Barbara - z Hostią w dłoni

Za swoją patronkę wybrali ją: architekci, cieśle, dzwonnicy, flisacy, górnicy, minerzy, hutnicy, kamieniarze, kowale, ludwisarze, marynarze, murarze, saperzy, strażnicy, szczotkarze, tkacze, więźniowie, producenci sztucznych ogni, żołnierze (zwłaszcza artylerzyści i załogi twierdz). Podczas II wojny światowej uważana była za patronkę polskiego podziemia. Święta Barbara, dziewica i męczennica.

Wiemy o niej niewiele. Jako datę jej męczeńskiej śmierci podaje się rok 305 lub 306, a więc czas nasilonych prześladowań chrześcijan za czasów cesarza Maksymiana Galeriusza.

Właściwie powtarzamy mówiącą o niej legendę, ale przecież w każdej legendzie zawarte jest ziarno prawdy. A według legendy Barbara była nadzwyczajnej urody córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (leżącej w północnej części Azji Mniejszej). Dioskur pełnił w swym mieście wysoki urząd, do którego był bardzo przywiązany. Swą śliczną córkę wysłał na naukę do Nikomedii, nie spodziewając się, że zetknie się tam z chrześcijanami, że przyjmie chrzest, że będzie korespondować z jednym z wielkich pisarzy chrześcijańskich, Orygenesem, że złoży ślub czystości.

Dowiedział się o wszystkim, gdy córka odrzucała kolejnych kandydatów do jej ręki. Bojąc się o swoją pozycję i urząd, sam stał się prześladowcą córki. Zamknął ją w wieży, głodził, osobiście oskarżył ją przed sędzią, a gdy zapadł wyrok skazujący, sam uciął jej głowę.

Według legendy, oczekującej na śmierć Barbarze anioł przyniósł Komunię Świętą. Dlatego uważana jest za patronkę dobrej śmierci i na wizerunkach przedstawiana jest często z Hostią w dłoni.

W Polsce kojarzona jest przede wszystkim z górnictwem i z Górnym Śląskiem, gdzie jej obraz lub figura znajduje się nie tylko w każdym kościele i w wielu domach, ale także w kopalnianych cechowniach.

KS. A. S.