Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.
Ludowi izraelskiemu ciągle zagrażało niebezpieczeństwo, iż uzna on szczególne wybranie go przez Boga za coś tylko jemu przynależne, chociaż w opisie powołania ojca narodu - Abrahama - znajdują się słowa o błogosławieństwie dla ludów całej ziemi (Rdz 12, 3). Tymczasem naród izraelski nie został wybrany dzięki własnym zasługom, lecz po to, aby dawał innym ludom świadectwo o wielkości Boga, o Jego wierności, aby i one rozpoznały kim jest Bóg.
Również pierwsi chrześcijanie musieli się zastanawiać nad tym, czy zapowiadane przez Jezusa zbawienie odnosiło się do wszystkich ludzi, czy też tylko do narodu izraelskiego. Niektóre listy N. Testamentu, a przede wszystkim List do Rzymian, niektóre rozdziały Dziejów Apostolskich (10, 1-48; 15, 1-35) oraz fragmenty Ewangelii (Mk 7, 24-30) mówią o toczących się w młodym Kościele dyskusjach. Dopiero w wyniku tych rozważań Kościół doszedł do przekonania, że to właśnie on jest owym „nowym ludem izraelskim”. Nowym, otwartym dla wszystkich - dla Żydów i pogan - powołanym z wszystkich narodów.
Kto znalazł w Jezusie zbawienie, nie może tego zachować tylko dla siebie. Zrozumienie posłannictwa Jezusa nakazuje dzielić się nim z innymi, bo wszyscy muszą doświadczyć, co Bóg przez Jezusa uczynił dla świata.
Po dziś dzień chrześcijanie usiłują świadczyć o miłości Boga i czynić ją dla ludzi doświadczalną. Zajmują się biednymi, chorymi, głodującymi. Rozmawiają z ludźmi o ich wątpliwościach i potrzebach. Pouczają „szukających Boga” i udzielają im chrztu. Żyją wśród nich, dzielą ich losy, a tym samym dają świadectwo o swym Panu, który jest Panem wszystkich. Tak powstają nowe gminy chrześcijańskie. Tak rozwija się Kościół po całym świecie. Jest on w Chrystusie jednocześnie sakramentem - to znaczy znakiem zjednoczenia Boga z ludźmi, jak również znakiem jedności nas wszystkich. W nim mają doświadczyć wszystkie narody, że Bóg pragnie zbawić wszystkich. Dlatego też sobór watykański II nazywa Kościół „powszechnym sakramentem zbawienia”.
Całemu Ludowi Bożemu zostało zlecone misyjne zadanie Kościoła:
Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem (Bogu) na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (1 P 2, 9).
Misja (od łac. missio = posłanie): Odpowiedni wyraz wywodzący się z greckiego brzmi: apostolstwo (zob. Urzędy i posługa we wspólnocie). Wszyscy wierzący zobowiązani są przekazywać innym radosną Prawdę Boga, którą sami otrzymali. Sobór watykański II (1965) mówi: „Jako członki żywego Chrystusa, wcieleni i upodobnieni do Niego przez chrzest, bierzmowanie i Eucharystię, zobowiązani są do współpracy w szerzeniu i rozwoju Jego Ciała, aby jak najprędzej doprowadzić je do pełni” (Dekret o działalności misyjnej Kościoła, 36). Misja w ściślejszym znaczeniu oznacza przekazywanie posłannictwa w innych krajach.
Misjonarz: Chrześcijanin głoszący Ewangelię w krajach niechrześcijańskich. Termin ten używany jest często także w znaczeniu - „członek zakonu misyjnego”.
Metody misyjne: Zmieniały się w historii w zależności od ogólnych poglądów na religię, wolność wiary, tolerancję itd. (Problemy: Misje i nawracanie siłą; Misje i kolonizacja, Związanie chrześcijaństwa z kulturą zachodnią; Misje i tolerancja).
Misja: Zob. Dzieła Kościoła
Misje ludowe: Specjalnie organizowane ćwiczenia duchowne - forma rekolekcji - w parafiach dla umocnienia i odnowienia życia religijnego.
opr. mg/lb