"O niewiasto, wielka jest twoja wiara!"

Kobieta kananejska jest matką. W każdej matce Jezus widzi Maryję. Nie strofuje zanadto matki Jakuba i Jana, która prosi dla nich o miejsca ministerialne (Mt 20,20). Z czułością uzdrawia teściową Piotra. Wzrusza się na widok wdowy z Nain, która utraciła syna. Sądzę, że łatwiej nam będzie teraz zrozumieć to, co wydarzy się pomiędzy Jezusem a kananejską mamą.

Jezus jest Żydem, przed Nim zaś stoi poganka, z którą nie chce mieć nic do czynienia. To trudne do przyjęcia, zwłaszcza dla młodych, którzy źle znoszą wszystkie te historie różnych ras i różnych wyznań: więc jak to jest, Bóg jest dla wszystkich czy nie?

Obawiam się, że dzisiejszy uniwersalizm, chociaż naprawdę sympatyczny, pozostaje jednak bardzo teoretyczny. Nie tak łatwo jest objąć wszystkie różnice, trzeba prowadzić pertraktacje, raz z większym, a raz z mniejszym skutkiem. Jezus przyjął całą ludzką naturę, z wszystkimi jej ograniczeniami i z poszukiwaniem, niekiedy bardzo trudnym, woli Ojca.

Jakże skorzy jesteśmy osądzać Boga: dlaczego naród wybrany? Dlaczego Jezus chciał pozostawić kobietę kananejską bez pomocy? Dlatego, że Jezus, który jest Żydem, włącza się w taki plan zbawienia, jaki jest Mu znany z kart Pism swojego ludu, a ten plan zawiera dwie jasne dane: (1) Bóg chce zbawić wszystkich ludzi (2) poprzez naród żydowski. Stąd Jezus czuje się posłany tylko do "owiec, które poginęły z domu Izraela".

Ale oto pojawia się ta mama. Niektórzy wyobrażali sobie, że Jezus udawał obojętność ("nie odezwał się do niej ani słowem"), ażeby pobudzić tę kobietę do większej wiary! Takie przypuszczenie jest odrzuceniem tajemnicy Wcielenia. Jezus jest człowiekiem i odczuwa po prostu zmieszanie jako człowiek. Odprawić ją? A może wysłuchać, żeby się od niej uwolnić, jak sugerują Mu uczniowie? Oni czują raczej zdenerwowanie i pogardę, aniżeli troskę o wypełnienie się zamysłu Boga.

Ta kobieta jest matką. Jezus zaczyna się łamać i ofiarowuje jej przynajmniej to, co może jej ofiarować: uprzejmość i rozmowę. Pozwól najpierw nasycić się dzieciom. Nie można zbyt szybko rzucać zbawienia nie przygotowanym, szczeniętom.

Kananejska kobieta szybko wyczuwa przyjacielski ton głosu – szczenięta są w domu bardzo lubiane. Jest impulsywna, jest matką, w szalonym porywie zwraca się ku Temu, który może uratować jej córkę: "I szczenięta jedzą okruszyny".

Ten krzyk wiary dokonuje w Jezusie przełomu. Kananejska kobieta rozerwała Jego ograniczenia wiarą pokorną i delikatną, która nie żąda: "Okaż nieposłuszeństwo". Zrozumiała, wraz z Nim wniknęła w zamysły Boga: "Tak, Panie, pomyśl najpierw o dzieciach, ale nie zapominaj też o szczeniętach, które być może jeszcze bardziej w Ciebie wierzą".

A wówczas Jezus czyni gest, który jest ustanowieniem całkowitego pierwszeństwa wiary. Odtąd wszystko zależeć będzie od wiary. Żydzi mieli pierwszeństwo, kananejska kobieta była mamą wzbudzającą wzruszenie – ale liczyło się tylko jedno: "O niewiasto, wielka jest twoja wiara!".

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999