Chcę, bądź oczyszczony

Pierwsze czytanie z Księgi Kapłańskiej wspomina o trądzie jako chorobie i sytuacji, w jakiej znajdowali się trędowaci w czasach starożytnych, gdy byli pozbawieni kontaktów ze społecznością ludzi zdrowych.

Kościół katolicki ma wielkie zasługi w dziedzinie opieki nad trędowatymi. Tak zwane leprozoria, czyli schroniska i szpitale dla trędowatych w krajach Afryki, Azji i Ameryki Południowej, są prowadzone przez misjonarzy i misjonarki — księży, zakonników i siostry zakonne.

Do powszechnie znanych misjonarzy, pracujących wśród trędowatych, należy bł. Ojciec Damian, kapłan i zakonnik belgijski — Józef de Vesteur (1840—1889) — który przez 16 lat pracował wśród trędowatych na wyspie Molokai należącej do archipelagu hawajskiego. Wyjechał z Belgii, gdy miał 33 lata; do Belgii, do Lowanium wróciły już tylko jego zwłoki, w 1936 roku. Doceniono jego ofiarę, urządzając mu triumfalny pogrzeb, ze wszystkimi honorami kościelnymi i wojskowymi. Papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 1995 roku.

W dzisiejszym fragmencie Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł przypomina, co powinno być motorem naszych wszystkich działań, a mianowicie chwała Boża. „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie”.

Polska może się poszczycić wieloma poetami, którzy mieli wyczulony wzrok na piękno Boże ukryte w przyrodzie i w swej twórczości uczyli je dostrzegać innych. Pod tym względem na szczególną uwagę zasługuje Franciszek Karpiński, poeta epoki Oświecenia, może niespecjalnie oryginalny, ale eksponujący w swej twórczości wartości patriotyczne i religijne. Na temat łącznego traktowania tych wartości pisał: „Kochając Ojczyznę swoją, kochać nam trzeba razem i religię, bo już to tysięcznym doświadczona przykładem, że tam, gdzie te dwie warowne twierdze, miłość Ojczyzny i wiary stoją, nieprzyjaciel z tej strony napaść nie może”.

Niektóre z jego pieśni religijnych nadal nam służą do przeżywania naszej religijności, zarówno w domu jak i w kościele. Należą do nich: „Bóg się rodzi”, „Kiedy ranne wstają zorze”, „Wszystkie nasze dzienne sprawy”.

Za: Kalendarium duszpasterskie, t. III, s. 562.

Ewangelia Święta mówi o tym, jak człowiek chory na trąd został cudownie uleczony przez Pana Jezusa. Trąd jest straszną chorobą, może dlatego stał się symbolem grzechu. Mówi się o trądzie grzechu. Co jest gorsze? Na to pytanie różni ludzie mogą dać różne odpowiedzi, zależnie od swej religijności. Nadworny kronikarz św. Ludwika IX († 1270), Joinville, zanotował , że pewnego razu król zapytał go: „Co z dwojga wolelibyście: czy być trędowatym, czy popełnić grzech śmiertelny?” Joinville odpowiedział: „Wolałbym popełnić trzydzieści grzechów śmiertelnych niż być trędowatym...” A na to król: „Mówicie jak wartogłów, bo powinniście wiedzieć, że żaden trąd nie jest tak szpetny jak grzech śmiertelny, albowiem dusza w grzechu śmiertelnym jest podobna do diabła, do czego żaden najszpetniejszy trąd nie jest podobny...”

Cytat za: J. Dobraczyński, Doba krucjat..., Warszawa 1968, s. 318