Kawałek Polski na niebie

Czy Unia Europejska obraca się przeciwko chrześcijaństwu? Gdzie podziały się jej korzenie?

Ppłk pil. Dariusz Stachurski jest dowódcą Zespołu Akrobacyjnego „Orlik”, który od ponad 21 lat reprezentuje Polskę podczas prestiżowych pokazów lotniczych w różnych krajach świata. W wywiadzie dla „Niedzieli” ten jeden z najlepszych polskich pilotów opowiada o specyfice latania w zespole akrobacyjnym, a także o najwspanialszych i najtrudniejszych chwilach podczas lotów

KRZYSZTOF TADEJ: — Jeden z pilotów zespołu „Orlik” powiedział, że niewielki błąd podczas akrobacji może skończyć się tragicznie. Życie można stracić przez brak koncentracji lub chwilę zawahania. Warto ryzykować?

PPŁK PIL. DARIUSZ STACHURSKI: — Zawsze istnieje ryzyko. Minimalizujemy zagrożenia, dużo trenując i wielokrotnie powtarzając pokazywane na niebie figury. Naszym celem jest doprowadzenie każdego lotu do perfekcji. Tak, aby ucieszyć widzów i bezpiecznie wylądować.

— O życiu lub śmierci nieraz decydują sekundy.

Nawet ułamki sekund. Piloci w formacji muszą mieć do siebie całkowite zaufanie. Nikt nie może się zawahać, zastanawiać czy zmieniać tor lotu. Gdyby tak się stało, mogłaby nastąpić katastrofa.

— Jakie trzeba mieć umiejętności, żeby zostać pilotem tej formacji?

W Zespole Akrobacyjnym „Orlik” latają piloci z 42. Bazy Lotnictwa Szkolnego w Radomiu. Na co dzień szkolimy młodych pilotów naszej jednostki. I warto podkreślić, że to jest nasz główny, zasadniczy cel — wyszkolenie dla wojska, dla Polski najlepszych pilotów, którzy w razie zagrożenia będą bronili kraju i zapewnią bezpieczeństwo. Właśnie spośród tych instruktorów, którzy wiele godzin spędzili w powietrzu i znają swoje możliwości, wybieramy pilotów do zespołu „Orlik”. Ważne jest to, żeby wybrać osoby, które stworzą zgrany zespół, jedną drużynę. Podstawowe kryteria to znakomite wyszkolenie lotnicze, cechy osobowościowe i chęć latania.

— Chęć latania?

Trening figur akrobacji zespołowej leży poza zakresem naszych codziennych obowiązków. Latanie w zespole akrobacyjnym nie wiąże się z dodatkowymi przywilejami, a niesie ze sobą szereg obowiązków. Chęć latania w zespole wynika z pasji i miłości do lotnictwa. Ale mamy satysfakcję, że reprezentujemy Polskę podczas pokazów, w których występują najlepsze formacje świata.

— I jesteście jednymi z najlepszych.

Czasami słyszymy, że tak się nas ocenia. To miłe.

— Gdy ogląda się pokazy lotnicze, można odnieść wrażenie, że figury wykonywane w powietrzu są zaprogramowane przez system komputerowy — odległości między samolotami są minimalne, a zespół wykonuje je perfekcyjne.

Tak to wygląda z ziemi, choć inaczej jest na górze. Kiedy ogląda się nagrania z kamer zainstalowanych w kabinach, widać, że samoloty nie lecą idealnie w jednej linii. Wszystko faluje. To wynika z ciągłego dążenia do utrzymania odpowiedniego położenia samolotu w formacji, z turbulencji i innych czynników. Wszystko to wymaga ogromnego wysiłku i koncentracji. Tym bardziej że odległości są rzeczywiście niewielkie, wynoszą np. jeden metr, a nieraz kilkadziesiąt centymetrów.

— Zdarzyły się kolizje?

Raz, chyba w 1998 r. Wtedy doszło do niewielkiego zderzenia dwóch samolotów w powietrzu. Na szczęście tylko małe elementy odpadły od ich konstrukcji. Piloci bezpiecznie wylądowali. To zdarzenie jeszcze bardziej uświadomiło wszystkim, że każda chwila lotu jest ważna i nie można sobie pozwolić na najmniejszą dekoncentrację.

— A jakie są najwspanialsze chwile związane z lotami?

Dla mnie to radość ludzi, którzy oglądają pokazy. Nieraz, tak jak np. na Air Show w Radomiu, przychodziło blisko 100 tys. osób. Po wylądowaniu widzieliśmy entuzjazm publiczności. Podobnie jest w innych krajach. Po lotach często podchodzą do nas Polacy, którzy tam mieszkają. Ze łzami w oczach mówią, że przyszli, żeby zobaczyć na niebie polską szachownicę, bo dla nich to kawałek Polski. Pamiętam też sytuację z Litwy. W czasie pokazów w Kownie poleciał z nami przedstawiciel dowództwa polskich Sił Powietrznych. Jak wylądowaliśmy, tłum ludzi bił brawo, panowała euforia. A on, kiedy wysiadał z kabiny, po prostu się rozpłakał. Powiedział, że 30 lat służy w lotnictwie, ale pierwszy raz brawami dziękowano za jego pracę.

— Latanie podczas pokazów wiąże się również z ogromnym wysiłkiem i np. przeciążeniami...

To cena, którą się płaci również podczas codziennych lotów wojskowych. To prawda, że musimy wytrzymać duże i długotrwałe przeciążenia. Poza tym kabina nie jest hermetyzowana, więc zasób tlenu na wysokościach jest ograniczony. Do tego każdego pilota dopada różnego rodzaju zmęczenie, ból rąk, nóg i kręgosłupa. Normalnym zjawiskiem jest również zmęczenie psychiczne. Jako pilot prowadzący zespół czuję się odpowiedzialny za wszystko, co dzieje się w każdym momencie lotów. Formacja składa się z kilku samolotów, a wybór wariantu działania podejmuje zawsze prowadzący. On też musi rozwiązać problem, podejmując jak najlepszą decyzję.

— Pańska droga do bycia liderem zespołu akrobacyjnego nie była zbyt łatwa. Przygodę z lotnictwem rozpoczął Pan w Dęblinie.

W rodzinie nie miałem tradycji lotniczych. Kiedy zdecydowałem się pójść do Liceum Lotniczego w Dęblinie, mama była zdziwiona. „Synu, ale ty jesteś chorowity. Miałeś nawet zapalenie płuc” — powiedziała. Jednak pozytywnie przeszedłem badania i rozpocząłem naukę. To długi proces, w trakcie którego wiele osób się zniechęca. Ja byłem jednak zdeterminowany.

— Na jakich latacie samolotach? Jakie osiągacie prędkości?

To polskie szkolno-treningowe samoloty PZL-130 TC-II „Orlik”. Właśnie od nich pochodzi nazwa zespołu. Latamy z prędkościami do 530 km/h. W zespole mamy 9 takich samolotów. Obecnie trwa modernizacja orlików. Wymieniana jest awionika, czyli np. część wskaźników nawigacyjnych z wersji analogowej na cyfrową. Zwiększona została również prędkość samolotów.

— Gdzie będzie można zobaczyć pokazy zespołu w 2019 r.?

Poza granicami kraju wystąpimy na pokazach w Słowenii, Finlandii, Austrii, Estonii, na Łotwie, we Francji, w Hiszpanii i Grecji. Czytelników „Niedzieli” i miłośników lotnictwa zapraszamy natomiast na pokazy w Polsce. Już 22 i 23 czerwca zaprezentujemy formację w Krakowie, podczas Małopolskiego Pikniku Lotniczego, w dniach 16-18 sierpnia wystąpimy podczas Gdynia Aerobaltic w Gdyni. Kolejne pokazy odbędą się w Mirosławcu (31 sierpnia), Lesznie i Sandomierzu (14 września).

opr. mg/mg

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama