O spowiedzi młodzieży szkolnej

Sakrament pokuty — nazywany powszechnie spowiedzią, która jest jednym z jego warunków, ma wielkie znaczenie nie tylko dla życia wiecznego — współżycia z Chrystusem, ale i dla doczesnego, dla wychowania i samowychowania chrześcijańskiego. Można z całą pewnością twierdzić, że konfesjonał jest najskuteczniejszym środkiem wychowawczym. Jeżeli bowiem określamy wychowanie jako dążność do wewnętrznego zharmonizowania władz cielesnych i duchowych, a świadomość winy popełnionej i wyrzuty sumienia towarzyszące tej świadomości są największą do tej harmonii przeszkodą, to środek gładzący tę winę i usuwający wyrzuty sumienia będzie — bezsprzecznie — środkiem najbardziej wychowawczym.

Nieraz nawet sami kapłani nie zdają sobie sprawy z wychowawczych wartości sakramentu pokuty, który przewyższa wszystkie inne środki wychowawcze, o ile on jest należycie odprawiony. Wprawdzie największą wartość spowiedzi stanowi łaska Boża, ale ta łaska i działanie jej w duszy, uzależniona jest od warunków, i nie ma drugiego sakramentu, któregoby działanie było tak uzależnione od współpracy udzielającego i przyjmującego, jak działanie sakramentu pokuty.

Spowiedź dzieci odgrywa pierwszorzędną rolę w ich wychowaniu, ponieważ łaska sakramentalna i rady spowiednika zarówno podnoszą z upadku, jak i zabezpieczają przed nimi na przyszłość oraz usuwają braki w formującym się charakterze młodych obywateli. Atoli tylko spowiedź dobrze odprawiona sprowadza te skutki; dlatego mamy pilnie czuwać, by dzieci spowiadały się należycie. U dzieci mogą być dwie przyczyny niepoprawnej spowiedzi: nieświadomość i bojaźń. W pierwszym wypadku trzeba je należycie pouczyć i przygotować, a w drugim — z ojcowską pieczołowitością ośmielić, dodać otuchy i pomóc.

Spowiedź młodzieży starszej tym większe ma znaczenie, im bardziej ona narażona jest na większe niebezpieczeństwa upadku. W naszych czasach te niebezpieczeństwa znajdują się na każdym kroku, pochodzą z towarzystw przewrotnych, książek gorszących, szkół areligijnych, nauczycieli znieprawionych, niebezpiecznych rozrywek i ludzkich względów.

Trzeba młodzieży często mówić o doniosłości łaski, którą na spowiedzi otrzymujemy, i o innych pożytkach sakramentu pokuty, jakimi są: odpuszczenie grzechów ciężkich, odpuszczenie grzechów lekkich, odpuszczenie kary wiecznej i przynajmniej częściowo kar doczesnych, wlanie lub powiększenie łaski uświęcającej, odżycie utraconych przez grzech zasług, a przede wszystkim udzielenie specjalnej łaski sakramentalnej, o której wierni nie mają przeważnie pojęcia. Spowiedź zawsze sprawia penitentowi pewną przykrość, której należy przeciwstawić płynące z tego sakramentu nadzwyczaj błogie skutki.

Specjalna łaska sakramentalna tego sakramentu, która uzdrawia rany duszy czyli tak zwane „pozostałości grzechowe” oraz daje pomoc do zwalczania pokus i do uniknięcia nowych wypadków, najbardziej pociąga młodzież, odczuwająca może więcej niż inni potrzebę tej pomocy.

Gdy inne oddziaływania wychowawcze na młodzież stają się dla nas coraz trudniejsze, wykorzystajmy — należycie ten największy środek wychowawczy — konfesjonał, który jest ujawnieniem największego Miłosierdzia Bożego.

fragmenty artykułu Ks. M. Sopoćki: Spowiedź młodzieży szkolnej,„Przegląd Katechetyczny” z 1948 r.

opr. aw/aw