Rozważania: Żyć w pełni życiem

Chiara Lubich

ROZWAŻANIA

Fundacja Mariapoli
Tytuł oryginału: Meditazioni, Tłumaczenie wg 24. wydania włoskiego
©Copyright by Città Nuova Editrice, 2000
© Copyright for the Polish translation by Fundacja Mariapoli, Kraków 2001
© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo "M" i Fundacja Mariapoli, Kraków 2001
Imprimatur
Kuria Metropolitalna w Krakowie
+ Kazimierz Nycz, Vic. Gen.
Ks. prof. dr hab. Łukasz Kamykowski, Cenzor
L. 2720/2001, Kraków, dnia 2 października 2001 r.
ISBN 83-7221-347-X
ISBN 83-905853-7-5

ŻYĆ W PEŁNI ŻYCIEM

Chrześcijanin jest powołany, by żyć w pełni życiem, aby kąpać się w świetle, rzucać się w objęcia krzyża, a nie wegetować. Tymczasem nasze życie jest często zgaszone, inteligencja przyćmiona, wola niezdecydowana, bo wychowani w tym świecie jesteśmy przyzwyczajeni żyć sobie własnym życiem, co jest zupełnym przeciwieństwem życia chrześcijańskiego.

Chrystus jest miłością i chrześcijanin nie może nią nie być. A miłość rodzi komunię, która jest podstawą życia chrześcijańskiego i jego szczytem.

W tej komunii człowiek nie idzie już do Boga sam, lecz idzie do Niego w towarzystwie innych. I to jest niezwykle piękne, pozwala powtarzać naszej duszy werset z Pisma Świętego: "Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają razem"²⁸.

Jedność między braćmi nie jest jednak szczęśliwym błogostanem jest nieustannym podbojem, którego skutkiem jest nie tylko podtrzymywanie tej komunii, ale rozszerzanie jej wśród ludzi, ponieważ komunią, o której mówimy, jest miłość, miłość Boża mająca w swojej naturze to, że się rozprzestrzenia.

Ileż razy pomiędzy braćmi, którzy zdecydowali się iść zjednoczeni do Boga, jedność słabnie, a między duszą a duszą gromadzi się pył i znika oczarowa nie, ponieważ światło, które kiedyś wzeszło wśród wszystkich, teraz powoli gaśnie!

Tym pyłem jest jakaś myśl lub przywiązanie serca do samego siebie lub do innych: kochanie siebie ze względu na siebie, a nie ze względu na Boga albo kochanie brata czy braci ze względu na siebie, a nie dla Boga. Innym razem jest to cofnięcie się duszy, która już zaczęła żyć dla innych, skoncentrowanie się na swoim "ja", na swojej woli, a nie na Bogu, a nie na bracie ze względu na Boga, a nie na woli Bożej. Bardzo często jest to nie całkiem słuszny osąd osoby, która z nami żyje.

Powiedzieliśmy kiedyś, że w bracie chcemy widzieć tylko Jezusa, odnosić się do Jezusa w nim, kochać w bracie Jezusa, lecz teraz nagle przypominamy sobie, że ów brat ma taką lub inną wadę, taką lub inną niedoskonałość.

Nasze widzenie przestaje być proste, nie jesteśmy już w światłości i błądząc zrywamy jedność. Możliwe, że ten brat, tak samo jak my wszyscy, popełnił błędy, lecz jak widzi go Bóg? Jaki jest jego rzeczywisty stan, jaka jest prawda o nim? Jeśli jest wobec Boga w porządku, Bóg już niczego nie pamięta, wszystko wymazał swoją krwią. A my dlaczego pamiętamy?

Kto jest w błędzie w tym momencie?

Ja, który osądzam, czy brat?

Ja.

Muszę więc zacząć patrzeć na wszystko oczami Boga, w prawdzie i zgodnie z tym traktować brata w taki sposób, żeby jeśli na nieszczęście nie pojednał się jeszcze z Bogiem ciepło mojej miłości, którą jest Chrystus we mnie, doprowadziło go do skruchy, podobnie jak słońce, które goi i zabliźnia wiele ran. Miłość podtrzymuje się prawdą, a prawda jest czystym miłosierdziem, w które musimy być obleczeni od stóp do głów, żeby móc nazywać się chrześcijanami.

Mój brat wraca?

Muszę widzieć go w nowym świetle, jakby nic się nie stało, i rozpocząć życie razem z nim, w jedności Chrystusa, jak za pierwszym razem, ponieważ tego, co było, już nie ma. To zaufanie uchroni go przed innymi upadkami, a ja sam, jeśli odmierzyłem mu taką miarą, mogę mieć nadzieję, że w owym dniu będę osądzony przez Boga podobnie.

opr. mg/mg

Copyright © by Wydawnictwo "m"