Religia jak tarcza

Wspólna modlitwa małżonków przynosi owoce

PYTAMY Ks. prałata Ryszarda Kardasa, proboszcza parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białej Podlaskiej

Wiara chroni rodziny przed rozpadem - czy wniosek, jaki płynie z publikacji w „Rzeczpospolitej”, znajduje potwierdzenie w praktyce duszpasterskiej Księdza Prałata?

Jestem przekonany, że w małżeństwach, w których głęboka wiara, trwanie w nauce Kościoła, życie sakramentalne są fundamentem, wartości te dają większą gwarancję przetrwania mniejszych bądź większych problemów. Oczywiście o ile religijność wyrażona praktykami religijnymi ma przełożenie na codzienne życie, tzn. jest potwierdzona świadectwem oraz zaangażowaniem jednej i drugiej strony, żony i męża. Natomiast niebezpieczeństwo, że jeśli związek będzie przechodził kryzys, może zakończyć się on rozpadem, jest większe, gdy małżonkowie są oddaleni od Boga, nie korzystają z sakramentów, nie modlą się itd. To sprawy bardzo złożone i indywidualne, jednak generalnie wiara i życie religijne wpływają na trwałość małżeństwa.

Co - zdaniem Księdza - leży u podstaw kryzysu współczesnej rodziny?

Wyraźniej niż kiedykolwiek wcześniej widać dzisiaj brak dojrzałości ludzi pełnoletnich, a jednak niezdolnych do wzięcia odpowiedzialności za współmałżonka i dzieci. Wybierają życie wolne od zobowiązań. Tłumaczą się pracą, nawałem obowiązków, szybkim tempem życia. Do wzięcia ślubu skłania ich często przypadek, np. nieplanowana ciąża, a nie rzeczywista chęć stworzenia rodziny. Poza tym massmedia lansują dzisiaj luźne związki, partnerstwo, życie w pojedynkę, czyli singielstwo, w związku z czym można odnieść wrażenie, że model rodziny katolickiej został zepchnięty w cień.

Może właśnie brak dojrzałości sprawia, że ludzie, którzy gotowość bycia razem potwierdzili słowami „ślubuję, że cię nie opuszczę aż do śmierci”, zapominają o randze przysięgi małżeńskiej? Czy małżeństwa z krótkim stażem częściej dotyka ten problem?

Nie znam małżeństwa, które nie przeżywałoby różnego rodzaju rozterek, dylematów czy rozdźwięków, słowem wszystkiego tego, co kryje w sobie słowo „kryzys”. Często przychodzi on już w pierwszym roku po ślubie, ale bywa, że pojawia się w dobrym małżeństwie po 25 wspólnie przeżytych latach. Trzeba mówić głośno o tym, że to działanie szatana. Atakuje on szczególnie tych ludzi, którzy chcą być bliżej Boga i potwierdzają tę wolę przyjęciem sakramentu, czy to w kapłaństwie albo życiu zakonnym, czy też małżeństwie itd. Może głos Kościoła w tej kwestii jest za mało donośny, a może zagłuszają go inne, niemniej jednak w kazaniach dość często poruszamy ten temat.

Czy małżonkowie, którzy stoją w obliczu decyzji o rozwodzie, szukają pomocy w Kościele? Co Ksiądz im radzi?

Niejednokrotnie miałem okazję rozmawiać z ludźmi będącymi na rozdrożu, przychodzącymi po radę albo ratunek. Często wracali później, przyznając, że rozmowa, pouczenie, dobra porada pozwoliły spojrzeć z dystansu na problemy, przebaczyć sobie albo po prostu zrozumieć siebie nawzajem. Nie zawsze jednak słowa kapłana są lekiem na trudności. Tym, o co zawsze proszę takich małżonków, jest wspólna, systematyczna modlitwa - na kolanach. Jestem pewien, że modlący się razem mąż i żona są w stanie zażegnąć kryzys. Podobnie jeśli kobieta modli się razem z dziećmi np. o nawrócenie męża - efekty bywają naprawdę zaskakujące.

W ostatnim czasie dostrzegam jednak także inny problem. Przybywa tzw. związków partnerskich, w które młodzi ludzie zwykle wchodzą zauroczeni tą drugą stroną, świadomie decydując się na życie niesakramentalne z osobą niewierzącą albo po rozwodzie, ale nie mając pojęcia, jakie będą konsekwencje. Ponieważ punktem odniesienia pozostaje dla nich dom rodzinny, w którym była i modlitwa, i wspólne wyjścia do kościoła, i celebrowanie świąt, z czasem - zwykle wtedy, gdy trzeba ochrzcić dziecko albo przystępuje ono do Pierwszej Komunii św. - otwierają im się oczy, a do głosu dochodzi sumienie. Chcieliby zmienić coś w swoim życiu, ale jest to niemożliwe. Targają nimi wątpliwości, poczucie winy. Jeśli ktoś w takiej sytuacji zwraca się do mnie z pytaniem, jak żyć, zapewniam, że Kościół się od nich nie odwraca; osoba, która wyniosła wartości i wychowanie chrześcijańskie z domu, ma obowiązek w tym duchu wychować dzieci. Jedyne, co mogę doradzić, to zawierzenie Panu Bogu w modlitwie.

Co czuje Ksiądz, widząc w kościele rodzinę w komplecie?

Jestem tym bardzo zbudowany. Zawsze optowałem za tym, by w Mszy św. uczestniczyły całe rodziny. Msze celebrowane z myślą np. o młodzieży albo dzieciach trochę przeczą tej idei. Jeśli rodzice wysyłają swoje pociechy same do kościoła, nie mają pewności, czy dojdą do celu... Zdarza się, niestety, że na niedzielną Eucharystię z domu wyrusza delegacja: w jedną niedzielę tatuś z synem, w kolejną mama z córkami itp. Ten, kto zostaje, czuje się rozgrzeszony, bo „ktoś był w kościele”. Nie ma takiej opcji - idziemy wszyscy, bez narzekania, bez poczucia przymusu. Moi wierni wielokrotnie słyszeli słowa, które pozwolę przypomnieć czytelnikom „Echa Katolickiego”: Nie mów: muszę modlić się, muszę chodzić do kościoła. Mów: chcę. Twoja modlitwa, udział w Mszy św., życie sakramentalne nie są potrzebne ani księdzu, ani Panu Bogu, który pozostaje wieczny, święty i wszechmocny. To tobie potrzebny jest Pan Bóg.

NOT. KL
Echo Katolickie 48/2014