Chociaż od wieków czytamy te same ewangelie, to w wyobraźni naszej powstaje wiele obrazów Jezusa. Jest ich zapewne tyle, ilu jest ludzi. Wystarczy spojrzeć z jednej strony na przedstawienia Jezusa z otwartym sercem, tak popularne w pierwszej połowie XX w. i wiszące na ścianie w większości tradycyjnych katolickich domów, a z drugiej – na postać Jezusa z filmu „The Chosen”, która tak sugestywnie przemawia do współczesnych młodych. Różne wrażliwości i typy pobożności podkreślają różne cechy postaci Jezusa. W najnowszej historii pojawiały się więc wyobrażenia Jezusa-rewolucjonisty, Jezusa- pacyfisty, Jezusa-anarchisty, Jezusa-wędrownego filozofa, Jezusa-nauczyciela etyki, Jezusa-cudotwórcy, itd. Jezus, który wyłania się z kart Ewangelii, nie daje się jednak w żaden sposób zdefiniować ani zaszufladkować na potrzeby jakiejś chwilowej idei.

Scena wypędzenia przekupniów ze świątyni jerozolimskiej przekracza wiele szablonowych wyobrażeń o Jezusie. Wobec tak głęboko zakorzenionego handlu w obrębie świątyni, uznanego już wówczas za normalny element kultu świątynnego, Jezus sięga po spektakularny język czynnego sprzeciwu, używając siły wobec przekupniów. Dla tych, którym bliskie jest nauczanie Jezusa o potrzebie łagodności, nadstawianiu drugiego policzka i wyrzeczeniu się przemocy wobec winowajców, a nawet nieprzyjaciół, widok Jezusa smagającego przekupniów biczem ze sznurków, będzie zapewne trudny do przyjęcia.

Należy interpretować ten gest Jezusa podobnie do gestów starotestamentalnych proroków – jako „czynność symboliczną”. Jest ona wyrazista i mocna, chociaż nie ma na celu zrobienia komukolwiek realnej krzywdy – biczem ze sznurków trudno byłoby ją wyrządzić. Jezus wyraża tą czynnością to, co Stary Testament nazywa gniewem Boga. Nie jest to jakiś niekontrolowany wybuch negatywnych emocji, płynący z potrzeby zemsty czy dania nauczki tym, którzy Go lekceważą. Bóg po prostu zdecydowanie sprzeciwia się złu. Nie chce zła i w żadnym wypadku mu nie sprzyja. A ta postać zła, która doprowadza do uczynienia z miejsca świętego zwykłego targowiska, jest dla Niego szczególnie odrażająca, bo ostatecznie korumpuje także samego człowieka.

Dodając swój komentarz, wskazujący już nie na zewnętrzną świątynię, ale na świątynię swojego Ciała, Jezus zapowiada swoje zmartwychwstanie – „odbudowanie” po trzech dniach zniszczonej przez ludzi świątyni, którą jest On sam. Jednocześnie pokazuje, że każda ludzka osoba jest Bożą świątynią. I jako miejsce jeszcze bardziej święte, niż budynek z kamieni, również ona musi być strzeżona od zbezczeszczenia. Wielki Post to także czas usunięcia z niej tego, co ją zatruwa i profanuje.