Jestem jego dłużnikiem

Grzegorz Sadurski — reżyser i producent telewizyjny, współtworzy magazyn telewizyjny „Raj”, reżyseruje teledyski, min. „Arki Noego”, zrealizował kilka filmów o Janie Pawle II: „Czekając na Papieża”, „Jestem z wami”, „Bóg bogaty miłosierdzie”.

Jak zaczęło się Twoje spotkanie ze słowem wypowiadanym przez Jana Pawła II?

W 1978 roku miałem 12 lat i nie ma co oszukiwać, że te słowa jakie wówczas padały z ust Papieża dotarły do mnie znacznie później. Początek Pontyfikatu, to była dla mnie jakaś niezwykła euforia obecności. Obecności Jana Pawła II w naszym życiu. Już sam fakt, że jest - wystarczał.

Przez pierwsze lata Pontyfikatu dotarcie do papieskiego słowa nie było sprawą prostą. Komuna starała się to uniemożliwiać. Słuchało się wówczas nagrań Mszy św, homilii, spotkań naszego Papieża na kasetach magnetofonowych —ludzie przegrywali te kasety w domowych warunkach. Przy kolejnych kopiach nic nie było słychać na tych kasetach. Pamiętam jak ojciec mojego kumpla cudem zdobył nagraną „bootlegową” kasetę ze spotkania Papieża z Polakami w Watykanie. Przychodzili do ich domu sąsiedzi, żeby tego nagrania posłuchać. To była cała celebra. W skupieniu słuchano Papieża na rozklekotanym magnetofonie Grundig, który stał na środku stołu.

Potem był stan wojenny i następne Pielgrzymki, które były manifestacją Solidarności, wiary. Nie ma co - Papież po prostu niósł nadzieję. Czekało się na to co powie.

Moje pierwsze „zawodowe” spotkanie ze słowem Jana Pawła II miało miejsce podczas pierwszej wizyty Ojca Św. w wolnej Polsce. W 1991 roku byłem komentatorem TVP w czasie VI Światowych Dni Młodzieży. I znów euforia. Niezwykłe spotkanie osobiste i zawodowe. Od tej wizyty pracowałem przy wszystkich polskich i przy wielu zagranicznych Pielgrzymkach. Najważniejsze dla mnie to bez wątpienia 2000 rok do Ziemi św. i ta ostatnia do Ojczyzny z 2002 roku.

Najważniejsze słowo Papieża? W różnych momentach moje życia różne sprawy o których mówił Jan Paweł II docierały do mnie z wielką mocą. Teraz są to słowa o Bożym miłosierdziu i rozważanie nad wolnością i odpowiedzialnością z „Pamięć i tożsamość” .

Czym Ci zaimponował Jan Paweł II? Czym Cię ujął?

Miłością obejmował każdego człowieka. Bez względu na to gdzie był, jaki kraj odwiedzał, do jakich ludzi mówił docierał do wszystkich serc. Do mojego też dotarł i pozostał w nim na zawsze.

Czym dla Ciebie jest słowo?

Dostępność do potężnej ilości mediów powoduje, że bardzo często toniemy w powodzi słów. Często wypowiadanych przez ludzi, którzy delikatnie mówiąc powinni milczeć. Dlatego tak ważne jest wyłowić słowa, które są istotne, które niosą treść mogącą nas porwać. A jeśli za tym słowem idą czyny i postawa człowieka, który je wypowiada to mamy wówczas do czynienia z autorytetem. Nie przesadzałbym, że nie ma autorytetów. Zawsze było ich mało, ale ważne jest aby otworzyć się na nich. Poszukać. Słowo musi mieć swoje oparcie w prawdzie. A wówczas nauczymy się mówić o rzeczach pięknych i dobrych.

Jak pokazać słowo, żeby stało się obrazem?

Nie ma reguły i jakiegoś przepisu, który byłby do powszechnego zastosowania. Powiem tak wymijająco, że często musimy pokazać wiele obrazów, żeby zrozumieć słowo. Ale też musimy często wypowiedzieć wiele słów, aby zrozumieć jakiś obraz.

Czy dla reżysera zobrazowanie słowa jest wymagające?

Tak. A to dlatego, że trzeba powrócić do sprawy odpowiedzialności za to co się robi w życiu. I w prywatnym i zawodowym. Ja popełniłem wiele błędów, wiele złych rzeczy zrobiłem w życiu, i chcę to naprawiać. Póki żyję mam nadzieję, że zdążę.

Nakręciłeś film o Janie Pawle II. Dlaczego akurat o nim?

Powielę banalne określenie. Jan Paweł II jest tak wielowarstwową osobą, że jeszcze tysiąc filmów powstanie i nie wyczerpią tematu. A poza tym jestem jego dozgonnym dłużnikiem.

Czy trudno jest przebić się z tematyką chrześcijańską w dzisiejszym świecie?

A czy trudno być chrześcijaninem we współczesnym świecie?

Dziękuję Ci za rozmowę.

Rozmawiała

Aneta Kozak

Głos Karmelu 24 (6/2008)

opr. mg/mg