Dom czy instytucja

Pytanie o możliwość wyboru parafii lub „pozostania” w ulubionej mimo przeprowadzenia się na teren innej, niestety, z góry musi spotkać się z odpowiedzią przeczącą. Jedyną możliwością dla odpowiedzi: „tak” byłaby ewentualność najzwyczajniejszej przeprowadzki na teren parafii, którą chcę wybrać. Prawo Kościoła katolickiego mówi: „z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna” (kan. 518 KPK).

Dobrze, ale co zrobić, kiedy już przeprowadziłem się w miejsce, gdzie nie ma mojej upragnionej parafii?

Klucz

Proponuję użyć klucza Ojca Świętego Franciszka, który „marzy o «opcji misyjnej», zdolnej przemienić wszystko” (adhortacja apostolska „Evangelii gaudium” — O głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie — n. 27). Odrzućmy konsumpcyjne patrzenie na parafię i ocenianie jej pod kątem tego, na ile zaspokoi nasze pragnienia. Popatrzmy na naszą przynależność do niej jako wyzwanie, by współtworzyć ją według woli Pana.

Jak o parafii mówią nasi kochani papieże? Św. Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej „Christifideles laici” — O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II napisał, że parafia „powinna stać się domem otwartym dla wszystkich i gotowym służyć każdemu czy też, jak mawiał papież Jan XXIII, źródłem tryskającym w pośrodku osady, do którego wszyscy mieszkańcy przychodzą ugasić pragnienie” (n. 27). Czyż to nie piękna misja dla nas? Wspaniała! Nie będziemy się zatem dziwić, że nasz wielki rodak pisał też, iż „wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą «tajemnicę» Kościoła” (tamże, n. 26). A dziś, po latach, papież Franciszek mówi, że Boże „wezwanie do rewizji i odnowy naszych parafii nie przyniosło jeszcze wystarczających owoców, aby były one bliżej ludzi i były środowiskami żywej komunii i uczestnictwa oraz ukierunkowały się całkowicie na misję (...). Parafia (nadal — przyp. R.G.) nie jest strukturą przestarzałą” (EG, n. 28).

Proces

Każdy z nas, kto chociaż małą część życia poświęcił dziełu odnowy parafii, nierzadko spotykał się z trudnościami. Trzeba uważać, by nie stracić apostolskiej cierpliwości. „Dzisiejsze gorączkowe pragnienie osiągnięcia natychmiastowych wyników sprawia, że pracujący w duszpasterstwie nie tolerują łatwo poczucia jakiegoś sprzeciwu, widocznej porażki, krytyki, krzyża” (tamże, n. 82).

Pomoc

Temu powolnemu procesowi odnowy możemy jednak konkretnie pomóc. We wspomnianej adhortacji o zadaniach świeckich św. Jan Paweł II apelował o dalsze „tworzenie niewielkich podstawowych wspólnot kościelnych, zwanych także wspólnotami żywymi, w których wierni mogą przekazywać sobie nawzajem Słowo Boże oraz służyć innym i praktykować miłość” (ChL, n. 26), aby — precyzował papież Franciszek (EG 28) — parafia była „wspólnotą wspólnot, sanktuarium, gdzie spragnieni przychodzą i piją, by dalej kroczyć drogą (...) centrum stałego misyjnego posyłania”.

Do dzieła

Może ktoś z nas zapytać, czy w tej konkretnej parafii, do której „niechcący” należy, jest to wszystko możliwe. Umiłowany św. Jan Paweł II owocność tego Bożego modelu opiera na czymś innym niż tylko nasze zdolności i możliwości. Niedługo przed śmiercią, już po ostatniej wizycie w Ojczyźnie, w ostatniej swojej adhortacji pisał do Europejczyków („Ecclesia in Europa”), że „Duch potrafi wzbudzać wciąż na nowo oddanie sprawie Ewangelii, wielkoduszną gotowość do służby, życie chrześcijańskie nacechowane ewangelicznym radykalizmem i zapałem misyjnym” (n. 15). Duch Święty chce odnowy parafii, ale czy damy Mu dziś siły i czas, by właśnie nami się posługiwał?

opr. mg/mg