10
grudnia
niedziela
II Tydzień Adwentu
Rok liturgiczny: B/II
Pierwsze czytanie:
Iz 40, 1-5. 9-11
Psalm responsoryjny:
Ps 85 (84), 9ab i 10. 11-12. 13-14 (R.: por. 8)
Drugie czytanie:
2 P 3, 8-14
Werset przed Ewangelią:
Łk 3, 4c. 6
Ewangelia:
Mk 1, 1-8

Patroni:

  • św. Eulalia,
  • św. Maurus,
  • św. Gemellus,
  • św. Grzegorz III,
  • św. Edmund Gennings i Swithinus Wells,
  • bł. Brianus Lacy, Jan Mason i Sydney Hodgson ,
  • św. Polidor Plasden i Eustacjusz White,
  • św. Jan Roberts,
  • bł. Tomasz Somers,
  • bł. Gundisalvus Vińes Masip,
  • bł. Antoni Martin Hernandez i Augustyn Garcia Calvo,
  • bł. Marek Antoni Durando

Liturgia na dzień 2023-12-10:

Pierwsze czytanie

Iz 40, 1-5. 9-11
Czytanie z Księgi proroka Izajasza

«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy».

Głos się rozlega: «drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».

Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «oto wasz Bóg! oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie on swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».

Psalm responsoryjny

Ps 85 (84), 9ab i 10. 11-12. 13-14 (R.: por. 8)
Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie

Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: *
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.

Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie

Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie

Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie.

Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie

Drugie czytanie

2 P 3, 8-14
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Piotra Apostoła

Niech dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale on jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich chce doprowadzić do nawrócenia. Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo z szumem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną odnalezione.

Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość.

Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby on was znalazł bez plamy i skazy - w pokoju.

Werset przed Ewangelią (Alleluja)

Łk 3, 4c. 6
Alleluja, alleluja, alleluja

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia

Mk 1, 1-8
Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.

Jak jest napisane u proroka Izajasza: «oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.

Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. i tak głosił: «idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».

Jeżeli chcesz, aby codzienne czytania były dostępne na Twojej stronie, umieść w niej następujący kod:

Wybierz dzień:

Głos na pustyni

ks. Marian Machinek MSF ks. Marian Machinek MSF

Adwentowym motywem, po który sięgali artyści dawnych wieków, jest tzw. drzewo Jessego – symboliczne przedstawienie ewangelicznej genealogii Jezusa Chrystusa. Do tego motywu sięgnął także na jednym ze swoich obrazów niemiecki ksiądz-malarz, Sieger Köder (1925-2015). Wśród Dawidowych przodków Jezusa pojawia się na nim również postać Jana Chrzciciela. Jest on namalowany u dołu obrazu i wskazuje na Dzieciątko Jezus trzymane przez Jego Matkę, namalowanych w górnej części obrazu. Rękę Jana, ze wskazującym na Jezusa palcem, artysta namalował nieproporcjonalnie wielką. Odnosi się wrażenie, jakby Jan był tylko tą wskazującą ręką, jakby ten gest stanowił ukoronowanie jego sensu życia. I takim rzeczywiście ukazują Jana Chrzciciela Ewangelie. Jest to człowiek całkowicie oddany swojemu posłannictwu; ktoś, kto odłożył własne potrzeby, by poświęcić wszystkie swoje siły i zdolności oczekiwaniu na Mesjasza.

W narracji Ewangelisty Marka Jan jest kimś, kto żyje na pustyni, jakby nie chciał, by gwar miasta i tysiąc spraw, jakie jego mieszkańcy mają do załatwienia każdego dnia, zagłuszyły i zniekształciły to, co ma do przekazania. To nie Jan idzie do ludzi ze swoim przesłaniem, to ludzie przychodzą do niego, by słuchać zdecydowanego wezwania do nawrócenia. Tym, co przyciąga tłumy, jest jego radykalne oddanie swojemu powołaniu. Jan cały jest głosem obwieszczającym Tego, który za nim idzie. Pełen pokory wskazuje na Niego, nie śmiąc nawet nazwać siebie Jego sługą, czyli tym, do którego zadań należało wiązanie i rozwiązywanie rzemienia u sandałów pana.

Sensem wyciszenia adwentowego jest także to, by próbować stworzyć sobie coś w rodzaju pustyni w tym rozedrganym i hałaśliwym mieście, jakim jest moje serce. Chrzest Duchem Świętym, jaki zapowiada Jan, prowadzi do synowskiej relacji z Ojcem, którą umożliwia i otwiera dla człowieka Jego Jednorodzony Syn – Jezus Chrystus. Stanowi ona sposób życia, dla którego zostałem stworzony i poza którym ostatecznie marnieję, więdnę i usycham. Adwent to czas, w którym muszę zredukować dostęp do siebie tysięcy innych głosów, ten medialny szum, który sprawia, że przesłanie Jana Chrzciciela o nadchodzącym Zbawicielu nie może się przebić do mojego umysłu.