Dziś Mszę kapłani sprawują w białym ornacie, mimo że trwa Wielki Post, którego kolorem jest fiolet. Zmiana kolorów wynika z  faktu, że obchodzimy święto św. Kazimierza, patrona Polski i Litwy. W niczym nie psuje to atmosfery czasu pokuty, bo przecież pokuta jest drogą nawrócenia, powrotu do Boga, a święci dają nam przykład, że ta droga jest możliwa do przejścia dla każdego. 

W dzisiejszej Ewangelii słuchamy słów Pana Jezusa wypowiedzianych na Ostatniej Wieczerzy, które są bezpośrednim przygotowaniem uczniów na przeżycie dramatu Krzyża i radości Zmartwychwstania. Pan Jezus mówi nam, na czym polega świętość. Być świętym to trwać w miłości Chrystusa, a tym samym być złączonym z Ojcem, w Duchu Świętym, który jest osobową miłością. 

Pan Jezus precyzuje, co oznacza trwać w Jego miłości. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. Te słowa o posłuszeństwie Bogu mogą razić niektórych, nie odpowiadają „współczesnej wrażliwości”. Tymczasem posłuszeństwo przykazaniom oznacza zsynchronizowanie mojej woli z wolą Boga. Nie bezmyślne podporządkowanie, ale przyjęcie jej, jako swojej. Bo Bóg traktuje mnie jak przyjaciela. Ta przyjaźń jest odbiciem najdoskonalszej możliwej miłości, jaką jest przyjaźń osób Boskich.

I tu pojawia się słowo kluczowe, aby zrozumieć, czym jest świętość. Święty jest przyjacielem Boga. Nie jest to przyjaźń równych sobie, Bóg jest moim przyjacielem, nie kolegą. Jest oczywiste, że jest kimś nieskończenie większym ode mnie. Dlatego to on proponuje przyjaźń. Ale jest to przyjaźń prawdziwa. Jak każdych przyjaciół, łączy nas wspólne dobro. Bóg chce mojego szczęścia, i ja go chcę. Działamy razem, żeby je osiągnąć, choć mój wkład jest minimalny. Ale boska perspektywa jest o wiele szersza. On chce zbawienia całego świata. Będąc jego przyjacielem, chcę tego samego. 

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Przyjaźń oznacza zaufanie i pewnego rodzaju partnerstwo. Bóg nam ufa, objawiając nam swoją wolę i prowadzając w swoje plany. Oczywiście, w przyjaźni z Bogiem partnerstwo nie oznacza równości, ale raczej poważne traktowanie nas przez Boga. Najważniejszym tego przejawem jest fakt, że Bóg nas czyni wolnym i chce, abyśmy z wolności korzystali. 

Takim przyjacielem Boga był królewicz Kazimierz. Młody człowiek, który bardzo szybko wziął odpowiedzialność za sprawy królestwa.  Nie rwał się do władzy, po prostu, jak królewski syn wypełniał przypisaną mu rolę. Ale wypełniał ją z poczuciem odpowiedzialności wobec Boga i ludzi. Rządził, a równocześnie był posłuszny. Najpierw Bogu, wiernie podążając za wskazaniami prawa moralnego, a następnie królowi, a równocześnie ojcu, którym był jeden z największych polskich monarchów, Kazimierz Jagiellończyk. Jak wiele mogliby się nauczyć od królewicza Kazimierza członkowie elit politycznych i urzędniczych naszego państwa. O ile oczywiście słyszeli o tej postaci, znajomość historii nie jest dziś modna. 

Każdy z nas jest wezwany do świętości, każdemu z nas Bóg proponuje swoją przyjaźń. Niech św. Kazimierz pomoże nam na drodze wielkopostnego nawrócenia, abyśmy chcieli zaprzyjaźnić się z Bogiem, przyjmując z radością Jego przykazania, które są naszym dobrem.