W rytmie młodych serc

Marta i Darek Madejscy są laureatami konkursu na piosenkę roku formacyjnego 2018/2019 Ruchu Światło-Życie. Mieszkają w Częstochowie, od lat są związani z oazą, dziś działają w Domowym Kościele

Marta pracuje w Zespole Szkół Muzycznych im. M. J. Żebrowskiego w Częstochowie i bynajmniej nie uczy muzycznych przedmiotów — z wykształcenia jest filologiem angielskim i uczy tego języka. Jej pasją jest śpiewanie, dlatego wciąż szlifuje muzyczny warsztat. Ukończyła podyplomowe studium emisji głosu, a obecnie pogłębia wiedzę w Centrum Szkolenia Muzyków i Liderów Uwielbienia, śpiewa też w zespole ewangelizacyjnym 77FM Formacja z Mocą.

Darek pracuje w impresariacie Filharmonii Częstochowskiej. Ukończył Wydział Muzyczny Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, muzykoterapię we Wrocławiu, liczne szkolenia i kursy. Najbardziej ukochał dyrygenturę, prowadzi chór w parafii pw. św. Jana Kantego w Częstochowie; angażuje się w muzyczne projekty w mieście, m.in. Zaduszki Artystyczne czy koncert na Boże Ciało.

Młodość

Marta i Darek z niecierpliwością czekali na ogłoszenie tematu, myśli przewodniej na rok formacyjny 2018/2019 w Ruchu. Hasło „Młodzi w Kościele” nawiązuje do tematu synodu biskupów „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania”. Ich piosenka nosi tytuł „Młode serca”. Pierwszy raz zostanie publicznie zaprezentowana podczas Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie 24 lutego br. na Jasnej Górze.

— Jak definiujecie młodość? — pytam. — Od siedmiu lat jesteśmy w Domowym Kościele — odpowiada Darek. — Czujemy się młodzi, ale myśląc o piosence, nie chcieliśmy w niej nikogo pominąć. Może łatwo napisać piosenkę o młodych, ale trudniej pisać o tych młodych, którzy mają już rodziny, dzieci, czują się zmęczeni życiem, problemami, codziennością. W tekście chcieliśmy zawrzeć uniwersalne podejście do młodości, niekoniecznie związanej z wiekiem, poczuciem przynależności do jakiejś grupy. Chcieliśmy pokazać młodość, którą daje Bóg, młodość serca — wyjaśnia, a Marta zapewnia, że właśnie o tym jest piosenka. I tak też pojmują młodość. — Piosenka mówi o nas, o tych, którzy są w Ruchu Światło-Życie i w Domowym Kościele, którzy nie są już pierwszej młodości, ale chcą ją wciąż odkrywać. Mnie temat „Młodzi w Kościele” od razu skojarzył się ze Światowymi Dniami Młodzieży w Krakowie i z papieżem Franciszkiem. Zbiegło się to z kryzysowym momentem mojego życia. Myślałam sobie, że już jestem za stara, żeby coś zrobić, że latka lecą — to był dla mnie czas zmagania się ze swoim wiekiem. Przypominałam sobie swoją młodość i ŚDM 2000, kiedy to tak naprawdę byłam o połowę młodsza niż teraz. Właśnie w czasie tego kryzysu usłyszałam papieża Franciszka, słowa, że należy wstać z kanapy, że trzeba włożyć buty i wyjść, że trzeba to robić w każdym czasie i wieku. Bardzo to do mnie przemówiło — mówi ze wzruszeniem Marta.

— Chcieliśmy w piosence zawrzeć to, co do nas przemówiło podczas ŚDM — tłumaczy Darek — i to, co wynika z naszego doświadczenia bycia animatorami. Chcieliśmy pokazać ewangelicznego bogatego młodzieńca, młodą osobę, która szuka czegoś w swoim życiu, a która już dużo ma, podobnie jak dzisiejsza młodzież. Marta jest przekonana, że współczesnym młodym ludziom tak naprawdę niewiele w życiu brakuje. — Ale wątpliwości, jak żyć, wciąż są — mówi Darek. — Pytania zawsze się pojawiają i chcieliśmy podpowiedzieć, gdzie tych odpowiedzi młodzi mają szukać. A starszym dodać otuchy, że nigdy nie jest za późno, żeby być i działać.

Misja i pasja

— W młodym wieku okazje do działania zdarzają się same — podkreśla Darek. — Na hasło: „trzeba pomóc” pomagało się, nikt się nie zastanawiał, że czasem trzeba spędzić całą niedzielę w kościele. Była potrzeba, więc się grało — wspomina. — Z wiekiem swoje działania się racjonalizuje: tu może nie trzeba, tu może nie warto, a co z tego będę mieć, dochodzą też nowe obowiązki.

— Nasuwają się pytania: Czy to jest ważne? Czy to komuś jest potrzebne? — mówi Marta. — Choćby to, że np. napiszę piosenkę, że gdzieś pójdę i zaśpiewam, zwłaszcza że jest dużo codziennych obowiązków. Rozmawiam ze znajomymi z pracy, którzy mają rozmaite problemy i zastanawiam się, jaką wartość ma służba dorosłych w Kościele. Za chwilę sama sobie odpowiada: — Wydaje mi się, że kiedy spotyka się Jezusa, jak się jest z Nim w relacji, to On nas przemienia. On sprawia, że chcemy działać, sprawia, że to wszystko się dzieje — przyznaje poruszona. — Same w sobie te działania mogą zmęczyć: aktywność, granie koncertów, warsztaty, posługa też. Gdyby się skupić tylko na działaniu, odkryjemy, że to może prowadzić do frustracji, po ludzku będzie męczące i zrodzi się pytanie: Dlaczego ja mam to robić? Ale kiedy odkrywam osobiście, że jest to dar, coś, co mnie trzyma w jedności z Bogiem oraz pomaga innym nawiązać relację z Bogiem, inaczej przeżywam taką posługę.

Bilans jest taki: bez muzyki na chwałę Pana nie umieliby żyć. To jest ich pasja i misja w Kościele. Marta: — Nie wyobrażam sobie śpiewania świeckich piosenek. Mam wrażenie, że kiedy śpiewam dla Boga, to coś dobrego dzieje się z moim głosem. Gdy śpiewam cokolwiek, wydaje mi się, że to jest płaskie, szare i bez sensu, nie daje satysfakcji, nie porusza tak jak śpiewanie dla Pana.

Tworzenie

Marta pisze dużo utworów, kilka napisała dla zespołu 77FM. — Tak naprawdę wciąż się tego uczę, natomiast zawsze jest to modlitwa, która wychodzi ze mnie. Niektórzy się śmieją, gdy mówię, że chodzę po pokoju i śpiewam, ale tak właśnie powstają piosenki, że najpierw są modlitwą. Nie bardzo potrafię je zapisać, w tym pomaga mi Darek, chociaż uczę się sama to robić — mówi Marta. Ona lubi muzykę rozrywkową, Darek zaś woli tę liturgiczną, wielogłosową, chóralną. Do tej pory tworzyli osobno. „Młode serca” to ich drugi wspólny projekt. Kilka lat temu razem z ks. Romanem Ceglarkiem napisali kilka piosenek dla dzieci z okazji I Komunii św. Tym razem od początku było to wspólne tworzenie, pełna współpraca.

— W życiu z nikim mi się tak dobrze nie współpracowało jak z Darkiem — opowiada Marta. — Jest między nami luz, możemy śmiało powiedzieć sobie, co nam nie pasuje, w pełni akceptujemy krytykę. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że mogliśmy razem stworzyć tę piosenkę, a że wygraliśmy konkurs, to dla nas ogromne wyróżnienie. Najbardziej jesteśmy zachwyceni procesem tworzenia, to nas jeszcze mocniej do siebie zbliżyło! Już myślimy, żeby napisać coś nowego — zdradza.

Pragnienie stworzenia piosenki pojawiło się wcześnie, ale nie było konkretów, Marta i Darek wiedzieli tylko, że chcą ją oprzeć na tekstach Ojca Świętego skierowanych do młodych podczas ŚDM. Wertowali przemówienia, czytali, odsłuchiwali. Powstawanie piosenki splotło się z chorobą Darka. Kiedy umawiam się z państwem Madejskimi na rozmowę, Darek proponuje spotkanie u nich w domu, tłumaczy, że jest na zwolnieniu lekarskim. Tylko wcześniejsze wyjaśnienie i chustka na głowie zdradzają chorobę, której w żaden sposób nie da się odczytać z pogodnej twarzy mojego rozmówcy. Wątek choroby nie jest w tej historii bez znaczenia...

— Pierwsza inspiracja, zachwyt, który miałem, refren tej piosenki, melodia i słowa przyszły do mnie, kiedy czekałem na szpitalnym korytarzu na badania — opowiada Darek. — Trochę z nudów — tam trzeba swoje odczekać — przeglądałem te teksty i zrodziły się wówczas melodia i słowa, szybko nagrałem je na dyktafon, żeby nie uciekły. Miałem poczucie, że to nie do końca jest moje, że to coś więcej niż tylko nasz — dwojga ludzi — projekt. To wrażenie miałem później wielokrotnie, bardzo często przynosiło ono ulgę w zmaganiach z chorobą.

— Piosenka powstawała długo, nie było czasu, by ją skończyć. Przyszedł grudzień, w szkole to intensywny czas, w parafii próby kolęd, jasełka, zostawiliśmy więc pisanie — opowiada Marta. — W grudniu też dowiedzieliśmy się, że Darek jest chory. Czułam, że to jest ważne, by wrócić do piosenki, ale przeżywaliśmy różne etapy, łącznie z tym, że uważaliśmy, iż nie zdążymy. Wtedy mówiliśmy sobie: może za rok znów spróbujemy, zaczniemy wcześniej, teraz odpuszczamy, ale nie dawało nam to spokoju.

Darek: — Czułem, że Pan Bóg się upomina: Jak zaczęliście, to skończcie, bądźcie wierni w małych rzeczach. Materiały wysłaliśmy w ostatnim dniu zgłoszeń, rano jeszcze kończyliśmy pisać nuty, nanosiliśmy ostatnie poprawki. W nocy po koncercie kolęd poprosiliśmy naszych znajomych o nagranie demo.

Aranżacja

— Kiedy już się dowiedzieliśmy, że nasz utwór został piosenką roku, poprosiliśmy o pomoc ks. Tomka Turczyna, z którym przyjaźnimy się od czasów oazy — mówi Marta (grają razem w zespole 77FM). Ks. Tomek ma niesamowity zmysł aranżacyjny, sam jest autorem wielu piosenek, zrobił świetną robotę. Pierwsze jego skojarzenie było takie, że skoro tekst jest o młodych sercach, to powinno być nagrane w rytmie bicia serca. Instrumenty napisał w jedno popołudnie. — Trafił w nasze gusta, wniósł dużo życia. Jest instrumentalistą, pracuje z młodymi, a więc wie, co do nich przemawia. Piosenkę powierzyliśmy w dobre ręce. Do tego doszła ogromna praca naszych przyjaciół przy nagraniu — mówią zgodnie Marta i Darek. I podkreślają: — To był kolejny znak, że to nie jest tylko nasza piosenka, coś dobrego się z nią działo poza naszym udziałem.

opr. mg/mg