Wyciągnięta dłoń to za mało

Nigdy nie zapomnę tego spojrzenia! W miejsce skruchy, której mógłbym oczekiwać, była buta i jeszcze ten ironiczny uśmiech... - wspomina.

Historia Jacka potwierdza prawdę, że do pojednania nie wystarczy wyciągnięta dłoń. Nawet jeśli w stronę winowajcy kieruje ją sam pokrzywdzony. Niemniej zmotywowany ewangelicznym wskazaniem zdecydował się przebaczyć, a podjęta w sercu decyzja wprowadziła jego życie na nowe - jak wierzy: lepsze, bo Boże! - tory.

Myślałem, że to żart!

- Wybaczenie nie jest równoznaczne z zapomnieniem - podkreśla mój rozmówca. Na swoim przykładzie pokazuje jednak, że uwolnienie od doznanej krzywdy jest możliwe. Warunek to mocny punkt oparcia. - W moim przypadku był nim Jezus, który za wierność prawdzie umarł na krzyżu - przypomina.

Jacek jest mężem i ojcem. - Mam córkę i żonę, bo choć jesteśmy po cywilnym rozwodzie, przed Bogiem będę jej zaślubiony aż do śmierci - uściśla. Pamięcią sięga do początków znajomości. - Poznaliśmy się na zabawie. Zaiskrzyło. Po trzech miesiącach były zaręczyny, a rok później staliśmy już przed ołtarzem. Po ślubie zamieszkaliśmy z moimi rodzicami. Zadowoleni, że syn się ustatkował, przepisali na nas gospodarstwo i czekali na wnuki. Byłem jedynakiem - zaznacza. Rok po ślubie mężczyźnie urodziła się córka. - Myślałem, że jesteśmy szczęśliwi. Moi rodzice bardzo nam pomagali. Byliśmy zdrowi. Żona nie musiała pracować. Starczało na chleb i do chleba.

Pozorną sielankę zaburzyło jedno podsłuchane zdanie. - W rozmowie z koleżanką żona rzuciła: „Ten głupek niczego się nie domyśla”. „Głupek? Tak nisko mnie cenisz?” - rzuciłem niby żartem. Wtedy rozpętało się piekło. Oskarżyła mnie, że ją tłamszę, że jest stworzona do wyższych celów niż bycie żoną nieudacznika. Moich rodziców, którzy przekazali nam dorobek całego swojego życia, nazwała darmozjadami. W końcu oznajmiła, że chce rozwodu. Myślałem, że to żart! Po czasie okazało się jednak, że wszystko było wyreżyserowanym wcześniej spektaklem.

Przeszliśmy przez piekło

Jackowi łamie się głos, kiedy opowiada o kolejnych etapach sprawy rozwodowej. - Jak lwica walczyła o nie swój majątek. Wstyd się przyznać, ale chcąc mnie zniszczyć, posunęła się nawet do oskarżenia mnie przed znajomymi i rodziną o molestowanie naszej córki. Wyobraża sobie pani? Na szczęście adwokat, którego wynajęła, chyba wytłumaczył jej, czym grozi krzywoprzysięstwo i jak bardzo fałszywymi pomówieniami krzywdzi własne dziecko. Wycofała się, ale zszarganej opinii i nerwów nic mi nie naprawi - wyznaje.

Sprawa rozwodowa ciągnęła się dwa lata. - Nie polecam najgorszemu wrogowi - zaznacza. - Mój tata miał zawał, mama do dziś leczy się na depresję. Córka została przy matce, jestem dochodzącym ojcem. Była żona dostała połowę majątku, w tym pół domu, że niby na dziecko. W drugiej części miałem mieszkać ja i rodzice. Kiedy jednak miesiąc po rozwodzie sprowadziła do swojej części „nowego tatusia”, oddałem swoją część pola w dzierżawę i wyprowadziliśmy się do miasta.

- Za głupotę się płaci - Jacek nie ma wątpliwości, że byłej żonie od początku chodziło o majątek. - Ale dlaczego taką karę musieli ponieść moi rodzice? To prości i pokorni ludzie, którzy - wystawieni na ludzką wzgardę i pośmiewisko - dla świętego spokoju zgodzili się opuścić rodzinny dom. Przeszliśmy przez piekło - powtarza.

Rany, które się nie zabliźniają

Od wspomnianych zdarzeń minęły cztery lata. Jacek zatrudnił się jako kierowca. Jego pensja i dwie emerytury rodziców pozwalają na skromne, ale godne życie. - Mówią, że czas leczy rany, choć nie mam wątpliwości, że są i takie, które nigdy się nie zabliźniają. Sensem mojego życia jest dziecko. Widzę, jak bardzo lgnie do mnie i dziadków, a żonie chyba powoli nudzi się macierzyństwo. Przykład? Córka spędziła u nas całe wakacje - wyjawia.

Pytany o szanse na naprawę relacji z matką swojego dziecka mężczyzna przyznaje, że każdy dzień oznacza balansowanie między rozpaczą a nadzieją. - Myślałem, że z czasem skruszeje i się wyprowadzi. Słusznie czy niesłusznie, ale chciałbym ją spłacić. Miejsce moich rodziców jest w ich domu - akcentuje.

Tymczasem - jak wyznaje - razem z matką gorliwie modlą się o nawrócenie byłej żony. - Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Liczę, że w końcu się opamięta. Przebaczyłem jej, a ostatnio, jak odwoziłem córkę, wyciągnąłem nawet rękę do zgody. Nigdy nie zapomnę tego spojrzenia! W miejsce skruchy, której mógłbym oczekiwać, była buta i jeszcze ten ironiczny uśmiech... - diagnozuje.

Jacek kończy refleksją, że najcenniejszą lekcją wybaczania są słowa Jezusa wypowiedziane z wysokości krzyża: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. - Krzywda boli. Tyle że nie przebaczając, bardziej krzywdzimy samych siebie niż tych, co nas krzywdzą. Zresztą, zło - wcześniej czy później - ukaże się samo - podsumowuje.

AW

AW
Echo Katolickie 35/2018

opr. ab/ab