Przyspieszmy kroku w dążeniu do pełnej jedności

Papież Franciszek

Przyspieszmy kroku w dążeniu do pełnej jedności

26 VI 2016 — Przemówienie podczas Boskiej Liturgii w Eczmiadzynie

Ostatni dzień pobytu w Armenii, niedzielę 26 czerwca rano, Papież Franciszek rozpoczął prywatną Mszą św. w jednej z kaplic pałacu w Eczmiadzynie. Po niej spotkał się z 14 biskupami katolickimi obrządku ormiańskiego i 12 kapłanami pełniącymi posługę w Armenii. Następnie uczestniczył w Boskiej Liturgii, sprawowanej przez Karekina II na placu św. Tirydatesa. Podczas uroczystości Katolikos wygłosił homilię, a Papież przemówienie, które zamieszczamy poniżej. Po Boskiej Liturgii Papież i Katolikos powrócili do pałacu, gdzie Karekin II wydał na cześć Franciszka obiad, w którym uczestniczyła delegacja watykańska oraz biskupi — zarówno katoliccy obrządku ormiańskiego, jak i Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego.

Wasza Świątobliwość, umiłowani Biskupi, drodzy Bracia i Siostry!

W kulminacyjnym momencie tej tak bardzo upragnionej i dla mnie już niezapomnianej wizyty pragnę wyrazić Panu wdzięczność, którą łączę z wielkim hymnem uwielbienia i dziękczynienia, wznoszonym od tego ołtarza. Wasza Świątobliwość otworzył mi w tych dniach drzwi swojego domu, i doświadczyliśmy, «jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają razem» (Ps 133 [132], 1). Spotkaliśmy się, uściskaliśmy się po bratersku, modliliśmy się razem, dzieliliśmy się darami, nadziejami i troskami Kościoła Chrystusowego, którego bicie serca zgodnie wyczuwamy, i który uznajemy za jeden i jako taki odczuwamy. «Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei (...). Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich» (Ef 4, 4-6): możemy naprawdę z radością wypowiedzieć jako własne te słowa apostoła Pawła! Spotkaliśmy się właśnie pod znakiem świętych apostołów. Święci Bartłomiej i Tadeusz, którzy głosili po raz pierwszy Ewangelię na tych ziemiach, oraz święci Piotr i Paweł, którzy oddali Panu swoje życie w Rzymie, królując z Chrystusem w niebie, na pewno się cieszą, gdy widzą naszą miłość i nasze konkretne dążenie do pełnej jedności. Za to wszystko dziękuję Panu — za was i z wami: Bogu niech będzie chwała!

Podczas tej Boskiej Liturgii wznosił się ku niebu uroczysty śpiew Trishagionu, wysławiający świętość Boga; niech zstąpi obfite błogosławieństwo Najwyższego na ziemię, za wstawiennictwem Matki Bożej, wielkich świętych i doktorów, męczenników, zwłaszcza licznych męczenników, których kanonizowaliście w tym miejscu w ubiegłym roku. Niech «Jednorodzony, który tutaj zstąpił», pobłogosławi naszą drogę. Niech Duch Święty uczyni z wierzących jedno serce i jedną duszę: niech przyjdzie, aby odnowić nas w jedności. Dlatego chciałbym wezwać Go na nowo, posługując się wspaniałymi słowami, które należą do waszej liturgii. Przyjdź, Duchu, Ty, «który z nieustannymi jękami jesteś naszym orędownikiem u miłosiernego Ojca, Ty, który czuwasz nad świętymi i oczyszczasz grzeszników»; wylej na nas ogień swojej miłości i jedności, i niech zostaną unicestwione tym ogniem «powody naszego zgorszenia» (Grzegorz z Nareku, Księga śpiewów żałobliwych, 33, 5), przede wszystkim brak jedności uczniów Chrystusa.

Niech Kościół Ormiański podąża w pokoju, i niech nastanie pełna jedność między nami. Niech we wszystkich zrodzi się silne pragnienie jedności, jedności, która «nie oznacza ani podporządkowania jednego (...) drugiemu, ani też wchłonięcia go, ale raczej przyjęcie wszystkich darów, jakie Bóg dał każdemu, by ukazać całemu światu wielką tajemnicę zbawienia, dokonanego przez Chrystusa Pana za pośrednictwem Ducha Świętego» (przemówienie Ojca Świętego podczas Boskiej Liturgii w patriarchalnym kościele św. Jerzego w Stambule, 30 listopada 2014 r.: «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 12/2014, s. 29).

Przyjmijmy wezwanie świętych, wysłuchajmy głosu pokornych i ubogich, wielu ofiar nienawiści, które cierpiały i oddały swoje życie za wiarę. Wsłuchajmy się w młode pokolenia, które usilnie proszą o przyszłość wolną od podziałów z przeszłości. Niech z tego świętego miejsca znów rozprzestrzenia się promienne światło; niech do światła wiary, które od czasów św. Grzegorza, waszego ewangelicznego ojca, oświecało te ziemie, dołączy światło miłości, która przebacza i jedna.

Jak apostołowie w poranek wielkanocny pomimo wątpliwości i niepewności pobiegli do miejsca zmartwychwstania, przyciągani radosną jutrzenką nowej nadziei (por. J 20, 3-4), tak i my w tę świętą niedzielę idźmy za Bożym wezwaniem ku pełnej jedności i przyspieszmy kroku w dążeniu do niej.

A teraz, w imię Boże, proszę Waszą Świątobliwość, aby mnie pobłogosławił, aby pobłogosławił mnie i Kościół katolicki, aby pobłogosławił to nasze podążanie ku pełnej jedności.

opr. mg/mg