Marie, poślij baranki...

- Nazywam się Jean Claude i od zawsze jestem franciszkaninem. - A co robisz w Saint Pierre, we Wspólnocie Baranka? - Nawracam się.

Czym jest Wspólnota Baranka? Radykalnie ubodzy, szczęśliwi, głoszący życiem Ewangelię ubogim. „Posłani przez Kościół, by iść w ślad za Barankiem «jak owce» do serca świata. «Zraniony, nigdy nie przestanę kochać»” - przecież to istota chrześcijaństwa. W życiu słowem wspólnota kontempluje misterium Baranka, który gładzi grzechy świata. „Idą za Jezusem ubogim i ukrzyżowanym, który w swojej Bożej miłości ofiarowuje się ludziom, żebrząc o miłość. Idą jak ubodzy, żebrzący i modlący się pielgrzymi - na spotkanie z najuboższymi, aby każdy człowiek, bogaty i ubogi, otrzymał Światło Ewangelii”. Ich żebracze „misje” są w swej istocie spotkaniem z człowiekiem, bezbronnością na wzór Chrystusa. Otwarciem na prowadzenie, na miłość, słowo, które zaskakuje. W ich życiu spełnia się Ewangelia - tak, jak mogłaby się wypełnić w życiu każdego człowieka, który daje przestrzeń Bogu.

Wezwanie do odnowy

Rok 1968 to rewolucja obyczajowa, która zapoczątkowała kryzys duchowy. „Bóg umarł” - krzyczała Europa. Co w miejsce Boga? Pustka, narkotyki, seks... W tym czasie pięć francuskich dominikanek, stojąc w obliczu wezwania Soboru Watykańskiego II do odnowy Kościoła, dostało od zakonu zadanie powrotu do korzeni, aby znaleźć lekarstwo na duchowe spustoszenie. Jedna z nich, siostra Marie tłumaczyła teksty z czasów św. Dominika. Zakon dominikanów powstał jako lek na kryzys w Kościele.

Pierwotne reguły żebraczego zakonu kaznodziejskiego już raz okazały się być antidotum na zbiorową gorączkę. Na przełomie XII i XIII w. trwał kryzys w Kościele. Poszukująca prawdy ludność przechodziła masowo do sekty Katarów - szczególnie na południu Francji i we Włoszech. Pociągał ich radykalizm życia, czego zewnętrznym znakiem była asceza. Kościół wymagał oczyszczenia. Wtedy św. Dominik i św. Franciszek, wzajemnie o sobie nie wiedząc, z głębi serca zapragnęli stworzyć zakony żebracze. Ich ubóstwo miało być świadectwem życia apostolskiego. Bóg w środku chaosu miał wielki plan. Legenda głosi, że Dominik ujrzał Franciszka we śnie, jako tego, który razem z nim nawróci świat do Zbawiciela. Nazajutrz dostrzegł go na Lateranie i rzucił mu się na szyję, mówiąc: „Ty jesteś moim towarzyszem, razem trzymać się będziemy i nikt nam się nie oprze”. Było to w 1215 r., podczas soboru laterańskiego. Papież Innocenty III zatwierdził reguły zakonów oraz pobłogosławił ich dzieła. Początkowo był niechętny, jednak także i on miał sen. Przyśnili mu się Franciszek i Dominik podtrzymujący pękającą i zawalającą się bazylikę laterańską. Tak też się stało. Powstały potężne wiarą zakony: dominikański i franciszkański, dwa filary odnowy Kościoła, które odnotowały jeszcze za życia założycieli ogromną ilość powołań.

Ponad siedem wieków później, w odpowiedzi na potrzebę czasu, w Kościele zaczęła powstawać nowa wspólnota. W paryskie noce pięć sióstr wychodziło do pogubionych, ubogich, wątpiących i potrzebujących, aby rozmawiać z nimi, być z nimi, dawać nadzieję. Dzieło rosło. Dominikanka s. Marie wraz ze swoim przewodnikiem duchowym, Jean Claude'm, utworzyli zgromadzenie żebracze - spotkanie św. Dominika ze św. Franciszkiem. Marie stała się Małą Siostrą Baranka, Jean Claude jest ojcem duchownym i współzałożycielem wspólnoty, jednak pozostał franciszkaninem. Wspólnotę Baranka erygowano 6 lutego 1983 r. O. Vincent de Couesnongle OP, ówczesny generał dominikanów, nazwał ją „gałęzią wyrastającą z pnia zakonu kaznodziejskiego”. Od 1996 r. biskupem odpowiedzialnym za wspólnotę jest kardynał Christoph Schönborn, dominikanin, arcybiskup Wiednia.

Życie we wspólnocie

Pierwsze małe siostry otrzymały rozeznanie - słowo, w którym prorok Eliasz idzie do ubogiej wdowy i prosi o jedzenie. Ona mówi, że mają już resztki pożywienia, szykują się na śmierć. On na to: „Nie bój się! (...) zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi. A sobie i twemu synowi zrobisz potem. Bo Pan, Bóg Izraela rzekł tak: «Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię»”. (1 Krl 17, 8-17) I tak się dzieje. Bóg hojnie obdarza tych, którzy oddadzą się w jego ręce i tych, którzy pomagają Jego ubogim.

Podstawą życia wspólnoty jest sprawowana liturgia. Msze są przepiękne - niebiański śpiew na cztery głosy. Kto słyszał, ten zawsze będzie za tym tęsknił. „Uczymy się nieustannej modlitwy w rytmie słowa, jakie Kościół daje na każdy dzień, i świątecznych, długich liturgii”- piszą o sobie. Liturgie wigilii świąt trwają od 21.00 do późna w nocy. Są przygotowywane na bazie tekstów Pisma św. i Ojców Kościoła. Przeżywa się w nich i przyswaja sens każdego święta, jego najgłębszą istotę.

Zgromadzenie rozrasta się. Główna siedziba mieści się we Francji, w Saint Pierre pod Tuluzą. Małe siostry obecne są też w Hiszpanii, we Włoszech, Austrii, Argentynie, w Chile, a od 2001 r. w Polsce - najpierw w Częstochowie, a od kilku lat w Choroniu pod Częstochową. Z czasem pojawili się także mężczyźni, którzy chcieli żyć tym charyzmatem, stając się małymi braćmi. Bóg dał dwóm małym braciom silne pragnienie przyjazdu do Polski. Teraz pomaga w poszukiwaniu w Choroniu miejsca na mały klasztor dla braci.

Obrazek z katechezy. Mała siostra Marie mówi o Bożej miłości. Słowami doktorów Kościoła kołysze duszę: „Jesteś utkany ze światłości i miłości Bożej, Bóg Cię ukochał od zawsze odwieczną miłością”. Na koniec oczy jej wilgotnieją: „Jezus mówi do mnie: Marie, poślij Baranki! Potrzeba Mi dużo Baranków! Potrzeba Młodych Baranka.

Echo Katolickie 11/2013

opr. ab/ab

Copyright © by Echo Katolickie