W wydarzeniach życia rozpoznajemy działanie Opatrzności Bożej

Pierwszą katechezę środową w 2002 r. Jan Paweł II poświęcił tajemnicy Bożego Narodzenia, która została objawiona ubogim pasterzom w noc betlejemską. Oni także stali się pierwszymi głosicielami Dobrej Nowiny o przyjściu na świat Zbawiciela wszystkich ludzi.

1. Podczas tego pierwszego spotkania w nowym roku, nazajutrz po uroczystości Świętej Bożej Rodzicielki Maryi i Światowym Dniu Pokoju, pragniemy raz jeszcze złożyć Bogu dziękczynienie za niezliczone dobrodziejstwa, którymi przez całe nasze życie codziennie nas obdarza. Jednocześnie nadal kontemplujemy wielką tajemnicę Wcielenia, którą przeżywamy w tych dniach i która stanowi prawdziwy punkt odniesienia czasu liturgicznego.

Nawiązując do Janowego wyrażenia «Słowo stało się ciałem» (J 1, 14), refleksja doktrynalna Kościoła stworzyła pojęcie «wcielenia», aby uwypuklić fakt, że Syn Boży w pełni i całkowicie przyjął ludzką naturę, by w niej i poprzez nią urzeczywistnić nasze zbawienie. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina, że wiara w rzeczywiste wcielenie Syna Bożego jest «znakiem wyróżniającym» wiarę chrześcijańską (por. n. 463).

To właśnie wyznajemy w Credo nicejsko-konstantynopolitańskim: «On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem».

2. W narodzinach Syna Bożego z dziewiczego łona Maryi chrześcijanie widzą nieskończoną łaskawość Najwyższego dla człowieka i dla całego stworzenia. Poprzez wcielenie Bóg nawiedza swój lud: «Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo nawiedził lud swój i odkupił, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida» (Łk 1, 68-69). A nawiedzenie Boże jest zawsze skuteczne: uwalnia od smutku i darzy nadzieją, przynosi zbawienie i radość.

Na podstawie relacji o narodzinach Jezusa widzimy, że radosna wieść o przyjściu oczekiwanego Zbawiciela przekazana jest najpierw grupie ubogich pasterzy, jak mówi Łukaszowa Ewangelia: «Wtem stanął przy nich [pasterzach] anioł Pański» (Łk 2, 9). W ten sposób św. Łukasz, którego w pewnym sensie moglibyśmy nazwać «ewangelistą» Bożego Narodzenia, pragnie uwypuklić życzliwość i delikatność Boga wobec ludzi skromnych i pokornych, którym się objawia i którzy na ogół są bardziej gotowi rozpoznać Go i przyjąć.

Przekazany pasterzom znak, objawienie się nieskończonego majestatu Bożego w niemowlęciu, niesie ze sobą wiele nadziei i obietnic: «A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie» (Łk 2, 12).

To orędzie znajduje natychmiastowy oddźwięk w pokornym i otwartym sercu pasterzy. Słowo, które Pan dał im poznać, jest dla nich z pewnością czymś realnym, jest «wydarzeniem» (por. Łk 2, 15). Ruszają więc niezwłocznie w drogę, znajdują zapowiedziany znak i natychmiast stają się pierwszymi misjonarzami Ewangelii, głoszącymi w całej okolicy Dobrą Nowinę o narodzeniu Jezusa.

3. W tych dniach wiele razy słuchaliśmy pieśni aniołów w Betlejem: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał» (Łk 2, 14). Pieśń ta powinna rozbrzmiewać w świecie także i w naszych czasach, które budzą wielkie nadzieje i obfitują w ogromne możliwości we wszystkich dziedzinach, ale nie są wolne również od wielkich napięć i trudności. Potrzebny jest konkretny wysiłek wszystkich, aby w rozpoczynającym się nowym roku ludzkość mogła szybciej i pewniej iść drogami pokoju.

Dlatego też wczoraj, w Światowym Dniu Pokoju, podkreśliłem, że między pokojem, sprawiedliwością i przebaczeniem zachodzi ścisły związek. Doprawdy, «nie ma pokoju bez sprawiedliwości» i «nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia»! Zatem we wszystkich powinno wzrastać silne pragnienie pojednania, umacniane przez szczerą chęć przebaczenia. Niech przez cały rok nie ustaje nasza żarliwa modlitwa, by wyjednać u Boga dar pokoju i braterstwa, zwłaszcza dla ludzi w najbardziej udręczonych zakątkach naszej planety.

4. Rozpoczynamy z ufnością nowy rok, wzorując się na wierze i pokornej uległości Maryi, która zachowuje i rozważa w swym sercu (por. Łk 2, 19) wszystkie nadzwyczajne wydarzenia, które rozgrywają się na Jej oczach. Poprzez swego Syna Jednorodzonego Bóg dokonuje pełnego i ostatecznego zbawienia całej ludzkości.

Wpatrujemy się w Dziewicę trzymającą w swych ramionach Jezusa, którym pragnie obdarować wszystkich ludzi. Podobnie jak Ona, i my przyglądajmy się z uwagą wielkim rzeczom, których Bóg codziennie dokonuje w dziejach, i zachowujmy je w sercu. W ten sposób nauczymy się rozpoznawać w wydarzeniach życia codziennego nieustające działanie Bożej Opatrzności, kierującej wszystkim z mądrością i miłością.

Jeszcze raz życzę wszystkim szczęśliwego Nowego Roku!

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Wszystkim życzę radości Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku. Szczęść Boże!

opr. mg/mg