Dyskusja zespołowa

Wydział Teologii UWM w Olsztynie

1. DYSKUSJA ZESPOŁOWA

Jest to metoda przeznaczona dla klas starszych. Jej celem jest rozszerzanie
i pogłębianie wiadomości na jakiś temat. Przedmiotem dyskusji mogą być tylko te treści, te zagadnienia i problemy, w stosunku do których zakładamy zróżnicowanie poglądów.

Walory dyskusji:

bardzo angażuje wszystkich uczestników, nawet tych biernych, którzy się tylko przysłuchują, ćwiczy poprawne myślenie i umiejętność ścisłego formułowania własnych wypowiedzi, uczy prawidłowego odnoszenia się do osób zajmujących odmienne stanowisko, kształtuje umiejętność oceny i analizy podanych argumentów, służy także kształtowaniu postaw moralnych.

Przebieg dyskusji:

Podanie tematu dyskusji. Zagajenie, wprowadzenie w celu umożliwienia uczniom zrozumienia jej tematu (np. przypomnienie pewnych wiadomości, odczytanie fragmentu Pisma świętego, przykład egzystencjalny, materiał filmowy). Jest to istotny element dyskusji. Od sposobu jego przeprowadzenia zależy w dużym stopniu efektywność następnych etapów. Zagajenie, to przysłowiowe wbicie kija w mrowisko, to wyzwolenie aktywności uczniów, to pobudzenie ich do zabierania głosu. Czas zagajenia jest stosunkowo krótki, nie może przekraczać
5 minut. Ale zwarta i skondensowana forma z dużym ładunkiem treściowo
- emocjonalnym, ma stanowić "punkt zapalny". Dyskusja właściwa. Podsumowanie (katecheta mając w pamięci wszystkie zarysowane stanowiska, powinien zaprezentować taką moc argumentacji, posługując się zarówno błędnymi hipotezami, wykazując ich nielogiczność lub sprzeczność z nauką, jak i argumentację pozytywną wzbogaconą dodatkowymi elementami nie poruszanymi dotąd w dyskusji). Wyciągnięcie wniosków (jest to część finalna spotkania). Winny temu towarzyszyć osobiste refleksje, a nawet jasno określone wnioski na przyszłe życie. Naturalnym przedłużeniem ożywionej dyskusji może stać się praca domowa uczniów. Praca domowa, która może stać się próbą do przeprowadzenia dialogu z samym sobą, próbą nakreślenia swoich wcześniejszych postaw i zapatrywań z tym, co mnie dodatkowo wzbogaciło, co spowodowało zmianę moich dotychczasowych zapatrywań. Udzielenie pochwały tym uczniom, którzy aktywnie uczestniczyli w zajęciach.

Zadania prowadzącego dyskusję:

prośba o komentarz, ustosunkowanie się, udzielenie głosu uczestnikom, parafrazowanie wypowiedzi uczestników, by można było przekonać się, czy wypowiedź została jednoznacznie zrozumiana (uwaga na ... echo pedagogiczne!), nadanie dyskusji kierunku przez krótkie podsumowania i kolejne pytania, dokonanie na koniec podsumowania, zapewnienie wszystkim dyskutującym równych praw (każdy musi mieć pewność, iż wyrażony przez niego pogląd nie będzie zironizowany, wyśmiany czy wykpiony i to zarówno przez kolegów jak i prowadzącego dyskusję, np. co ty możesz wiedzieć o wychowaniu, skoro nawet nie masz dzieci.... lub co za głupi wniosek...), przeciwdziałanie stosowaniu argumentów nie fair, np. fałszowanie danych lub źródeł danych, wypowiadanie opinii w postaci faktów (np. jak podają socjologowie młodzież jest coraz gorsza - gdzie podają? jacy socjologowie? skąd mają takie dane? z kim porównują: człowiekiem z paleolitu, żakami krakowskimi ...), przeciwdziałanie odbieganiu od tematu, zachęcanie nieśmiałych uczniów do zabierania głosu.

opr. ab/ab