Psalm responsoryjny śpiewany w Niedzielę Świętej Rodziny komentuje o. Piotr Kwiatek, kapucyn, doktor psychologii i inicjator psalmoterapii.

Jak pisze o. Kwiatek, „psalm 128 zatrzymuje nas w prostocie dnia powszedniego.

To starożytna pieśń pielgrzymów, która nie obiecuje nam łatwego życia bez problemów, ale oferuje coś znacznie cenniejszego: poczucie sensu i zakorzenienia". Jest to psalm, który „łączy duchowość z twardą rzeczywistością ekonomii i psychologii rodziny".

Szczęście w drodze

Autor psalmoterapii wyjaśnia, że hebrajskie słowo „szczęśliwy” ('ašrê) nie oznacza euforii albo uniesienia, które trwa tylko przez chwilę. „To raczej stan głębokiego zadowolenia, wewnętrznej spójności. Psalmista od razu zdradza sekret: szczęście rodzi się z chodzenia, a nie z osiągnięcia celu, lecz z samej drogi” – czytamy w komentarzu.

O. Piotr Kwiatek zaznacza, że „w tradycji żydowskiej pojawia się przekonanie, że większy jest ten, kto żyje z pracy swoich rąk, niż ten, kto wyłącznie oddaje się pobożności”, gdyż „pobożność oderwana od konkretnego życia staje się pusta. Wiara musi mieć ręce. Musi dotykać ziemi”. Poza tym, jak podkreślał Rabbi Nachman z Bracławia,

„modlitwa, radość i troska o bliźniego są sercem prawdziwej służby Bożej. Bez praktyki, czyli bez działania w świecie – modlitwa i studium Pisma Świętego grożą zamknięciem się w suchym formalizmie”.

Świątynia codzienności

„Stół to miejsce, gdzie rodzina staje się rodziną, nie przez krew, lecz przez wspólny chleb i rozmowę" – pisze o. Kwiatek. Psalm 128 jest starożytnym podręcznikiem tej obecności, który zdaje się mówić: „Szczęście nie czeka za rogiem. Ono siedzi naprzeciwko ciebie przy kolacji. Współczesny człowiek często traktuje dom jak hotel – miejsce do spania między jednym projektem a drugim. Psalm przypomina: dom to świątynia”.

W tradycji żydowskiej stół rodzinny jest swoistym ołtarzem, przy którym „dokonuje się codziennego uświęcenia życia”. Talmud mówi: „Od kiedy zniszczono Świątynię, stół człowieka oczyszcza go z grzechów, jak ołtarz”. Ten motyw można znaleźć również w midraszach do psalmu 128. Boga można spotkać nie tylko w katedrze.

„Potrzebujesz uważności przy zwykłym obiedzie – czytamy w komentarzu dla Centrum Heschela KUL. –  Dziecko, które doświadcza stabilności dokoła stołu, buduje wewnętrzny model świata jako miejsca przyjaznego. Psalm 128 to nie sielanka dla naiwnych, to program profilaktyki zdrowia psychicznego spisany poetyckim językiem”.

Co więcej, tradycja rabinistyczna rozszerza znaczenie „domu” na wspólnotę, przyjaciół, duchową rodzinę. W jej myśl „stół” stanowi każde miejsce, gdzie „dzielimy się życiem z drugim człowiekiem”.

Szczęście, które przekracza granice „ja”

Jak zaznacza o. Piotr Kwiatek, „ostatnia część psalmu wyprowadza nas z prywatności domu ku wspólnocie – Syjonowi i Jeruzalem. To kluczowy moment dla zdrowia psychicznego: wyjście poza egoizm i fiksację na własnym «ja» w stronę odpowiedzialności społecznej i duchowej”. 

Psalm 128 przypomina, jak pisze autor psalmoterapii, że „nasze osobiste szczęście jest nierozerwalnie splecione z losem wspólnoty Kościoła i społeczeństwa”. Ponadto „człowiek dojrzały duchowo i emocjonalnie wie, że jego dom nie jest twierdzą odciętą od świata, ale żywą komórką większego organizmu. Błogosławieństwo rozlewa się: od serca jednostki, przez stół rodzinny, aż po mury miasta – to holistyczna wizja szalom, pełni pokoju”.

„Współczesnemu człowiekowi, często skoncentrowanemu na samorozwoju, psalm ten przypomina, że prawdziwy sens życia osiąga się w służbie, w trosce o pomyślność (dosłownie šālôm – pokój, całość, dobrobyt) innych. Nasz pokój wewnętrzny jest niepełny, jeśli nie służy pokojowi zewnętrznemu. Szczęście nie jest prywatne. Jest wspólnotowe. Im bardziej pragnę dobra dla miasta, tym bardziej jestem w domu we własnym sercu’’ – komentuje o. Piotr Kwiatek.

Manifest normalności

Komentator psalmu 128 dla Centrum Heschela KUL nazywa go „niezwykłym manifestem normalności”, która „w Bożych oczach staje się nadzwyczajna. Pokazuje nam, że droga do świętości i zdrowia psychicznego nie wiedzie przez ucieczkę od świata, ale przez głębokie zanurzenie się w jego realia: pracę, małżeństwo, rodzicielstwo i troskę o dobro wspólne”. O. Kwiatek podkreśla, że „psychologia potwierdza to, co biblista odczytuje w wersach: człowiek potrzebuje poczucia sensu, bezpiecznych więzi i celu wykraczającego poza własne ego”, a

Jezus Chrystus jest tym, który daje „soki witalne, chroniąc nas przed wypaleniem i pustką”.

Opoka DODANE 27.12.2025 AKTUALIZACJA Dziś 09:58

„Prawo nie może osłabić małżeństwa, wprowadzając formy zastępcze”. Biskupi na Niedzielę Świętej Rodziny

„Kościół, który jest wspólnotą uczniów Jezusa, nie może nie mówić o znaczeniu i wartości małżeństwa oraz rodziny. Wzywamy do troski o ochronę prawną małżeństwa i rodziny. To właśnie małżeństwa i rodziny tworzą najlepszą przestrzeń wzrostu dla dzieci i bezpieczne wsparcie dla starszych rodziców” – napisali polscy biskupi.  

Źródło: Centrum Heschela KUL

Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.