Dziękujmy za dar powołania

Benedykt XVI odprawił w Bazylice Watykańskiej Nieszpory w święto Ofiarowania Pańskiego, w dniu, w którym w Kościele obchodzony jest także Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W homilii wezwał licznie zgromadzonych w świątyni zakonników i zakonnice do angażowania się z entuzjazmem w nową ewangelizację.

Drodzy bracia i siostry!

Święto Ofiarowania Pańskiego, czterdzieści dni po narodzinach Jezusa, ukazuje nam Maryję i Józefa, którzy posłuszni Prawu Mojżeszowemu, udają się do świątyni jerozolimskiej, aby ofiarować pierworodne dziecko Panu i wykupić je przez złożenie ofiary (por. Łk 2, 22-24). Jest to jeden z przypadków, kiedy czas liturgiczny odzwierciedla czas historyczny, bowiem właśnie dziś upływa 40 dni od uroczystości Narodzenia Pańskiego. Temat Chrystusa-Światła, który znamionował cykl świąt Bożego Narodzenia, a którego kulminacyjnym wyrazem była uroczystość Objawienia Pańskiego, zostaje podjęty i dalej rozwijany w dzisiejsze święto.

Rytualny gest rodziców Jezusa, dokonywany w stylu pokory i dyskrecji, jaki cechuje wcielenie Syna Bożego, spotyka się ze szczególnym przyjęciem ze strony starca Symeona i prorokini Anny. Dzięki Bożemu natchnieniu rozpoznają oni w tym dziecku zapowiadanego przez proroków Mesjasza. W spotkaniu starca Symeona i Maryi, młodej matki, Stary i Nowy Testament łączą się w zadziwiający sposób w dziękczynieniu za dar Światła, które zajaśniało w mrokach i nie dopuściło do tego, by one zapanowały: Chrystusa Pana, który jest światłem na oświecenie pogan i chwałą swego ludu Izraela (por. Łk 2, 32).

W dniu, w którym Kościół wspomina ofiarowanie Jezusa w świątyni, obchodzony jest Dzień Życia Konsekrowanego. W istocie ewangeliczny epizod, o którym mówimy, stanowi wymowną ikonę ofiarowania swojego życia przez osoby, które zostały powołane do tego, by ukazywały w Kościele i w świecie, przez praktykowanie rad ewangelicznych, charakterystyczne cechy Jezusa, czystego, ubogiego i posłusznego — Konsekrowanego Ojca. Dlatego w dzisiejsze święto uroczyście obchodzimy tajemnicę konsekracji: konsekracji Chrystusa, konsekracji Maryi, konsekracji wszystkich, którzy decydują się pójść za Jezusem z miłości do królestwa Bożego.

Zgodnie z zamysłem bł. Jana Pawła II, który po raz pierwszy w 1997 r. celebrował Dzień poświęcony życiu konsekrowanemu, ma on pewne specyficzne cele. Przede wszystkim ma być odpowiedzią na wymóg sławienia Pana i dziękczynienia Mu za dar tego stanu życia, który należy do świętości Kościoła. Każdej osobie konsekrowanej jest dziś dedykowana modlitwa całej wspólnoty, która dziękuje Bogu Ojcu, dawcy wszelkiego dobra, za dar tego powołania i z wiarą na nowo o niego prosi. Ponadto ta okazja ma sprzyjać coraz większemu docenianiu świadectwa tych, którzy wybrali drogę naśladowania Chrystusa przez praktykowanie rad ewangelicznych — dzięki szerzeniu znajomości i szacunku dla życia konsekrowanego w ludzie Bożym. Wreszcie Dzień Życia Konsekrowanego ma być, zwłaszcza dla was, drodzy bracia i siostry, którzy wybraliście ten stan w Kościele, cenną sposobnością do tego, by odnowić postanowienia i ożywić uczucia, które zainspirowały was i nadal inspirują do oddania siebie Panu. To pragniemy uczynić dzisiaj; jest to zadanie, które — zgodnie z powołaniem — macie realizować w każdym dniu waszego życia.

Z okazji 50. rocznicy otwarcia Ekumenicznego Soboru Watykańskiego II ogłosiłem — jak wiecie — Rok Wiary, który zostanie zainaugurowany w październiku tego roku. Wszyscy wierni, a w szczególności członkowie instytutów życia konsekrowanego, przyjęli tę inicjatywę jako dar, i ufam, że będą przeżywać Rok Wiary jako czas sprzyjający wewnętrznej odnowie — której potrzebę odczuwa się zawsze — pogłębiając istotne wartości i wymogi swojej konsekracji. W Roku Wiary wy, którzy przyjęliście powołanie do ściślejszego naśladowania Chrystusa przez profesję rad ewangelicznych, jesteście zachęcani do dalszego pogłębiania relacji z Bogiem. Rady ewangeliczne, przyjęte jako autentyczna reguła życia, umacniają wiarę, nadzieję i miłość, które jednoczą z Bogiem. Ta głęboka więź z Panem, która winna być priorytetem w waszym życiu i je cechować, doprowadzi was do odnowy przylgnięcia do Niego i będzie pozytywnie wpływała na waszą szczególną obecność i formę apostolatu w łonie ludu Bożego, dzięki wkładowi waszych charyzmatów, praktykowanych w wierności Magisterium, abyście byli świadkami wiary i łaski, wiarygodnymi świadkami dla Kościoła i dla dzisiejszego świata.

Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego za pomocą środków, które uzna za najbardziej odpowiednie, zasugeruje wytyczne i będzie dokładała starań, aby ten Rok Wiary był dla was wszystkich rokiem odnowy i wierności, tak aby wszystkie osoby konsekrowane z entuzjazmem angażowały się w nową ewangelizację. Serdecznie witam prefekta tej dykasterii kard. Joao Braza de Aviza — którego postanowiłem zaliczyć w poczet tych, których na najbliższym konsystorzu wyniosę do godności kardynalskiej — i pragnę w tych radosnych okolicznościach podziękować jemu oraz współpracownikom za cenną posługę, jaką pełnią w Stolicy Apostolskiej i dla całego Kościoła.

Drodzy bracia i siostry, dziękuję również każdemu z was za to, że zechcieliście wziąć udział w tej liturgii, którą także dzięki waszej obecności cechuje szczególny klimat pobożności i skupienia. Życzę wszelkiego dobra na drodze waszych rodzin zakonnych, jak również w waszej formacji i waszym apostolacie. Niech Maryja Dziewica, uczennica, służebnica i matka Pana, wyjedna u Pana Jezusa, aby «ci, którzy otrzymali dar naśladowania Go przez swą konsekrację, umieli o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz ze wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu» (Jan Paweł II, Posynod. adhort. apost. Vita consecrata, 112). Amen.

opr. mg/mg