Słowo świadczące o dobroci Boga

Dobrze przeżyte rekolekcje adwentowe mogą stać się cennym przystankiem na drodze prowadzącej ku nawróceniu. Potraktujmy je jako szansę daną nam przez Boga na odnowienie życia duchowego.

O. Leon Knabit, znany i lubiany kaznodzieja, pytany o sposób zachęcenia wiernych do udziału w rekolekcjach parafialnych, przywołuje słowa starego doświadczonego proboszcza: „Raz ogłosiłeś, to nie ogłosiłeś wcale”. Radzi, by stosowne informacje podawać z wyprzedzeniem podczas ogłoszeń parafialnych albo nawet za pomocą stosownych plakatów. - Widziałem kiedyś na placu w niezbyt wielkim mieście zaproszenie na ekranie elektronicznym z fotografią rekolekcjonisty i głównym hasłem rekolekcji. Dobrze jest też, jeśli w kazaniach przed rekolekcjami podkreśla się ważność uczestnictwa w nich, pilne słuchanie treści i wyciągnięcie dla siebie wniosków, choćby w postaci konkretnego postanowienia - uwrażliwia.

Z kolei indagowany w kwestii dobrego rekolekcyjnego kazania, benedyktyn podkreśla, iż kaznodzieja powinien modlić się w intencji własnej oraz słuchaczy i wyjść do wiernych z prawdziwą miłością w Bogu, głębokim przekonaniem, że Bóg daje jego słowom skuteczność. - Rekolekcje nie powinny być wykładem dogmatyki lub etyki, ale żywym słowem świadczącym o dobroci Wielkiego Boga, Ojca sprawiedliwego i miłosiernego - przekonuje z uwagą, że, oczywiście, sens mają także umiejętnie wplecione elementy katechizmowe. - Na pewno nie zyska się wiele, gdy się pokrzykuje na ludzi - radzi dalej. - Trzeba natomiast bezwzględnie przedstawić niebezpieczeństwo wszelkiej postaci grzechu i zachęcić do nietolerowania zła w żadnej jego formie - akcentuje.

Dobrze przeżyte rekolekcje powinny służyć nawróceniu. Stąd zadaniem rekolekcjonisty jest obudzenie w wiernych ducha wyciszenia i modlitwy. - Można podsunąć odpowiednie postanowienia - zadania dla całej społeczności słuchaczy. Warto też poddać refleksję, by każdy według swoich możliwości potraktował czas po rekolekcjach jako szansę daną mu przez Boga na odnowienie życia duchowego - podsumowuje.

WA

Spuśćcie nam na ziemskie niwy

Uboga stajenka uczy dystansu do materialnej strony życia. Pokłon pastuszków niesie lekcję, że czasem lepiej jest mniej wiedzieć i niżej upaść, by odnaleźć w sobie pokorę pozwalającą dojść do Żłóbka... Jak przygotowujemy się na Boże Narodzenie?

Czas Adwentu kieruje się - a przynajmniej powinien - swoją logiką. Ma być okresem radosnego i pobożnego oczekiwania na przyjęcie Bożej Dzieciny. „Chrystus się rodzi!” - ogłoszą za niecały miesiąc słowa kolędy. Pozostaje nam życzyć sobie, aby narodził się On także w naszych sercach, by świadomość bliskości Bożego Narodzenia nastrajała nas ku dobru i by nie był to zwrot... tylko od święta.

Rozwiewa proza życia

- Pamiętam z dzieciństwa poranne pobudki i Msze roratnie rozpoczynające się o brzasku... Z kościoła szliśmy prosto do szkoły. Adwent to też obowiązkowy udział w rekolekcjach i przedświąteczne porządki. Okazja do odkurzenia swojego wnętrza i domostwa - Marta, 34-letnia polonistka, z chęcią rozwodzi się nad towarzyszącą porannym wyprawom do świątyni śnieżną aurą i aromatami wypełniającymi wnętrze kuchni tuż przed Wigilią. - Wspomnienia idealnego dzieciństwa - mówi o wymuszonym poniekąd powrocie w przeszłość.

Pytana, jak nastraja ją końcówka roku kalendarzowego, dziewczyna wyjaśnia, że jako osoba wierząca kieruje się kalendarzem... liturgicznym. - Jego początek to czas Adwentu. Cenię go, bo uświadamia mi, że bez względu na to, jak w minionym roku pogmatwały się moje ścieżki, mogę zacząć prostować je od nowa. Zatem jest nadzieja! Cztery tygodnie dzielące nas od świąt to dogodna okazja, by odróżnić dobro od zła, wady od zalet, marzenia od porażek i zawierzyć swoje życie Jezusowi. Wyciszenie jest konieczne, bo poprzedza refleksję... Szkoda tylko, że przedświąteczną atmosferę, wzajemną życzliwość i szturm na dobro, tak szybko rozwiewa proza życia - podsumowuje.

Sprowadzają do tradycji

Zofię, emerytkę z siedmioletnim stażem, jak samą siebie określa, księgową z zawodu i wykształcenia, niezmiennie zadziwia przedświąteczny maraton po sklepach w poszukiwaniu prezentów. - Jakby to było najważniejsze - ironizuje. - Ja, moje dziecko, dobrze znam życie. Ludzie zapożyczają się na święta, licząc chyba, że po Nowym Roku skończy się świat i nie trzeba będzie spłacać tych nieszczęsnych rat... Jeszcze inni kupią matce rękawiczki pod choinkę i złożą życzenia, nie przyjmując z kolei jej tłumaczenia, że zamiast prezentu może wolałaby częściej spotykać się z wnukami albo chciałaby zwyczajnie być dumną ze swoich dzieci. Niestety, one pęd ku być już dawno zamieniły na galop ku mieć... - gorzko diagnozuje. - Osobną kategorię - mówi dalej - stanowią ludzie, którzy zasiądą razem do Wigilii, powinszują sobie znad stołu, a po odejściu od niego będą żyli, jak wcześniej, czyli w kłótniach lub wręcz nieodzywaniu się do siebie. Chrystus się narodzi, ale oni nie pozwolą, by ich oswobodził! Wolą pozostawać więźniami własnej nienawiści, a święta sprowadzają do pustej i martwej tradycji.

Kobieta przekonuje, że współczesny świat boi się ciszy towarzyszącej Adwentowi. - Życie rodzinne w wielu przypadkach staje się dziś sumą obowiązków. Brakuje nam czasu na spokojną rozmowę czy zabawę z dziećmi, a cóż dopiero na namysł nad sobą - uświadamia z uwagą, że ignorowanie własnych potrzeb bywa też efektem lęku. - Boimy się, że grzebanie w duszy odsłoni pustkę cechującą nasze życie. Wolimy zagłuszyć wewnętrzny krzyk pustymi rozmowami o polityce czy innych ludziach, byle tylko nie zostać z sobą sam na sam. Dlaczego? Bo prawda o zmarnowanych latach może okazać się ciężarem nie do udźwignięcia - sygnalizuje.

Nie ma Betlejem bez Golgoty

Tyle Maria. Podobnie jak jej poprzedniczka skłania się ku tezie, że czas adwentowego czuwania charakteryzuje... wzruszenie. Uboga stajenka uczy dystansu do materialnej strony życia. Pokłon pastuszków niesie lekcję, że czasem lepiej jest może mniej wiedzieć i niżej upaść, by odnaleźć w sobie pokorę pozwalającą dojść do Żłóbka. Traktowanie Bożego Narodzenia z perspektywy człowieka, który już wszystko wie, skutecznie zamyka bowiem na poznanie...

Trwając w oczekiwaniu, nie zapominajmy jednak, że nie ma Betlejem bez Golgoty, sentymentalnego kołysania bez przeszywającego krzyku z krzyża... „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” - zaświadczy Jezus przed Piłatem. Bóg stał się człowiekiem, aby nas zbawić. Adwent przeżyty w skupieniu i zaufaniu woli Bożej ma szanse zaprocentować cennym, bo tak bardzo pożądanym we współczesnym świecie pokojem... I nawróceniem.

Echo Katolickie 48/2015

opr. ab/ab