Miłość, wymagania i wychowanie

„Przypatrzcie się powołaniu waszemu” — co to oznacza?

Mamy przypatrzeć się Bogu, który nas stworzył i przypatrzeć się własnemu dorastaniu do miłości, do której Bóg nas stworzył: do miłości mądrej, dobrej i dojrzałej, ponieważ tylko taka jest miłość prawdziwa i święta. Jedynie ci, którzy dorastają do niej, mogą odkryć i zrealizować powołanie szczegółowe: do małżeństwa, życia zakonnego czy kapłaństwa. Każdy z nas jest powołany do świętości, bez względu na to, który wariant wybierze. Przypatrzyć się własnemu powołaniu, to przede wszystkim zachwycić się Bogiem i podążać za Jego marzeniami o naszej świętości.

Wielu ludzi ma problem z odkryciem powołania...

Rzeczywiście. Przychodzą do mnie młodzi i mówią, że przed sobą mają „ciemność”, gdyż zupełnie nie wiedzą, kim chcą być w życiu. Moim zdaniem dla nich nie tyle problemem jest odkrycie powołania szczegółowego. Problem stanowi dorastanie dojrzałej miłości. Kto do takiej miłości nie dorasta, ten nie dorasta ani do małżeństwa i rodziny, ani do powołania kapłańskiego czy zakonnego.

O co młodzi ludzie najczęściej pytają?

Oczywiście najczęściej pytają o relacje: chłopak — dziewczyna. To zrozumiałe. W ich wieku jest to bardzo ważny temat. Często padają pytania typu: czy pocałunek to grzech?

Dlaczego lepiej nie współżyć przed ślubem? Młodzi pytają też o kryzysy małżeńskie i o separację małżeńską, o to jak się bronić przed kimś w rodzinie, kto stosuje przemoc. Świadczy to o tym, że ich rodzice mają takie problemy. Niestety raczej nieliczni młodzi pytają głównie o dojrzałą miłość.

Co to jest dojrzała miłość?

Dojrzale kochać to troszczyć się o czyjś rozwój. Najbardziej kocha ten, kto uczy kochać. Miłość nie polega na tym by kogoś rozpieszczać czy bronić przed konsekwencjami popełnianych przez niego błędów. Kochać prawdziwie to nie znaczny być zakochanym i patrzeć na kogoś bezkrytycznie. Dojrzała miłość nie ma nic wspólnego z naiwnością. Takiej właśnie miłości uczy nas Chrystus. On umacniał ludzi szlachetnych, upominał błądzących i bronił siebie oraz innych ludzi przed krzywdzicielami. Taka miłość prowadzi do świętości, która jest szczytem nie tylko dobroci ale i roztropności. Dorastanie do świętej miłości jest trudne. Krzywdzić potrafi każdy, ale kochać na przykład kogoś, kto jest w czynnej fazie alkoholizmu, to szczyt mądrości.

Po czym poznać, że młody człowiek odkrył życiową drogę?

Młodzi ludzie z definicji nie mogą być jeszcze pewni swojej drogi życiowej. Powinni jej odważnie poszukiwać poprzez kontakt z Bogiem, z samym sobą i z innymi ludźmi, zwłaszcza z ich przewodnikami duchowymi. Pewność co do powołania osiąga się zwykle dopiero wtedy, gdy ktoś w sposób wierny i radosny realizuje swoje powołanie już przez dłuższy czas. W wieku rozwojowym niezwykle ważne jest to, by młodzi ludzie nie zdradzali swoich własnych ideałów i marzeń o świętym życiu, niezależnie od tego, jaką szczegółową drogę życia Bóg im zaproponuje. Niestety spotykam wielu chłopców i dziewcząt, dla których liczy się głównie przyjemność i życie „na luzie”. Interesują ich dyskoteki, piwo i „rozrywkowe” więzi. To w dużym stopniu skutek tchórzostwa ludzi dorosłych, którzy nie mają odwagi proponować dzieciom i młodzieży ewangelicznego stylu życia w dobru, prawdzie i pięknie.

Czy to znaczy, że nie ma nastolatków, którzy stawiają sobie szlachetne wymagania?

Ależ oczywiście, że jest i taka młodzież. Znam osobiście takich ludzi młodych, którzy mają ewangeliczną mentalność zwycięzcy, czyli interesuje ich życie w miłości, prawdzie i wolności dzieci Bożych! Nie ulegają oni mitowi o istnieniu łatwo osiągalnego szczęścia. Jednak i ci młodzi ludzie potrzebują pomocy ze strony dorosłych. Są mocni w wierze i ideałach, ale właśnie dlatego każdego dnia od nowa potrzebują umocnienia i wypływania na głębię chrześcijaństwa. Potrzebują też solidnych argumentów po to, by tego, co w nich najpiękniejsze, bronić nie tylko przed samym sobą, ale również przed otoczeniem, które zrobi wszystko, by odciągnąć ich od drogi błogosławieństwa i radości.

Jakimi zasadami powinien kierować się młody człowiek wobec samego siebie?

Nie powinien być „rozpieszczaczem” dla siebie, czyli naiwnym kumplem, który wszystko sobie wybaczy i niczego od siebie nie wymaga. Człowiek dojrzały staje się dla siebie przyjacielem, który stawia sobie twarde wymagania z cierpliwością i radością. Przykładem tutaj może być młodzież, która uczestniczy np. w różnych wakacyjnych czuwaniach i pielgrzymkach. Wtedy, gdy ich rówieśnicy „bawią” się alkoholem, narkotykiem czy zaburzoną seksualnością, oni wykorzystują wakacje po to, by uczyć się myśleć, kochać i pracować na wzór Chrystusa, który jest najlepszym Przyjacielem i Wychowawcą człowieka.

opr. mg/mg