Praktyka przebaczania

Przebaczenie jest konieczne, by uleczyć zranioną miłość, co oznacza, że jest ono niezbędne do przywrócenia prawdziwego życia. Dojrzałość do „przebaczenia z serca” jest czymś zasadniczym w życiu człowieka. Nie wystarczy jednak sama świadomość i zrozumienie tej prawdy, aby przebaczyć.

Najczęściej bowiem nie pozwalają nam na to nasze uczucia – zazwyczaj nie potrafimy przebaczyć z powodu dotkliwego cierpienia, które nieustannie przypomina nam doznaną krzywdę. Nie potrafimy zatem opanować naszych emocji, a trudno sobie wyobrazić przebaczenie bez uspokojenia negatywnych uczuć[1]. Dlatego droga do „przebaczenia z serca” bywa trudna, tak jak trudna jest droga do własnego serca, o którym Katechizm Kościoła Katolickiego mówi:

Serce jest mieszkaniem, w którym jestem, gdzie przebywam (według wyrażenia semickiego lub biblijnego: gdzie „zstępuję”). Jest naszym ukrytym centrum, nieuchwytnym dla naszego rozumu ani dla innych; jedynie Duch Boży może je zgłębić i poznać. Jest ono miejscem decyzji w głębi naszych wewnętrznych dążeń. Jest miejscem prawdy, w którym wybieramy życie lub śmierć. Jest miejscem spotkania, albowiem nasze życie, ukształtowane na obraz Boży, ma charakter relacyjny: serce jest miejscem przymierza (KKK 2563).

[1] Istnieje kilka książek psychologicznych na temat przebaczenia i drogi do niego. Przytaczam w tym miejscu tylko wybrane tytuły: JEAN MONBOURQUETTE OMI, Jak przebaczać? Droga poprzez dwanaście etapów, Kraków 1996; DENNIS LINN, MATTHEW LINN, Uzdrawianie ludzkich zranień poprzez pięć etapów przebaczenia, Kraków 1996; GERALD G. JAMPOLSKY, Przebaczenie – najpotężniejszy uzdrowiciel, Poznań 1999.

Włodzimierz Zatorski OSB, Przebaczenie, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

opr. ac/ac