O radosne światło, o promienna radości

Daniel Ange O radości ISBN: 978-83-7502-337-4 wyd.: Wydawnictwo PROMIC 2012

Wybrane fragmenty Wprowadzenie RADOŚĆ U ŹRÓDEŁ Szczęście w nadmiarze, czy chcesz?    Poranny wybuch: radość Trzech    Duch Święty: pocałunek radości Moja placentia vital: radość istnienia    Wody płodowe, życiodajne środowisko    O radosne światło, o promienna radości    Żyć w trynitarnej światłości to pozostawać wciąż młodym! Pierwotny nurt: radość Ewangelii    Kiedy radość rozszerza się na wszystkie długości i szerokości geograficzne    Noc, gdy drży wszelkie stworzenie

O radosne światło, o promienna radości

Albowiem w Tobie jest źródło życia
i w Twej światłości oglądamy światłość.

Ps 35, 10

Tutaj krótka przerwa na połączenie ze sobą radości i światłości. Światłość to jest życie. Ona wszystko objawia, daje istnienie. Bez niej, poza nią: śmierć. Bóg jest Światłością, bo jest Życiem. Wszędzie i zawsze jedno pociąga drugie. Jedno rodzi się z drugiego. Jedno drugiemu dodaje blasku.

Światłość jest radością oczu. A radość jest światłością serc. Radość promieniuje w światło. Światło rozszczepia się w radość. „Wielbimy Ciebie [...] za radość, którą napełniasz nasze serca. Wielbimy Ciebie za słońce i gwiazdy” — zwracamy się słowami modlitwy eucharystycznej we Mszy świętej z udziałem dzieci.

Nasze codzienne doświadczenie potwierdza to od zawsze. Jakież inne dzieła stworzenia w całym Wszechświecie czynią mnie bardziej radosnym niż promienie mojego gorącego brata, Słońca, niż łagodne migotanie gwiazd, niż słodki blask rodzącego się dnia? Tymczasem pochmurna pogoda czyni człowieka smutnym, a brak słońca sprowadza na niego zwątpienie.^[24]

 źródło: photogenica.pl

Jeden uśmiech ma więcej kilowatów niż wszystkie obwody elektryczne świata (a w dodatku bez konieczności opłacania rachunków za prąd). Gaworzące niemowlę, dziecko bawiące się w chowanego, młoda dziewczyna, która zatraca się w tańcu, staruszek pokładający się ze śmiechu: tyle jest w naszym życiu słonecznych promyków, czyż nie?

W Biblii od samego jej początku aż po sam koniec stale przeplatają się dwa słowa, jak dwa złote, na zawsze połączone wątki — zawsze i wszędzie: „Szczęśliwy lud, co umie się radować, chodzi, o Panie, w świetle Twego oblicza. Cieszą się zawsze Twoim imieniem” (Ps 88, 16-17).

Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Radowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu (Iz 9, 1-2).

A w sercu paschalnej nocy dowiadujemy się: „Noc jak dzień zajaśnieje” (Ps 138, 12).

Warto to podkreślić: chwalebne zawołanie Alleluja pochodzi od słowa hallel, które w dosłownym sensie oznacza nierozdzielnie: „być jasnym” i „promieniować światłem”.

Już pierwsi chrześcijanie na Wschodzie i na Zachodzie przy każdym zachodzie słońca śpiewali ten hymn, który trwa przez wieki: Phos Hilarion, „pogodna światłości Ojca świętej chwały, nieśmiertelnego Pana niebiosów i ziemi, Jezu Chryste!”.

opr. ab/ab