Pierwsze dzieci (Księga Rodzaju 4,1-16)

Elsie E. Egermeier

Fascynująca
BIBLIA
opowiedziana dzieciom

Oficyna Wydawnicza „Vocatio”
ISBN 978-83-7829-039-1

Rok wydania: 2013

Opowiadania biblijne zawarte w tej książce zostały napisane specjalnie dla młodych czytelników. Autorka starała się poznać sposób myślenia dzieci i odpowiednio dostosować do niego język narracji. Dzięki temu biblijny tekst został tu przedstawiony w sposób prosty, bezpośredni i umożliwiający dzieciom łatwe zrozumienie przekazanej nauki.
Historie zostały tu ukazane w porządku chronologicznym i tworzą pełną panoramę Biblii, począwszy od Księgi Rodzaju aż po Apokalipsę św. Jana. Fascynującą Biblię wzbogacono ilustracjami znanego brytyjskiego artysty, Clive’a Upttona.

Pierwsze dzieci

Księga Rodzaju 4,1-16

Pierwsi ludzie postąpili niewłaściwie, dlatego musieli opuścić ogród Eden i żyć odtąd w innym miejscu. Wiedzieli, że jest to konsekwencja złego wyboru, którego dokonali. Niestety, dom, w którym zamieszkali, nie był już tak szczęśliwy jak ten poprzedni.

Oboje oddalili się od Stwórcy i nie mogli z Nim rozmawiać tak jak kiedyś, ale nadal mogli Go czcić. Składali Panu ofiarę, spalając ją na zbudowanych przez siebie ołtarzach. Z kamieni lub z ziemi wznosili kopce, na nich kładli drewno oraz przyniesione przez siebie dary, a całość podpalali. Adam i Ewa czuli się samotnie, ponieważ nie mieli wokół siebie innych ludzi, z którymi mogliby porozmawiać. Bóg postanowił to zmienić, dlatego już wkrótce urodził im się syn, któremu dano na imię Kain. Ależ oni musieli go kochać! Później Pan dał im jeszcze jednego syna, Abla. Kiedy bracia podrośli, rodzice opowiedzieli im o wielkim i potężnym Bogu. Ogromnie bowiem pragnęli, żeby ich dzieci kochały Go i były Mu posłuszne.

Chłopcy dorośli i stali się mężczyznami. Starszy brat — podobnie jak ojciec — pracował w polu, młodszy zaś wypasał owce. Każdy z nich zbudował ołtarz i złożył Bogu ofiarę: Kain przyniósł płody rolne, Abel — utuczone jagnię. Bóg spojrzał na Abla i zobaczył, że ten naprawdę chce być bliżej Niego. Dostrzegł jego ufność i z zadowoleniem przyjął złożony dar. Bogu nie spodobała się jednak ofiara Kaina, przez co ten bardzo się rozgniewał. Wtedy Bóg powiedział:

— Dlaczego się gniewasz? Dlaczego jesteś smutny? Postępuj dobrze, a będziesz miał twarz pogodną. Gdy robisz źle, oddajesz się grzechowi. Nie pozwalaj, by grzech nad tobą panował. Sam nad nim zapanuj. Któregoś dnia bracia wyszli razem na pole, a tam Kain pokłócił się z Ablem. Tak bardzo się na niego rozgniewał, że odebrał mu życie.

Bóg ponownie przemówił do Kaina i zapytał go:

— Gdzie jest twój brat, Abel?

— Nie wiem — odrzekł spokojnie tamten. — Czy jestem jego strażnikiem? Ale Pan wiedział, co się stało.

Oznajmił:

— Źle zrobiłeś, dlatego zostaniesz ukarany. Będziesz uprawiał ziemię, która nie da więcej plonów. Będziesz się tułał i błąkał, i nie znajdziesz miejsca, które mógłbyś nazwać swoim domem.

Kain zawołał:

— Panie, ta kara jest ponad moje siły! A jeśli ktoś będzie chciał mnie zabić?

Bóg odpowiedział:

— Nic takiego się nie stanie. Umieszczę na tobie znak, by nikt cię nie skrzywdził.

Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod.

opr. ab/ab