pierwszym aktem, jakim odpowiada się na Objawienie Boże.

Konstytucja dogmatyczna Soboru Watykańskiego II Dei verbum:

Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić siebie samego i ujawnić nam tajemnicę woli swojej (por. Ef 1,9), dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca w Duchu Świętym i stają się uczestnikami Boskiej natury (por. Ef 2,18; 2 P 1,4)” [Dei verbum, 2].

„Bogu objawiającemu należy okazać «posłuszeństwo wiary» (por. Rz 16,26; Rz 1,5; 2 Kor 10,5-6), przez które człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując «pełną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego» (Vaticanum I) i dobrowolnie uznając objawione przez Niego dane” [Dei verbum, 5].

W tych słowach dokumentu soborowego jest zawarta odpowiedź na pytanie, co to znaczy „wierzyć”. Wyjaśnienie jest zwięzłe, ogromnie skondensowane i bogate. [...]

To jedno przede wszystkim jest oczywiste: zachodzi genetyczna i organiczna łączność – związek pomiędzy naszym chrześcijańskim „wierzę” a tą szczególną „inicjatywą” Boga samego, która nazywa się „Objawieniem”.

Audiencja generalna (13.03.1985)

opr. aś/aś