Poryw miłości, który popcha Ich ku sobie, ten płomienny uścisk, który Ich ogarnia, ta radość, jaką dają sobie nawzajem, są tak intensywne, tak głębokie, tak potężne, że Stwórca jest w tym wszystkim jedną... Osobą — Osobą samego Ducha Świętego!

Nikt tak doskonale nie opiewał tej tajemnicy miłości, a więc wzajemnej radości, jak św. Bernard z Clairvaux:

Ojciec daje, Syn przyjmuje pocałunek, a sam pocałunek jest Duchem Świętym, tym, który jest pomiędzy Ojcem i Synem niewzruszonym pokojem, niepodzielną miłością, nierozerwalną jednością. Ojciec całujący Syna tchnie w Niego słodycz swojej miłości. Jednak tego wiekuistego uścisku i nadzwyczajnego szczęścia nie może oglądać żadne stworzenie. Jest tylko jeden świadek tej wzajemnej miłości i tego tak doskonałego poznania, a jest nim Duch Święty, który pochodzi od jednego i drugiego.^{^[9]}

źródło: photogenica.pl

I trzy wieki później niczym echo rozbrzmiały słowa wielkiego teologa, dumy greckiego prawosławia, Grzegorza Palamasa:

Duch Święty Słowa jest jakby tajemniczą Miłością Ojca ku Słowu... z tej Miłości samo Słowo czerpie dla Ojca. Tym samym Duch jest wiekuistą Radością, którą Oni cieszą się wzajemnie. A Radość ta jest posyłana tym, którzy są jej godni.

W ten sposób święci, dzieląc się wzajemnie swoim doświadczeniem, podtrzymują wielowiekowy dialog prawdy, toczący się pomiędzy Wschodem a Zachodem. Tłumaczy to Paweł VI:

[Syn] cieszy się, że idzie do Ojca; a nie chodzi tu u Jezusa o jakąś krótkotrwałą świadomość, ale o dobicie w Jego ludzkiej świadomości tej miłości, jaką zawsze jako Bóg cieszy się w łonie Ojca: „Umiłowałeś mnie przed założeniem świata” (J 17, 24). Jest to owa wzajemna, nierozdzielna miłość, która utożsamia się z Jego egzystencją jako Syna, i stanowi tajemniczą zasadę życia trynitarnego. Ojciec jest tym, który daje się Synowi całkowicie i nieustannie, z radosną żarliwością i zapałem; Syn zaś jest Tym, który daje się Ojcu z radosnym i wdzięcznym porywem z Ducha Świętego.^{^[10]}

Czy więc również Duch Święty nie byłby tym nieodpartym miłosnym impulsem, gwałtownym poruszeniem, które popycha Ich ku sobie, ale zarazem i Ich obecnością dla siebie nawzajem, obecnością jednego w drugim? Krótko mówiąc, czy nie jest Ich spojrzeniem, Ich uśmiechem, Ich... sercem?^{^[11]}

Jeśli bowiem „kontemplacja Trójcy Świętej jest pokojem i niezmąconą ciszą”, jak chciał Ewagriusz z Pontu, to jest niewypowiedzianą radością. I dlatego śpiewa poeta Patrice de la Tour du Pin: „Boże mój, nie jesteś Bogiem smutnym. Twa noc płonie radością!”^{^[12]}. A więc: smakuj radość, a zakosztujesz Boga.

I oto właśnie owa radosna komunia Trojga jak gdyby „eksploduje”, wznieci „radość wszystkich synów Bożych, ku uciesze porannych gwiazd” (Hi 38, 7), a potem całego Wszechświata, niczym ogromna symfonia radości i człowieka, arcydzieła tej bajecznej orkiestry.^{^[13]}

Jak dobitnie podkreślał w jednym ze swoich kazań św. Bernard z Clairvaux:

Z wielką mocą wszystko zostało stworzone z niczego, z wielką mądrością wszystko zostało stworzone pięknym, z wielką łaskawością wszystko zostało stworzone użytecznym.^{^[14]}

Skoro zatem wszystko, co istnieje, zostało stworzone w pięknie, w łasce, to wszystko od samego początku było zanurzone w radości.^{^[15]} Już od momentu Wielkiego Wybuchu^{^[16]} cały Wszechświat jest radością swojego Stwórcy. Od pierwszego życiodajnego tchnienia, ozywiającego pierwszego człowieka, Adama: to my jesteśmy radością Trzech! My, czyli ty i ja, jesteśmy największą radością Boga!

Oto prawdziwe, wielkie, szczęśliwe przesłanie chrześcijaństwa: Bóg jest naszym szczęściem. Bóg jest szczęściem, radością, pełnią życia, nie tylko w Sobie, ale dla nas. Bóg objawił się w miłości [...]. Bóg ofiarował się nam jako miłosierdzie, jako łaska, jako zbawienie, jako radosna i chwalebna niespodzianka [...]. Taka jest nasza religia, nasza duchowość: radość Boga. Taki jest dar, jaki Chrystus przynosi światu: radość Boga.^{^[17]}

Przyjrzymy się w tym miejscu radości wypływającej z tego, że zostaliśmy stworzeni przez Ojca, radości wynikającej z tego, że zostaliśmy ochrzczeni przez Syna, radości spowodowanej tym, że zostaliśmy przemienieni w Duchu, a wszystko to w sercu Kościoła i w ślad za świętymi.

dalej >>

^{^[9]} Św. Bernard z Clairvaux, Sermones in Cantica Canticorum, 8. Ojciec jest osculans, Syn — osculatus, Duch — osculum. Czyż ta doskonała wzajemność complaisance we wzajemnym inhabitation i alterite Osób nie brzmi weselnie? Św. Bernard miał odwagę tak myśleć. Remi Brague ujął to w ten sposób: „Trójca jest sposobem, w jaki Bóg stanowi Jedność”.

^{^[10]} Gaudete in Domino, nr 3.

^{^[11]} Starałem się ukazać tę wewnątrztrynitarną bliskość poprzez dialog między Nimi w: L'Étreinte de Feu, Le Sarment-Jubilé, Paris 2000.

^{^[12]} Już Nietzsche to przeczuwał: „Gdyby Bóg istniał, postrzegałbym Go jedynie jako Boga tańczącego”.

^{^[13]} Zob. Daniel-Ange: Stworzenie. Olśniewająca symfonia, tłum. A. Leszczyńska-Wojno, PROMIC — Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 2011, s. 19 i n.

^{^[14]} Sermones in Pentecost, 3.

^{^[15]} „Łaska wskazuje na promieniujący powab piękna, wewnętrzne promieniowanie dobra i wreszcie dary, które świadczą o szlachetności” (Anastazy, arcybiskup Tirany). Przytoczmy tu również słowa św. Atanazego: „Łaska jest czymś szczególnym: pochodzi od Ojca, działa przez Syna i wypełnia się w Duchu Świętym”.

^{^[16]} Wielki Wybuch to w języku angielskim Big Bang, w skrócie BB, podobnie jak dwa pierwsze słowa Księgi Rodzaju to bereszit bara: BB!

^{^[17]} Paweł VI, audiencja z 20 grudnia 1972 roku.

opr. ab/ab

« ‹ 1 › »

oceń artykuł