Troska o powołania w nowej Europie

Troska o powołania jest podstawowym powołaniem Kościoła. Wynika to z postawy samego Jezusa, który nie rozpoczął swojej publicznej posługi od nauczania, lecz od powołania uczniów. On też wzywa wszystkich wierzących do nieustannej modlitwy, by nie zabrakło szczególnych świadków Jego dzieła zbawienia (por. Mt 9, 37). W orędziu na zakończenie I Europejskiego Kongresu Powołań Jan Paweł II wezwał do „jakościowego wzrostu w duszpasterstwie powołań” (L'Osservatore Romano, 11.05.1997). Jedną z form odpowiedzi na to wezwanie ze strony Ojca Świętego było powstanie Europejskiego Centrum Powołań, które co roku organizuje sympozjum powołaniowe. Uczestniczą w nim biskupi - delegaci ds. powołań, mianowani przez Konferencje Episkopatów poszczególnych krajów naszego Kontynentu, a także krajowi duszpasterze powołań i ich współpracownicy.

Tegoroczne sympozjum odbyło się po raz pierwszy w Polsce, w Centrum Animacji Misyjnej Księży Palotynów w Konstancinie, w dniach 2-6 lipca 2003 r. Zostało ono zorganizowane przez Europejskie Centrum Powołań we współpracy z biskupem Stefanem Regmuntem z Legnicy - delegatem Episkopatu Polski ds. Powołań oraz z Krajową Radą Duszpasterstwa Powołań. W sympozjum uczestniczył Kard. Zenon Grocholewski, Prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, Kard. Józef Glemp - Prymas Polski, Abp Alois Kothgasser z Salzburga, delegat Konferencji Episkopatów Europy ds. Powołań, Abp Josip Bozanić z Zagrzebia, wiceprzewodniczący Konferencji Episkopatów Europy, O. Silvano Pinato, przedstawiciel Stolicy Świętej, a także księża biskupi i przedstawiciele 23 krajowych ośrodków powołań z naszego Kontynentu.

Już od kilku lat Europejskie Centrum Powołań było zainteresowane zorganizowaniem sympozjum w Polsce, która jest znana w Europie jako semper fidelis, z której Bóg powołał Piotra naszych czasów i która dziękuje Bożej Opatrzności za to, że na progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa 25% wszystkich alumnów Europy to Polacy. Wiodącym tematem sympozjum była integracja odnowionego duszpasterstwa powołań w strukturach duszpasterstwa zwyczajnego. Program sympozjum obejmował m.in. referat Biskupa Stefana Regmunta nt. Kościoła i duszpasterstwa powołań w Polsce, referat o biblijnych podstawach powołania, wygłoszony przez Biskupa Z. Kiernikowskiego, prezentację ogólnopolskich badań nt. kandydatów do kapłaństwa w Polsce, którą przedstawił ks. prof. Krzysztof Pawlina - Rektor WMSD w Warszawie, a także referat ks. prof. Amedeo Cenciniego z Rzymu nt. istotnych elementów odnowionego duszpasterstwa powołań. Integralnym elementem sympozjum była całodniowa pielgrzymka na Jasną Górę i Eucharystia w intencji powołań, której przewodniczył i Słowo Boże wygłosił Kard. Zenon Grocholewski.

Uczestnicy europejskiego sympozjum podkreślali zgodnie, że tegoroczne spotkanie było w dużym stopniu przełomowe i oznaczało osiągnięcie jakościowego wzrostu w trosce o powołania w aspekcie teologicznym, strukturalnym i duszpasterskim. Od strony teologicznej coraz pełniej uświadamiamy sobie, że Bóg powołuje, gdyż kocha i że życie każdego człowieka jest darem otrzymanym, który z natury zmierza do bycia darem ofiarowanym Bogu i bliźniemu. Ta podstawowa prawda teologiczna jest punktem wyjścia troski Kościoła o powołania. Troska ta oznacza pomaganie wszystkim ochrzczonym, by w sposób wolny i odpowiedzialny odpowiedzieli na Boże powołanie, gdyż - co wielokrotnie przypomina Jan Paweł II - człowiek nie może zrealizować siebie inaczej, jak poprzez bezinteresowny dar z własnego życia.

Sympozjum warszawskie łączy się z jakościowym wzrostem w strukturach duszpasterstwa powołań na naszym Kontynencie. Oto bowiem Europejskie Centrum Powołań (European Vocations Service) otrzymało statut zatwierdzony przez Konferencję Episkopatów Europy i zrzesza obecnie krajowe ośrodki powołań z większości Kościołów lokalnych Kontynentu. Na zakończenie sympozjum wybrano nowy zarząd Europejskiego Centrum Powołań. Przewodniczącym został ks. Doran Kevin z Irlandii, a dwaj zastępcy to S. Helene Daccord z Francji oraz ks. Marek Dziewiecki, krajowy duszpasterz powołań z Polski.

Ponadto tegoroczne sympozjum powołaniowe wniosło istotny wkład w przygotowanie jakościowego wzrostu w duszpasterstwie powołań. Wiąże się to z wypracowaniem trzech podstawowych zasad. Po pierwsze, autentyczne duszpasterstwo powołań oznacza pogłębioną formację (ewangelizację), a nie doraźną rekrutację kandydatów do seminariów czy nowicjatów. Po drugie, jest ono ściśle zintegrowane z duszpasterstwem zwyczajnym, zwłaszcza z duszpasterstwem młodzieży i rodzin. Po trzecie, podstawowym zadaniem duszpasterstwa powołań jest modlitwa oraz tworzenie kultury powołaniowej, czyli świadomości, że każdy człowiek - niezależnie od specyficznej drogi życia - ma powołanie do stawania się na wzór Chrystusa darem dla innych oraz że wszyscy ochrzczeni są wezwani do troski o wszystkie formy powołań w Kościele.

Uczestnicy sympozjum w Warszawie (w sumie ponad 70 osób) zgodnie podkreślali, że obecnie istotnym zadaniem Europejskiego Centrum Powołań oraz ośrodków krajowych jest pomaganie diecezjalnym i parafialnym strukturom duszpasterskim w dokonaniu jakościowego wzrostu w trosce o powołania, zgodnie z teologicznymi i psychopedagogicznymi zasadami, które wypracowane zostały w czasie tegorocznego sympozjum. Zasady te można wyrazić syntetycznie w stwierdzeniu, że każda posługa duszpasterska (np. Eucharystia, sprawowanie sakramentów, katechizacja, praca w grupach formacyjnych, duszpasterstwa specjalistyczne) jest autentyczną posługą Kościoła o ile ma wymiar powołaniowy.

Zdajemy sobie sprawę z tego, że Europa potrzebuje dzisiaj nowych ewangelizatorów. Potrzebuje młodych świętych, wiernych i przekonujących świadków Chrystusa, świadków Jego prawdy i miłości. Na początku trzeciego tysiąclecia Stary Kontynent ryzykuje, że coraz bardziej ulegać będzie cywilizacji śmierci. Także teraz — podobnie jak na przestrzeni swojej historii — Europa nie znajdzie ani zbawienia, ani przyszłości poza Chrystusem. Duszpasterstwo powołań oznacza ostatecznie wytrwałą modlitwę do Pana żniwa oraz naśladowanie postawy apostoła Andrzeja, który — odkrywszy w Jezusie Zbawiciela — przyprowadza do Niego swego brata — Piotra. Każdy z nas w ma w tym dziele niezastąpioną rolę do spełnienia.

opr. mg/mg