Przemówienie bpa Alojzego Orszulika

Umiłowany Ojcze Święty!

Przybywasz do młodej diecezji łowickiej, ustanowionej przez Ciebie 25 marca 1992 r. Przybywasz jednocześnie do starego i sławnego grodu Łowicza, w którym przez wieki rezydowali arcybiskupi gnieźnieńscy, prymasi Polski, interreksi. Znane Ci jest znaczenie tego miasta w historii Kościoła w Polsce i w historii państwa polskiego.

Wraz z całym Ludem Bożym diecezji witam Cię jak najserdeczniej.

«Oto jest dzień, który dał nam Pan». Namiestnik Chrystusa na ziemi jest wśród nas, my jesteśmy z nim. Witam Cię z braćmi i siostrami zamieszkującymi księstwo łowickie, skierniewickie, ziemię łęczycką i sochaczewską, ziemię rawską i kutnowską, a także rejon Głowna i przemysłowy Żyrardów.

Nasza diecezja stała się wspólnotą jednoczącą te wszystkie historyczne ziemie w jeden organizm: jest nim Kościół łowicki. Od prawie tysiąca lat jest tu zakorzeniona wiara katolicka; to ona kształtowała umysły i serca kolejnych pokoleń, stała się źródłem duchowej i materialnej kultury naszego ludu.

Czynnikiem integrującym społeczność jest także własne prawodawstwo. Dlatego dla ujednolicenia dyscypliny kościelnej i zwyczajów zgodnie z prawem kanonicznym zwołałem 25 marca 1995 r. I Synod Diecezji Łowickiej, który miał charakter formacyjny i normatywny. Prace trwały cztery lata. Uroczyste zamknięcie Synodu nastąpiło 25 marca 1999 r. Swój wkład w redakcję statutów wnieśli kapłani diecezjalni, zakonni, siostry zakonne i wierni świeccy.

Po pilnym sprawdzeniu, czy są zgodne z prawem kanonicznym, podpisałem je i ogłosiłem, ustalając datę ich wejścia w życie na 28 listopada 1999 r., czyli na I Niedzielę Adwentu.

Ojcze Święty, zechciej przyjąć pierwszy egzemplarz tychże statutów wraz z aneksami, wydany w formie książkowej, i pobłogosław ten owoc naszej wspólnej pracy.

Umiłowany Ojcze Święty, Janie Pawle Wielki!

Dzisiaj stoi przed Tobą młode pokolenie. Przybyło wiele tysięcy dziewcząt i chłopców, których serca i umysły są otwarte na przyjęcie Twojego posłania. Przynieśli duchowe dary zapisane na specjalnych kartach, które złożyli u stóp ołtarza. Razem z nimi przybyli wychowawcy i nauczyciele. Rodziny katolickie także przyniosły dary duchowe zapisane w księgach, złożonych w katedrze, i proszą o ich przyjęcie i pobłogosławienie na ich realizację.

Wszyscy czekają na Twoje pouczenie: jak współcześnie żyć wiarą i unikać tych sideł, które dzisiaj świat zastawia szczególnie na młodych. Pragniemy dzięki Twojej obecności wzbogacić nasze dziedzictwo duchowe i przekazać je następnym pokoleniom w trzecie tysiąclecie. Dobrze, że Twoje pouczenie otrzymamy tu, w Łowiczu, gdzie sławny syn Szkół Pobożnych ks. Stanisław Konarski w połowie XVIII w. rozpoczął reformę szkolnictwa, zatwierdzoną przez Twojego poprzednika Benedykta XIV. Ze zreformowanych szkół wyszli wspaniali nauczyciele i wychowawcy zaangażowani w prace Komisji Edukacji Narodowej, uczestnicy Sejmu Wielkiego, twórcy Konstytucji 3 maja, twórcy kultury narodowej i wielcy patrioci walczący z zaborcami w obronie Ojczyzny.

To dobrze, że młodzi wsłuchują się w Twoje posłanie na terenie, gdzie kiedyś pracował nasz patron, niestrudzony wychowawca bł. Honorat Koźmiński, gdzie urodziła się i wzrastała bł. Bolesława Lament, łowiczanka, którą jako gorliwą apostołkę wyniosłeś na ołtarze w Białymstoku w 1991 r. To dobrze, że w dniu bł. Michała Kozala, biskupa i męczennika II wojny światowej, jesteś w naszej diecezji. Na polach tej diecezji, nad Bzurą, sześćdziesiąt lat temu ok. 20 tys. młodych Polaków oddało swoje życie, broniąc Ojczyzny w największej bitwie kampanii wrześniowej 1939 r. Ich ciche groby uczą młode pokolenia miłości do Ojczyzny.

Ojcze Święty, wielki Pielgrzymie świata!

W tym ostatnim roku przed Wielkim Jubileuszem Roku 2000, Jubileuszem Zbawienia, przemierzasz ojczystą ziemię i głosisz, że Bóg «jest miłością». Miłością miłosierną wobec człowieka, każdego człowieka. Chrystus nas umiłował «do końca», na krzyżu, na Kalwarii. W tym krzyżu jest miłości nauka. Dlatego krzyż góruje nad naszym zgromadzeniem liturgicznym i krajobrazem Mazowsza.

Człowiek potrzebuje miłości, miłości i nadziei. W okresie trwającej w naszym kraju już od dziesięciu lat transformacji ustrojowej, nadziei potrzebują mieszkańcy miast i wsi, ich rodziny. Potrzebne jest im, Ojcze Święty, Twoje błogosławieństwo.

Jesteśmy razem z Tobą, umiłowany Ojcze Święty. Więzy łączące nasz lud z Biskupem Rzymu i Stolicą Apostolską były tu pielęgnowane od najdawniejszych czasów. To miasto w 1625 r. otrzymało za patronkę św. Wiktorię, dziewicę i męczennicę z III w., rzymiankę. Obecnie za Twoim pozwoleniem jest ona również patronką całej diecezji.

Dzisiaj za pośrednictwem Wniebowziętej Maryi, Patronki naszej katedry, i przez ręce rzymskiej męczennicy prosimy Ojca niebieskiego za Ciebie, Piotrze naszych czasów, nasz wielki Rodaku. Chcemy przeżyć z Tobą wspólnotę wiary, wspólnotę Kościoła Chrystusowego, jednocześnie prosząc pokornie o Twoje Apostolskie Błogosławieństwo dla biskupów, kapłanów, braci i sióstr zakonnych, dla naszego seminarium i jego alumnów, dla dzieci i młodzieży, dla rodziców, wychowawców, nauczycieli i ludzi tworzących nową reformę oświaty; dla pracowników i studentów Mazowieckiej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Pedagogicznej i innych wyższych uczelni, dla ludzi chorych, samotnych i w podeszłym wieku, dla kombatantów i więźniów oraz dla wszystkich wiernych uczestniczących w tym liturgicznym spotkaniu, również za pośrednictwem środków przekazu.