Rozchmurzyć duszę
Tak trudno przebudzić się do pełni życia. Widząc nadciągającą burzę, nie uciekać.
Tak trudno przebudzić się do pełni życia. Widząc nadciągającą burzę, nie uciekać.
Zobaczyć, że jeszcze teraz świeci piękne słońce, ptaki nie przestają śpiewać. Tak trudno zaufać, rozpuścić się w danej chwili. Ile razy spadały tylko krople, a w nas szalał sam środek burzy? Jest taka Miłość, która nigdy się nie myli. Włosy, liście, łzy jak nasz czas policzone. Cud uważności to zobaczyć błękit nieba nad czarnymi chmurami. Z Miłością duszę raz na zawsze rozchmurzyć...
Jest to fragment książki Ewy Liegman, "Prognoza pogody ducha". Więcej na stronie Wydawnictwa Bratni Zew
opr. ac/ac
1
/
1
oceń artykuł
