Przemówienie bpa Wacława Świerzawskiego

Wasza Świątobliwość, umiłowany Ojcze Święty!

Wielka jest nasza radość i wdzięczność Bogu — i Tobie, Najwyższy Pasterzu, że na tak licznych szlakach Twego pielgrzymowania przez świat znalazł się Sandomierz. Zechciał Bóg, że przybywasz, Ojcze Święty, do naszej diecezji — obejmującej przestrzeń od Ostrowca Świętokrzyskiego do Stalowej Woli i Niska, od Staszowa i Koprzywnicy do Janowa Lubelskiego, od Baranowa i Gawłuszowic z sanktuarium św. Wojciecha do Tarnobrzega — a przybywasz w momencie z kilku względów niezwykłym.

Przygotowujemy się do Wielkiego Jubileuszu Wcielenia. Twoja obecność wśród nas daje tym przygotowaniom rys szczególnej łączności z Kościołem powszechnym. Czujemy się włączeni i wręcz porwani w Twój wielki zamysł. Oto przypominasz od początku pontyfikatu, że Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem świata. Uczysz nas dostrzegać, że Ziemia jest pełna Bożego Ducha. Dziś mówisz nam z mocą, że Bóg «jest miłością», że jest Ojcem, Bogiem Miłosierdzia.

Druga ważna dla nas okoliczność towarzysząca Twemu przybyciu to zakończenie II Synodu Diecezji Sandomierskiej. Gorąco pragnęliśmy położyć jego owoce przed Tobą, Ojcze Święty, abyś je pobłogosławił. Jesteśmy wdzięczni Bogu, że za chwilę będziemy mogli wręczyć Ci pierwszy egzemplarz dekretów synodalnych, prosząc pokornie o przyjęcie tego owocu naszych wspólnych wysiłków i położenie na nim dłoni. «Aby byli jedno». Ut unum sint — ten tytuł, to hasło Synodu, mówi nie tylko o trudzie scalania diecezji niosącej w sobie cztery różne tradycje. Mówi również o naszej jedności z Tobą, Najwyższy Pasterzu Kościoła powszechnego, i pod Twoim pasterzowaniem z Ojcem przez Syna, w Duchu Świętym.

Cieszy nas również fakt — i to jest trzeci powód naszej radości — że wśród męczenników czasu II wojny światowej, których jutro wyniesiesz na ołtarze, znalazło się troje związanych z naszę diecezją. Ponieważ jednym z nich jest kapelan wojskowy, ustaliliśmy, że w Sandomierzu gospodarzami dzisiejszej uroczystości będą dwie diecezje, diecezja sandomierska i diecezja polowa Wojska Polskiego. Dlatego razem ze mną serdecznie wita Waszą Świątobliwość biskup polowy Leszek Sławoj Głódź. Do żołnierzy Najjaśniejszej Rzeczypospolitej i przedstawicieli najwyższych władz wojsk lądowych, powietrznych i morskich dołączyli harcerze, kolejarze i leśnicy, pocztowcy oraz rycerze Rzeczypospolitej — odradzające się rycerstwo polskie, które nawiązuje do szlacheckich ideałów wierności Bogu i Ojczyźnie.

Jest jeszcze czwarty powód naszej radości. Papieski ołtarz staje na ojczystej, sandomierskiej ziemi w 600-lecie śmierci św. Jadwigi Królowej, jedynego świętego króla Polski, tej, którą nasz naród tak bardzo umiłował, a którą Bóg — według słów Waszej Świątobliwości — «zachował dla naszych czasów», aby była wzorem i orędowniczką. Tobie zaś, Ojcze Święty, dał przywilej dokonania jej beatyfikacji i kanonizacji. W Sandomierzu Pani Wawelska czczona jest od wieków. Zatroskana i dziś o Polskę, uczy wiary światłej i splatania czynu z modlitwą. Pragniemy wszyscy gorąco, umiłowany Ojcze Święty, aby królowa Jadwiga, która przez swój rodowód i swoją misję łączyła europejskie narody, została przez Waszą Świątobliwość ogłoszona patronką jednoczącej się Europy.

Szczęśliwi jesteśmy, Ojcze Święty, że spotykasz się z nami przy ołtarzu, podczas Mszy św., aby nam jeszcze raz przypomnieć, że Jezus Chrystus żyjący w Eucharystii jest największym skarbem Kościoła i świata. Powiedziałeś kiedyś do młodych: «Wszystko jest we Mszy św. powiedziane, wszystko jest w niej powiedziane, nic więcej nie można już dodać... Nie można żyć bez Eucharystii, ponieważ nie istnieje żaden inny język, w który by życie ludzkie, życie każdego z nas było wpisane tak głęboko».

Umiłowany Ojcze Święty, dziękujemy Ci, że za chwilę sprowadzisz Chrystusa na ołtarz i ukażesz nam, że to On jest prawdziwym Gospodarzem naszego z Tobą i Twojego z nami spotkania — «abyśmy byli jedno». Pomóż nam, Namiestniku Chrystusowy, byśmy byli potężni wiarą — wiarą w Jego obecność. Naucz nas takiej czystości serca, abyśmy zawsze mogli przyjmować Pana naszego Jezusa Chrystusa w komunii eucharystycznej. Uproś Kościołowi sandomierskiemu i żołnierzom Rzeczypospolitej tę łaskę u Boga, aby wszyscy byli najgłębiej przekonani, że uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. jest fundamentem, na którym trzeba budować życie. Życie wierne najwyższemu prawu miłości, która każe «duszę dać» według programu ośmiu błogosławieństw. Niech pod wpływem spotkania z Tobą znów wiedzie przez Sandomierz — jak przed wiekami — szlak łączący Zachód Europy ze Wschodem, aby Ewangelia docierać mogła do spragnionych światła i eucharystycznego Chleba. Nasz starożytny gród, onegdaj obok Krakowa i Wrocławia sedes Regni principalis, przygotowany jest do dawania świadectwa Ewangelii przez liczne w swych dziejach męczeństwa.

Niech Matka Boża, której zawierzyłeś swe pasterzowanie, Patronka sandomierskiej katedry, wielu sanktuariów tej ziemi i dzisiejszej liturgii, wspomaga Cię, Niestrudzony Pielgrzymie, w prowadzeniu Kościoła i świata w trzecie tysiąclecie obecności wśród nas Boga Bliskiego, który z miłości do nas stał się człowiekiem, aby umrzeć i zmartwychwstać, i pozostać z nami na zawsze.

Ojcze Święty nasz umiłowany, witamy najserdeczniej w Sandomierzu przy ołtarzu Paschy Jezusa Chrystusa. Witamy — duchowni i świecy. Witają Cię ojcowie i matki, witają dzieci, wita młodzież. Witają Cię chorzy i niepełnosprawni, żołnierze i rycerze, studenci wyższych uczelni i pracownicy nauki, wita Senat Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, witają władze administracyjne i samorządowe naszych trzech województw. Witają Cię, Ojcze Święty, pielgrzymi przybyli wraz z biskupami z ościennych diecezji, z Ukrainy i Białorusi. Witają Cię biskupi z Czech i Zambii, witają Cię przybysze ze Słowacji, biskupi pomocniczy diecezji sandomierskiej i wszyscy tu obecni biskupi polscy. Witamy Cię wszyscy z synowskim oddaniem! Najserdeczniej!