Bł. Alojzy Maria Monti

Przyszedł na świat 24 lipca 1825 r. w Bovisio, w pobliżu Mediolanu we Włoszech. Był ósmy z jedenaściorga dzieci. Przedwczesna śmierć ojca i trudna sytuacja materialna rodziny spowodowały, że musiał zacząć zarabiać na życie już w wieku 12 lat, pracując przy obróbce drewna. W swoim warsztacie organizował wieczorami spotkania modlitewne dla młodych rzemieślników i chłopów. Grupa stałych uczestników spotkań stworzyła wspólnotę pod nazwą Towarzystwo Najświętszego Serca Jezusowego. Jej członkowie gromadzili się regularnie na modlitwie, a także pomagali ubogim oraz głosili Ewangelię tym, którzy oddalili się od Kościoła. W 1846 r., w wieku 21 lat, Alojzy w obecności swojego kierownika duchownego złożył prywatne śluby czystości i posłuszeństwa. Jego ewangeliczne świadectwo życia skłaniało wielu ludzi do nawrócenia. Jednakże ta nowa forma obecności świeckich w Kościele spotkała się ze sprzeciwem i niezrozumieniem części mieszkańców Bovisio, m.in. proboszcza. Na podstawie donosu w 1851 r. Alojzy wraz z innymi członkami Towarzystwa został aresztowany pod zarzutem spiskowania przeciwko austriackiej władzy okupacyjnej. Wyszedł z więzienia po dwóch miesiącach, oczyszczony z wszystkich zarzutów.

Po tych wydarzeniach Alojzy Monti wstąpił wraz ze swoim kierownikiem duchownym do Zgromadzenia Synów Maryi Niepokalanej, założonego kilka lat wcześniej przez Ludwika Pavoniego. Pozostał w nim jako nowicjusz przez 6 lat. W tym okresie m.in. opiekował się ofiarami epidemii cholery, która wybuchła w Brescii w 1855 r. Jednakże wciąż jeszcze nie potrafił odnaleźć swej drogi życiowej. Jak sam później mówił, był to najtrudniejszy duchowo okres w jego życiu. W końcu w 1858 r. przybył do Rzymu, by założyć kongregację świeckich pełniących posługę szpitalną. W tym samym czasie tego typu instytut tercjarzy został założony przez kapucynów pracujących jako kapelani w rzymskim szpitalu Świętego Ducha. Alojzy Monti przyłączył się do tej kongregacji, a w 1877 r. został jej przełożonym i był nim przez 23 lata. Z jego inspiracji przyjęła ona nazwę Synów Niepokalanego Poczęcia. On też napisał jej Konstytucje. Była to wspólnota świeckich i kapłanów, posiadających takie same prawa i obowiązki. Z czasem objął opieką również osierocone dzieci, dla których otworzył dom w Saronno. Zmarł w 1900 r., w wieku 75 lat. 4 lata później dzieło otrzymało aprobatę papieską.

opr. mg/mg