Kielich nowego przymierza

Wędrowiec idący przez pustynię zostawia ślady na piasku. Jezus także zostawił ślady, które bezbłędnie wytyczają nam drogę.

Apostoł porównuje peregrynujący lud, do którego się zwraca, do Izraelitów, których Bóg wyprowadził z Egiptu i doprowadził do Synaju.

Przepaszcie się i pójdźcie

W 1 P 2,25 ludzie zostają przedstawieni jako błądzące owce, a Jezus jako ich pasterz. Jak w Starym Testamencie Bóg (Iz 43,6) był pasterzem, tak teraz Chrystus prowadzi drogą, na której wprawdzie są ciernie, ale wiedzie ona z pewnością do zbawienia. Ongiś Hebrajczycy, a teraz chrześcijanie otrzymują polecenie, by się przepasali (1,13). To co kiedyś wypowiedziane było do synów Abrahama na Synaju, nadal jest aktualne w życiu Kościoła: „bądźcie świętymi, ponieważ ja jestem święty” (Kpł 11,44-1P 1,16).

Jedna świątynia

Apostoł wielokrotnie mówi o tym, jacy powinni być ludzie wierzący w Chrystusa i jak powinni postępować w swym życiu. Porównuje ich do kamieni, które składają się na ściany budowli, przeznaczonej na dom dla Boga. Zjednoczeni ze sobą wierni stanowią więc świątynię, a święte kapłaństwo ustanowione jest po to, „aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu, przez Jezusa Chrystusa” (1P 2,5).

Życie jak namiot

Piotr uważa za swój obowiązek ustawiczne głoszenie nauki Pana, zwłaszcza zaś w obliczu zbliżającej się śmierci. Podkreśla to obraz namiotu (wers 14), który łatwo zwinąć, aby przenieść się na inne miejsce. Namiot jest obrazem życia ludzkiego, które jest przejściowe, krótkotrwałe, a jego zwinięcie oznacza śmierć.

Słowo trwa na wieki

Celem Listu św. Piotra jest danie wiernym wskazówek, jak powinni żyć wśród pogan. Stąd podkreślenie, że słowa Przymierza z Synaju adresowane są także do członków wspólnoty nowego wyjścia: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem (Bogu) na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła. Wy którzy byliście nie ludem, teraz jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali” (2,9-10).

Wszystkie te określenia zostały wzięte ze Starego Testamentu. Jeśli wierni są ludem wybranym, to tylko dzięki temu, że przyjęli głoszone im słowo Boże, „które jest żywe i trwa” (1P 2,8-9).

We wszystkich nurtach

Typologia wyjścia była wspólna dla całego Kościoła apostolskiego. Idea interpretowania życia i dzieła Chrystusa w świetle wydarzeń exodusu pojawiła się we wszystkich nurtach nowotestamentalnej tradycji, już w materiale bardzo starym. Teksty wskazują, że sam Jezus dawał do zrozumienia uczniom, że swoją misję rozumie jako wypełnienie obietnic wyjścia.

Oto nadeszła godzina

Najpełniej, najbardziej jednoznacznie swą misję w kontekście exodusu ukazuje Jezus podczas ustanowienia Eucharystii, w Święto Paschy. Szczególnym celem obchodu Paschy było wyrażenie dziękczynienia za dzieła zbawcze pierwszego wyjścia i ufność w przyszłe, jeszcze większe zbawienie.

Błogosławiąc kielich, Jezus uroczyście oświadcza, że godzina ustanowienia Nowego Przymierza zapowiedziana przez proroków ostatecznie nadeszła: „Ten kielich jest Nowym Przymierzem, we Krwi moje” (1Kor 11,25).

Trzeba podkreślić, że każdy z Ewangelistów łączy ostatnią wieczerzę i ofiarę krzyża z Paschą.

opr. mg/mg