Nie rób sam tego, co możemy zrobić razem!

Andrzej Sionek (kierownik projektu) CAŁĄ EWANGELIĘ, CAŁE CIAŁO, CAŁEMU ŚWIATU ISBN: 978-83-277-0173-2 wyd.: Wydawnictwo WAM 2014

Wybrane fragmenty Wstęp, bp Grzegorz Ryś Słowo wstępne, Kard. Stanisław Dziwisz Nie rób sam tego, co możemy zrobić razem!, Andrzej Sionek Wprowadzenie, Andrzej Sionek

Andrzej Sionek
Kraków

CAŁĄ EWANGELIĘ,
CAŁE CIAŁO,
CAŁEMU ŚWIATU
Nie rób sam tego, co możemy zrobić razem!

Celem Forum Nowej Ewangelizacji, które odbyło się w Krakowie-Mogile w dniach 14—16 listopada 2013 roku, było dążenie do wspólnego umocnienia się Ewangelią i wspólne ujawnienie, jak działa pośród nas jej tajemnica. W sposób szczególny poprzez to Forum chcemy oddać Bogu chwałę za bogate dziedzictwo ujawnione pośród nas przez pionierów Nowe j Ewangelizacji, poprzez apostolską i prorocką posługę papieża Jana Pawła II i księdza Franciszka Blachnickiego. Forum jest jednocześnie deklaracją woli, że na tym dziedzictwie chcemy dalej budować w Panu. Doświadczając mocy Ewangelii, dążymy do tego, aby zrozumieć, co Duch mówi dzisiaj do Kościołów, tak aby wzrosły nasza nadzieja i pewność w Panu w doprowadzaniu innych do wiary i posłuszeństwa Ewangelii. Wobec powszechnej mobilizacji do podjęcia dzieła Nowej Ewangelizacji chcieliśmy sobie uświadomić, w  którym miejscu jesteśmy w tych ważnych dla losów Kościoła chwilach i jakie jest nasze zrozumienie w kwestiach zasadniczych, a mianowicie: co i kto jest przedmiotem tego, co głosimy; kim są ci, którym głoszenie zostało powierzone, i  jakie są ich uwarunkowania, aby głoszenie było skuteczne; kto jest dzisiaj pierwszorzędnym adresatem Dobrej Nowiny i jak do niego dotrzeć na areopagach współczesnego świata. Stąd też tytuł Forum: „Całą Ewangelię, Całe Ciało, Całemu Światu”, który wyznacza zasadnicze kierunki refleksji, a  jednocześnie wskazuje na tematykę wystąpień. Deklarowane pragnienie, aby całe Ciało Chrystusa zaniosło całą Ewangelię całemu światu, zostało wzbudzone zasadniczą myślą, aby realizować je we wzajemnej współpracy wszystkich stojących przed tym samym zadaniem, aby mieć na względzie wzajemną troskę o siebie wobec wspólnych zadań, stąd też wezwanie umieszczone w podtytule: „Nie rób sam tego, co możemy zrobić razem!”.

Do wspólnej refleksji zostali zaproszeni wszyscy, którzy odczytali Boże powołanie oddania się dziełu głoszenia Ewangelii i odnowy Kościoła i wyrazili gotowość dzielenia się z innymi własnym doświadczeniem w Panu. Zaproszeni zostali wszyscy ci — kapłani, zakonnicy i  siostry zakonne, seminarzyści, odpowiedzialni wspólnot, ruchów i  stowarzyszeń  — którzy chcą się uczyć i  reflektować nad własnym doświadczeniem w  świetle doświadczenia innych. Forum nie było miejscem porównywania czy też orzekania o wartości różnych inicjatyw ewangelizacyjnych, ale miejscem dzielenia się tym, czego wykonując naszą posługę, nauczyliśmy się w Panu. Podejście takie wykluczało postawę niewłaściwego współzawodnictwa, rywalizacji czy nadmiernego skupienia się jedynie na własnych koncepcjach. Abyśmy mogli naszą duchową pracę wykonać jak najlepiej, w  roli nauczających postawiliśmy świadków Ewangelii, którzy z  uwagi na pasję dla niej dokonali znaczących przełomów, otwierając nowe pola dla ewangelizacji. Świadków, którzy swoją aktywność łączą z głęboką refleksją nad tym, w  jaki sposób są przez Boga prowadzeni. Żywiliśmy nadzieję, że ich własne świadectwo pozwoli uczestnikom jeszcze bardziej otworzyć się na Bożą obecność, na to, co Duch mówi do Kościołów, i umieścić własne doświadczenie w całokształcie zasadniczej misji wspólnoty Kościoła, a tym samym zobaczyć, jaki Kościół rodzi się z Nowej Ewangelizacji.

Szczególną cechą Forum jest jego jawny wymiar ekumeniczny, dlatego zaprosiliśmy liderów innych Kościołów, aby stając w tej samej łasce, wobec takich samych wezwań, podzielili się z nami swoim doświadczeniem, abyśmy się wzajemnie ubogacili. Chcieliśmy dać wyraz tej zachęcie Soboru Watykańskiego II, „aby katolicy po bratersku współpracowali z  braćmi odłączonymi”¹ na polu ewangelizacji. Zachęta ta powróciła w słowach papieża Pawła VI w roku jubileuszowym, jako upomnienie: „Wpierw, zanim wszyscy ludzie powrócą kiedyś i odnowią się w łasce Boga, Ojca naszego, trzeba koniecznie przywrócić wspólnotę pomiędzy tymi, którzy już uznali wiarę i przyjęli Jezusa Chrystusa, jako Pana miłosierdzia, wyzwalającego ludzi i jednoczącego ich w  Duchu miłości i  prawdy”². Wreszcie Jan Paweł II przypomniał to, co wpajał nam ksiądz Franciszek Blachnicki: „Więzy, jakie istnieją między działalnością ekumeniczną i  działalnością misyjną, sprawiają, że trzeba brać pod uwagę dwa czynniki zbiegające się ze sobą”³. Trzeba uznać, że rozłam „między chrześcijanami szkodzi świętej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu i   dla wielu zamyka drogę do wiary [podkr. — A.S.]”⁴. Pośród tego wezwania mamy zachętę papieską: „Fakt, że Dobra Nowina pojednania jest głoszona przez chrześcijan podzielonych między sobą, osłabia siłę jej świadectwa i dlatego naglącym staje się działanie dla jedności chrześcijan, aby aktywność misyjna mogła się stać bardziej skuteczna. Równocześnie nie możemy zapomnieć, że te wysiłki w kierunku jedności stanowią same w sobie znak pojednania, którego Bóg dokonuje pośród nas [podkr. — A.S.]”⁵. Wymiar jednoczący wszystkich chrześcijan podkreślamy również z tego powodu, że wydaje się, iż nie był on dotychczas dostatecznie dostrzegany, a jakże bez niego świat ma uwierzyć (por. J 17,21)!

Zadaniem tej publikacji jest udokumentowanie Forum. Jej układ wyznaczony jest przebiegiem tego wydarzenia. Podejmowanie poszczególnych etapów refleksji poprzedzone było wspólnym stanięciem przed Panem w uwielbieniu. Zasadnicze nauczanie odbywało się w następującej dyskusji panelowej, ścieżkach tematycznych podejmujących kwestie bardziej szczegółowe oraz na wspólnej modlitwie. We  wszystkich elementach otwieraliśmy się na nową wrażliwość na działanie Ducha Świętego oraz na nową pasję w głoszeniu i uobecnianiu Boga mocą świadectwa, które mamy złożyć.

¹ Dekret o  działalności misyjnej Kościoła (DM) 15. [Wszystkie przypisy w tym artykule pochodzą od Autora].

² Bulla Apostolorum Limina VII; „Acta Apostolicae Sedis” 66, 1974, s. 305.

³ Redemptoris Missio (RM) 50.

⁴ DM

⁵ RM 50.

opr. ab/ab