Przypowieść opowiedziana dzisiaj przez Pana Jezusa ma różne tytuły. Znamy ją jako przypowieść o synu marnotrawnym, a także o synach marnotrawnych, ponieważ starszy z nich, chociaż fizycznie domu nie opuścił, to duchem był daleko od ojca. W opowieści tej możemy również zaakcentować postawę ojca i nazwać ją przypowieścią o miłosiernym ojcu, a nawet o marnotrawnym ojcu, ponieważ ponosi on ryzyko odrzucenia i gotów jest „marnotrawić” swoją miłość.

Młodszy syn opuszcza dom, porzuca ojca. Słowami i czynem mówi: „nie ufam twojej miłości, nie wierzę, że chcesz mojego dobra”. Grzech nie jest sprawą prywatną. Jako pierwszą swoją ofiarę niszczy sprawcę, ale wprowadza także nieład w całą rzeczywistość przez Boga stworzoną. Oddala od Boga i osłabia więzi między ludźmi.

Konsekwencją grzechu jest doświadczenie głodu, a nawet śmierci. W grzechu nie ma bowiem szczęścia, nie ma nasycenia. Syn marnotrawny pragnął żywić się tym, co jadły świnie. Tak niestety się dzieje, kiedy człowiek odchodzi od Boga. Zdumiewające jak nisko możemy upaść – zamieniając wyborną ucztę na konsumpcję zawartości świńskiego koryta – kiedy szukamy szczęścia i miłości poza domem ojca.

Ale syn nie utracił pamięci. Wie, że jest gdzieś bezpieczne miejsce, że jest ojciec, u którego ma nadzieję zyskać przebaczenie. Refleksja nad sobą i ojcem jest momentem zwrotnym. Kiedy dokonuje rachunku sumienia i żałuje za to, co uczynił – postanawia i wyznaje: „Zabiorę się i pójdę do mego ojca...”. Wraca pozbawiony wcześniejszej buty – chce zostać sługą. „A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go”. Tak żywiołowo reaguje Bóg, kiedy człowiek wraca do domu. Ta historia to dobry punkt odniesienia dla naszej spowiedzi.