Przeszkody na drodze otwarcia się na Jezusa

Bóg nieustannie szuka człowieka. Chce się z nim spotkać, wnieść w jego życie światło. Ale klucz do drzwi ludzkiego serca znajduje się w ręku człowieka.

Obraz Williama Holmana Hunta zatytułowany Światłość świata przedstawia Jezusa w szkarłatnym płaszczu, z cierniową koroną, trzymającego w ręku latarnię. Jezus stoi przed domem, puka do drzwi. Dom jest zaniedbany, porośnięty krzakami, drzwi nie mają klamki, otworzyć można je tylko od środka, o ile po drugiej stronie jest ktoś, kto usłyszy pukanie i zechce otworzyć. Obraz ten wyraża głęboką prawdę, że Bóg nieustannie szuka człowieka, by wnieść w jego życie światło. Ale to my musimy otworzyć drzwi naszych serc.

Przeszkody na drodze otwarcia się na Jezusa są liczne: od duchowej gnuśności, uznawania tylko tego, co widzialne, aż do odrzucenia Boga w imię wolności, racji rozumowych, świadomego trwania w zarozumiałości i zamknięcia się na duchowy wymiar życia. W sztuce dramatycznej Szczęśliwe dni Samuela Becketta jedna z bohaterek, Winni, zakopana do pasa w piasku, grzebie rękoma w torebce, w której ma wszystkie swoje rzeczy; jest zadowolona i powtarza: „Tak, rzeczy żyją, rzeczy żyją”. W kolejnej scenie zasypana jest po szyję. Nikt nie może z nią nawiązać kontaktu ani ona nie może zbliżyć się do nikogo. Nic nie ma dla niej znaczenia. Wszystko, co miała, leży koło niej. Tym razem powtarza: „Och, jaki szczęśliwy dzień”. Żyje, ale właściwie już za życia jest jakby martwa.

Boga mogą przesłonić rzeczy materialne, chęć posiadania, dobrobyt, które stają się celem życia. Wiara w Boga schodzi wtedy na dalszy plan, staje się balastem, w końcu zamiera. Św. Faustyna w swoim Dzienniczku zanotowała słowa Pana Jezusa: „Najboleśniej ranią Mnie grzechy nieufności” (nr 1076). Wiara jest otwarciem się na Boga, powierzeniem Mu całego życia, dziecięcym oddaniem się Ojcu. Nieufność zaś podaje w wątpliwość Jego dobroć, miłość, troskę o człowieka. Na kartach Ewangelii Jezus wielokrotnie smuci się z powodu niedowiarstwa. Zatwardziałość serca okazywała się często silniejsza od znaków i cudów, które były oczywistym dowodem prawdziwości Jego posłannictwa i Jego Bóstwa. Jednak wobec krnąbrności umysłu czy przewrotności niewiary Bóg okazuje się poniekąd bezradny. Niedawno w Belgii feministyczne aktywistki zaatakowały arcybiskupa André-Josepha Léonarda w trakcie wykładu na uniwersytecie. Miał to być rzekomy protest przeciwko homofobii. Półnagie kobiety oblały biskupa wodą i obrzuciły go wyzwiskami. Biskup spokojnie dokończył wykład, potem ucałował figurkę Matki Bożej.

Odwieczny wróg człowieka – szatan – nie śpi. Chce wyrwać z jego serca największy skarb, którym jest wiara. Propaganda nowej moralności w opakowaniu cywilizacji postępu ma do dyspozycji potężne, nowoczesne środki „masowego rażenia wyobraźni”, dzięki którym skutecznie ­sączy jad bezbożności, powoduje zmiany w ludzkiej mentalności.

Wiara w Boga jest ciągle poddawana próbom. Dlatego nie może stać w miejscu. Brak rzetelnej wiedzy religijnej, znajomości Pisma Świętego, pogłębionego życia sakramentalnego – to wszystko prowadzi do niezrozumienia zasad wiary i moralności. To zaś sprzyja podatności na antykościelną propagandę, podawaną przez ogłupiające slogany, zalew bezwartościowych filmów, audycji, programów, pseudorozrywki. Brak krytycyzmu osłabia ducha! Wiara natomiast wzmacnia się, gdy jest przekazywana. Milczenie na temat wiary, brak życia nią na co dzień, sprowadzenie jej wyłącznie do sfery prywatnej, a także pośpiech, bezrefleksyjność, zmęczenie, lekceważenie grzechów powszednich, trwanie w grzechach ciężkich i nałogach – to wszystko odrywa człowieka wierzącego od Boga, osłabia jego wiarę. Wiara jest łaską, o którą trzeba Boga codziennie gorąco prosić. Ale musi być podtrzymywana naszym wysiłkiem, pracą wewnętrzną, nieustającą troską o to, by wzrastała.

opr. aś/aś