Luksemburg: znowu ponad 10 tys. uczestników ”tańczącej procesji”

Mimo, iż po raz pierwszy od lat wtorek po Zielonych Świątkach nie był dniem wolnym od zajęć szkolnych według archidiecezji Luksemburga uczestników było więcej niż w poprzednich latach.

Do udziału w tej nietypowej procesji zameldowało się 10 243 osób, o 1330 więcej niż w roku ubiegłym. Było wśród nich 592 prowadzących modlitwy oraz śpiewaków, 1 174 muzykantów, 8 411 skoczków oraz 66 duchownych. „Pokazuje to, że tańcząca procesja jest ważną częścią składową religijnego dziedzictwa Luksemburga i pozostaje szczególną, wyjątkową formą przeżywania wiary”, powiedział rzecznik diecezji Roger Nilles.

Wśród 66 duchownych, obok arcybiskupa Luksemburga, Jean-Claude Hollericha i jego poprzednika abp Fernanda Francka obecni byli kardynałowie Rainer Maria Woelki z Kolonii i Jacobus Willem Eijk z Utrechtu, arcybiskup Monako Bernard Barsi oraz trzech biskupów z Niemiec: Stephan Ackermann (Trewir), Felix Genn (Münster) i Heinrich Mussinghoff, emerytowany biskup Akwizgranu.

W ubiegłym roku wokół tej tradycyjnej procesji doszło do ostrego starcia między państwem i Kościołem, gdy rząd zadecydował o skreśleniu poświątecznego wtorku jako dnia wolnego od zajęć szkolnych. Teraz rodzice, których dzieci chcą uczestniczyć w procesji, muszą prosić szkołę o ich zwolnienie z zajęć. Petycję przeciwko tej regulacji podpisały tysiące obywateli.

Doroczne procesje, organizowane tradycyjnie rankiem we wtorek po Zielonych Świątkach kończą się przy grobie św. Willibrorda (658-739), w krypcie bazyliki w Esternach.

Liczące 4 tys. mieszkańców Echternach jest jednym z ciekawszych miast Luksemburga i głównym miejscem pielgrzymkowym tego księstwa. Miasto wyrosło wokół opactwa założonego w VIII w. przez św. Willibrorda (658-739), który wsławił się zdolnością uzdrawiania chorych na epilepsję. Pamiątką działalności świętego są procesje wokół jego grobu.

Niezwykłość tych procesji polega na tym, że pątnicy, po cztery osoby w jednym rzędzie, przesuwają się naprzód podskakując i trzymając za rogi białe chusty. Wykonują trzy kroki do przodu, dwa wstecz, a potem jeden w prawo i jeden w lewo. Kobiety idą w białych bluzkach i ciemnych spódnicach, a mężczyźni w białych koszulach i czarnych spodniach. Na czele kroczy miejscowa orkiestra w odświętnych uniformach, niesie się też figurkę świętego. Trwająca około godziny procesja kończy się u grobu św. Willibrorda w krypcie bazyliki.

Historyczne korzenie „tańczącej procesji” nie zostały do końca zbadane. Tradycja mówi, że pierwsze pielgrzymki przybywały do grobu św. Willibrorda już w XV w., kiedy w okolicy wybuchła epidemia pląsawicy. Według najnowszych badań była to początkowo forma pogańskiego tańca sakralnego, schrystianizowana we wczesnym średniowieczu. Od czasów oświecenia wielokrotnie zakazywano odbywania procesji, m.in. w czasach Napoleona. Od XIX wieku, kiedy Luksemburga stało się całkowicie niezależne, „podskakująca procesja” w Echternach jest ważnym elementem tożsamości narodowej, kulturalnej i religijnej księstwa.

Św. Willibrord jest czczony w Luksemburgu podobnie jak w Polsce św. Wojciech. Od 2010 roku procesja w Echternach znajduje się na liście niematerialnego dziedzictwa kultury UNESCO.

ts (KAI) / Luksemburg