Bp Piotr Sawczuk mianowany biskupem drohiczyńskim

Jednocześnie Papież przyjął rezygnację z posługi biskupa drohiczyńskiego bp. Tadeusza Pikusa. Decyzję Ojca Świętego ogłosiła w poniedziałek w południe Nuncjatura Apostolska w Polsce. Bp Pikus pozostanie administratorem diecezji drohiczyńskiej do czasu objęcia jej przez jego następcę.

Bp Piotr Sawczuk ma 57 lat. Jest prawnikiem kanonistą. W styczniu 2013 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej, z której pochodzi. Sakrę biskupią przyjął 6 kwietnia. Wcześniej posługiwał m.in. jako notariusz, a potem sędzia w Sądzie Biskupim Diecezji Siedleckiej. Następnie był notariuszem Kurii Diecezjalnej, a później kanclerzem i wikariuszem generalnym. Wykładał też prawo kanoniczne w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II oraz w Instytucie Teologicznym w Siedlcach. Zastąpi on na stanowisku biskupa diecezji drohiczyńskiej bp. Tadeusza Pikusa.

Bp Tadeusz Pikus jako biskup drohiczyński posługiwał przez 5 lat. Jest znany m.in. z działalności ekumenicznej. W Konferencji Episkopatu Polski przez szereg lat pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie. Był również przewodniczącym Rady ds. Ekumenizmu oraz  pełnił funkcję delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów.

Diecezja drohiczyńska, którą obejmie bp Sawczuk, liczy 250 000 mieszkańców, w tym 182 000 katolików. Jest w niej 98 parafii, w których posługuje 266 księży diecezjalnych i 17 księży zakonnych.

Biogram bp. Piotra Sawczuka:

Nowy biskup diecezji drohiczyńskiej Piotr Henryk Sawczuk urodził się 29 stycznia 1962 r. w Kornicy w woj. mazowieckim. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1981 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. J. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej i otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. 6 czerwca 1987 r. w katedrze siedleckiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Jana Mazura. Po święceniach przez dwa lata był wikariuszem w parafii Wisznice. W tym czasie napisał i obronił pracę magisterską na Wydziale Teologicznym KUL, uzyskując 21 czerwca 1988 r. tytuł magistra teologii.

W roku 1989 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kard. Stefana Wyszyńskiego). Uwieńczył je 27 czerwca 1996 r. obroną rozprawy doktorskiej pt. „«Communicatio in sacris» w kanonicznym prawie karnym”. Napisał ją pod kierunkiem ks. prof. Jerzego Syryjczyka, uzyskując stopień naukowy doktora prawa kanonicznego.

W diecezji siedleckiej ks. dr Piotr Sawczuk jest od 1993 r. sędzią w Sądzie Biskupim. Wcześniej pełnił tam urząd notariusza (1989-1990). W latach 1996-2003 był notariuszem kurii diecezjalnej. Od 1 lipca 2003 r. jest kanclerzem kurii diecezjalnej w Siedlcach, a od 7 listopada 2009 r. również wikariuszem generalnym. Od 1996 r. wykłada prawo kanoniczne w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II oraz w Instytucie Teologicznym w Siedlcach. Ks. prałat Piotr Sawczuk był zaangażowany w prace II Synodu Diecezji Siedleckiej. Wielokrotnie występował jako delegat biskupów siedleckich: bp. Jana Wiktora Nowaka i bp. Zbigniewa Kiernikowskiego w rozwiązywaniu bieżących spraw administracyjnych i duszpasterskich. Był m.in. szafarzem sakramentu bierzmowania oraz przeprowadzał wizytacje kanoniczne w parafiach.

23 stycznia 2003 r. został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Siedleckiej, a 23 stycznia 2009 r. kanonikiem gremialnym i prałatem scholastykiem tejże Kapituły. 20 września 2010 r. Ojciec Święty Benedykt XVI podniósł ks. kan. Piotra Sawczuka do godności Kapelana Jego Świątobliwości. 19 stycznia 2013 r. mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej, przydzielając mu stolicę tytularną Ottana.

Biskup nominat jest autorem publikacji „Kornica – dzieje pisane krwią i kredą”, poświęconej 100-leciu powstania jego rodzinnej parafii oraz wielu artykułów w „Wiadomościach Diecezjalnych Siedleckich” i w tygodniku diecezjalnym „Podlaskie Echo Katolickie” oraz „Echo Katolickie”. Jest też autorem artykułu „Dziesięć lat w służbie Kościoła siedleckiego”, który opublikowano w wydanej w 2012 r. księdze jubileuszowej dedykowanej bp. Zbigniewowi Kiernikowskiemu w 10. rocznicę sakry biskupiej i posługi pasterskiej w diecezji siedleckiej.

Biogram bp. Tadeusza Pikusa:

Biskup Tadeusz Pikus urodził się 1 września 1949 r. w Zabielu. W 1975 r. wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 czerwca 1981 r. bp Jerzy Modzelewski.

Magisterium i stopień licencjata patrologii uzyskał na Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie. W latach 1983-1985 studiował na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii w zakresie teologii fundamentalnej. Kolejny stopień naukowy – doktora habilitowanego – uzyskał w 1999 r. w Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W 2008 r. otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych.

Po powrocie do Polski w 1985 r. został referentem w Sekretariacie Prymasa Polski i wykładowcą Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, gdzie prowadził wykłady z języka łacińskiego i teologii fundamentalnej. W 1987 r. został mianowany prefektem w seminarium duchownym. Dwa lata później objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie.

W 1990 r. ks. Tadeusz Pikus został skierowany do Moskwy jako duszpasterz Polaków w ZSRR i kapelan Pracowni Konserwacji Zabytków. Założył College Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu, był jego dziekanem i wykładowcą teologii fundamentalnej.

Po powrocie do kraju w 1992 r. objął dawne stanowisko prefekta w seminarium duchownym, a w 1994 r. został mianowany wicerektorem WMSD. Prowadził też szereg wykładów z teologii fundamentalnej, sakramentologii i eklezjologii m.in. w Wyższym Seminarium w Łowiczu i Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. w Warszawie. Od 1997 r. należy do Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego.

W 1995 r. wyjechał na rok do Moskwy, celem zebrania materiałów do pracy habilitacyjnej. Tam też przez rok uczestniczył w seminariach profesorskich w Instytucie Prawosławnym św. Andrzeja w Moskwie. Po powrocie przejął obowiązki, które spełniał przed rokiem.

Obowiązki rektora kościoła p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP na Bielanach przejął w 1997 r. Wówczas też rozpoczął wykłady z teologii fundamentalnej, teologii ekumenicznej, a w 1998 r. z religiologii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie; po utworzeniu w 1999 r. Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (UKSW) kontynuował je do 2009 r.  Ponadto od 1997 do 1999 r. wykładał w Seminarium Duchownym w Grodnie oraz w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie.

W archidiecezji warszawskiej był członkiem Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów, a także członkiem IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej.

24 kwietnia 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował ks. Tadeusza Pikusa biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, przydzielając stolicę tytularną Lisinia. Święceń biskupich udzielił mu 8 maja 1999 r. w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie kard. Józef Glemp, prymas Polski. Dewizą biskupią bp Pikusa są słowa „Surrexit Dominus vere!” – Pan prawdziwie zmartwychwstał!

W Konferencji Episkopatu Polski bp Pikus był przez szereg lat członkiem, a od 2006 r. przewodniczącym Rady ds. Ekumenizmu. W ramach prac tego gremium redagował „Biuletyn Ekumeniczny” i zeszyty „Tygodnia powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan”. W latach 2000-2006 przewodniczył pracom Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego, a w latach 2005-2010 stał na czele Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, zaś w  2010 r. został powołany na członka Zespołu KEP do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym.  Był członkiem Rady ds. Dialogu Religijnego i przewodniczącym Komitetu ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi, pełnił też funkcję delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów. Jest członkiem Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów (w latach 2000-2004 był członkiem Zarządu Głównego Rady).

Biskup Pikus przez 10 lat przewodniczył pracom Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie, był również członkiem Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski, członkiem Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla i delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności.

W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nadało mu, za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania „Medal Komisji Edukacji Narodowej”.

29 marca 2014 roku został mianowany biskupem diecezjalnym w Drohiczynie.

 17 czerwca 2019 roku Nuncjatura Apostolska w Polsce ogłosiła papieską decyzję o przyjęciu jego rezygnacji.

źródło: BP KEP, episkopat.pl

Czytaj także: Bp Pikus dziękuje za możliwość przejścia na emeryturę ze względów zdrowotnych >>