Chcieli ratować Indian, zginęli z ich ręki. Leon XIV podpisał pierwsze dekrety o przyszłych błogosławionych

Podczas audiencji dla prefekta Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro, Leon XIV zatwierdził dekrety dotyczące ofiary z życia złożonej przez trzy osoby.

Biskup z duszą misjonarza

Alejandro Labaka Ugarte, urodzony w 1920 r. Hiszpan z Beizamy, od początku miał w sercu pragnienie bycia misjonarzem. Kiedy więc został wyświęcony na kapłana w 1945 r., przełożeni zakonu kapucynów, w którym w 1937 r. przyjął imię Manuel, wysłano go do Chin. Gdy został wydalony wraz z innymi misjonarzami przez komunistyczny reżim Mao Tse Tunga, wyjechał do Ekwadoru, gdzie był zaangażowany ewangelizację Indian Huaorani. 

W 1984 r. otrzymał święcenia biskupie i kontynuował misję wśród Indian, kontaktując się również z plemieniem Tagaeri. Był to czas wielkich napięć. Koncerny naftowe powodowały wylesianie obszarów leśnych w poszukiwaniu złóż, a dla bp. Ugarte, cenionego za umiejętność negocjacji i pojednania, priorytetem było ocalenie praw Tagaeri. Podczas posługi w Ekwadorze poznał siostrę Ines.

Ines Arango Velásquez miała 40 lat, gdy w 1977 r. wzięła udział w pierwszej wyprawie misyjnej Sióstr Kapucynek Świętej Rodziny do Aguarico w Ekwadorze. Z pochodzenia Kolumbijka, urodziła się w Medellín w 1937 r. W 1955 r. wstąpiła do swojego zgromadzenia, gdzie ukończyła formację. Po złożeniu profesji wieczystej przez pierwsze lata poświęciła się nauczaniu, a następnie, gdy znalazła się na ekwadorskiej ziemi, poświeciła się również jako przełożona, ewangelizacji Huaroanich pod kierunkiem m.in. br. Manuela. S. Ines dowiedziała się również o krytycznej sytuacji Indian Tagaeri, którzy znaleźli się na celowniku firm naftowych i drzewnych.

Śmierć w obronie najsłabszych

Br. Manuel jako biskup zdecydował, że, aby uniknąć krwawego starcia z najemnymi pracownikami firm, należy osobiście porozmawiać z Indianami. Dołączyła do niego s. Ines i oboje, zdając sobie sprawę z ryzyka kontaktu z plemieniem wrogo nastawionym do obcokrajowców, rankiem 21 lipca 1987 r. zostali przetransportowani helikopterem w uzgodnione miejsce.

Następnego dnia inny helikopter powrócił, aby ich zabrać, ale podczas przelotu nad tym obszarem, odnaleziono jedynie dwa ciała, podziurawione włóczniami i strzałami.

Dla obojga była to świadoma ofiara życia w imię wierności ich misji, o czym świadczy również list, który s. Ines napisała wieczorem przed ich wyjazdem, zawierający dyspozycje, niczym testament. Ich śmierć odbiła się szerokim echem, rozwijając do dziś obecną opinię o ich świętości.

Biskup i orędownik pokoju

Starsza i mniej dramatyczna, jest historia nowego indyjskiego Czcigodnego Sługi Bożego Matthew Makila, biskupa i założyciela Sióstr Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Urodził się on w 1851 r. w Manjoor w zamożnej chrześcijańskiej rodzinie. Został kapłanem w 1865 r., zdobywał doświadczenie w parafiach, aż w 1889 r. został mianowany wikariuszem generalnym Kottayam, a trzy lata później założył zgromadzenie zakonne, którego główną misją była edukacja dziewcząt. Jego praca duszpasterska była dynamiczna i doprowadziła go w 1896 r. do pełnienia posługi wikariusza apostolskiego w Changanacherry. Promował szkolenie katechetyczne, edukację szkolną, narodziny organizacji i stowarzyszeń religijnych, walczył z ubóstwem, które dotykało wówczas znaczną część społeczeństwa, a także zachęcał do wybierania życia konsekrowanego.

Nie zniechęciły go lokalne spory, które gwałtownie wybuchły między tzw. „północnymi” (uważającymi się za potomków wspólnoty założonej przez św. Tomasza Apostoła) a „południowymi” (uważającymi się za następców emigrantów z Mezopotamii).

Bp Makil inspirował się wówczas jeszcze bardziej swoim zawołaniem biskupim: „Bóg jest moją nadzieją”. Z pogodnym i pojednawczym nastawieniem dążył do pokoju między dwiema rywalizującymi społecznościami, co zaowocowało w 1911 r. projektem przedstawionym Stolicy Apostolskiej, aby podzielić wikariat Changanacherry na dwa wikariaty, jeden dla „południowców”, a drugi dla „północnych”. Pius X przyjął tę propozycję i ustanowił wikariat Kottayam dla „południowców”, powierzając go opiece jego twórcy. Dla bp. Makila miało to być zadanie, któremu poświęcił się aż do śmierci w styczniu 1914 r. po krótkiej chorobie.

Źródło: vaticannews.va/pl

Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.