Sympozjum duszpasterstwa powołań Środkowej Europy 2004

Sympozjum duszpasterstwa powołań Środkowej Europy (Wiedeń, 20-22 maja 2004)

Jedną z inicjatyw, które towarzyszyły Katolickim Dniom Środkowej Europy (Mitteleuropäischer Katholikentag 2004), było sympozjum na temat duszpasterstwa powołań. Organizacji sympozjum podjęło się austriackie Krajowe Centrum Powołań (Canisiuswerk), a obradom przewodniczył ks. abp Alois Kothgasser (Salzburg) — delegat ds. duszpasterstwa powołań z ramienia Konferencji Episkopatów Europy. W sympozjum uczestniczyli biskupi, kapłani, siostry zakonne i zakonnicy, a także świeccy z Austrii, Czech, Polski, Niemiec, Słowacji i Węgier.

W pierwszym dniu sympozjum uczestnicy zapoznali się z modelami duszpasterstwa powołań na poziomie parafii (na przykładzie jednej z parafii w Wiedniu), zgromadzeń zakonnych (na przykładzie pracy z młodzieżą w placówkach księży salezjanów) oraz diecezji (na przykładzie diecezji Linz).

W drugim dniu obrad uczestnicy wysłuchali referatu ks. Marka Dziewieckiego — wicedyrektora Europejskiego Centrum Powołań. Referat dotyczył teologicznych i psychopedagogicznych podstaw odnowionego duszpasterstwa powołań po I Kongresie Powołań w Rzymie (5-10 maja 1997). Autor podkreślił, że wszyscy ochrzczeni powołani są do życia i do miłości. Istnienie każdego z nas to dar otrzymany, który mocą Bożej łaski może stać się darem dobrowolnie i wielkodusznie ofiarowanym Bogu i ludziom. Bóg powołuje, gdyż kocha. Powołanie to zatem przejaw Bożej fantazji miłości wobec człowieka. To Boże marzenie o każdym z nas. Każde radykalne powołanie do więzi opartych na trwałej i odpowiedzialnej miłości — zarówno powołanie do małżeństwa i rodziny, jak i powołanie do kapłaństwa czy życia konsekrowanego - wiąże się z niepowtarzalnym zamysłem Stwórcy. Podstawowym celem duszpasterstwa powołań jest promowanie kultury powołaniowej, czyli świadomości, że wszyscy w Kościele mają określone powołanie i że każdy ochrzczony wezwany jest do aktywnej troski o powołania, zwłaszcza poprzez modlitwę i radosną wierność własnemu powołaniu. Rozpoznanie powołania dokonuje się głównie w parafii, która jest miejscem celebracji i modlitwy (liturgía), braterskiej wspólnoty i jedności (koinonía), służby charytatywnej (diakonía) oraz w kontekście świadectwa wiary i głoszenia Ewangelii (martiría).

W drugiej części swego wystąpienia ks. M. Dziewiecki wskazał na związek pomiędzy sytuacją w rodzinach i jakością wychowania z jednej strony, a sytuacją powołaniową z drugiej. To, co zwykle bywa nazywane kryzysem powołań — obserwowanym zwłaszcza w Kościołach lokalnych Europy Zachodniej - w rzeczywistości jest kryzysem człowieka oraz przejawem kryzysu więzi i wartości. Z tego właśnie powodu młodym Europejczykom nie tylko trudno jest podjąć decyzję o wstąpieniu do seminarium czy nowicjatu, ale także zdecydować się na zawarcie małżeństwa i założenie rodziny. W czasie dyskusji ks. M. Dziewiecki podkreślił, że potrzebny jest dalszy rozwój struktur duszpasterstwa powołań, ale trzeba pamiętać o prymacie Bożej łaski przed ludzkim działaniem, a także o prymacie osób przed instytucjami. Konieczna jest stała i pogłębiona formacja animatorów powołaniowych, by potrafili oni przyprowadzać dzieci i młodzież do Chrystusa oraz fascynować ich Jego miłością.

Kolejnym punktem programu wiedeńskiego sympozjum była praca w grupach na temat szans i zagrożeń w duszpasterstwie powołań oraz na temat sposobów integrowania duszpasterstwa powołań z duszpasterstwem zwyczajnym, z zwłaszcza z duszpasterstwem rodzin i młodzieży. Efektem sympozjum było opracowanie tez i propozycji duszpasterskich, które będą przesłane do osób i instytucji związanych z troską o powołania.

W dniu 22-go maja uczestnicy sympozjum udali się do sanktuarium maryjnego w Mariazell, aby uczestniczyć w Pielgrzymce Narodów, która była centralnym punktem Katolickich Dni Środkowej Europy. Uroczystej Eucharystii przewodniczył delegat Jana Pawła II — kardynał Angelo Sodano. Mszę św. sprawowało ponad stu kardynałów i biskupów oraz kilkuset kapłanów w obecności kilkudziesięciu tysięcy wiernych z kilkunastu krajów Europy Środkowej i Południowej. Pierwsza po rozszerzeniu Unii Pielgrzymka Narodów stała się nie tylko potwierdzeniem chrześcijańskiej tożsamości naszego Kontynentu, ale także ważnym doświadczeniem Kościoła na naszym Kontynencie, który modli się i troszczy o nowe powołania dla nowej Europy.

opr. mg/mg