Ramiona pełne miłości

Krzyż jest wyrzutem sumienia

Rozmowa z ks. Rafałem Kornilakiem, wikariuszem parafii Trójcy Świętej w Łosicach.

Papież podczas Mszy św. w Siedlcach apelował, aby krzyż w dalszym ciągu był dla nas „drogowskazem w działaniu i światłem rozjaśniającym całe nasze życie”. Jak rozumieć te słowa?

Krzyż w czasach przedchrześcijańskich był symbolem największego poniżenia, ponieważ konali na nim najgorsi złoczyńcy. W Cesarstwie Rzymskim śmierć na krzyżu uważano za tak wielką hańbę, że skazywano na nią jedynie obcych; dla obywatela Rzymu była to zbyt wielka kara. Wszystko zmieniło się, gdy na krzyżu zawisł Jezus. Ta śmierć była inna. W zamyśle ludzkim miała być dla Niego poniżeniem. Sposób, w jaki Chrystus ją przyjął i okoliczności towarzyszące sprawiły, że okazała się ona zwycięstwem miłości i całkowicie odmieniła wymowę znaku krzyża. Jezus w czasie skazania na śmierć krzyżową mógł się bronić i wyprzeć swojej nauki dla ocalenia życia, ale tego nie zrobił. Z godnością przyjął niesprawiedliwą karę. Zgodził się na nią, o czym świadczą słowa z Ogrójca: „Zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty niech się stanie”. Jezus tak bardzo ukochał człowieka, że nie cofnął się przed cierpieniem, upokorzeniem i śmiercią, byleby tylko wyzwolić go z niewoli grzechu i ocalić od potępienia. W ten sposób dał nam jasny sygnał, na czym polega prawdziwa miłość…

Dla chrześcijanina współczesnych czasów przesłanie krzyża jest ciągle aktualne. Nieustannie potrzebujemy tego przypomnienia i mobilizacji do walki z naszym wygodnictwem oraz egoizmem, lękiem przed poświęceniem i cierpieniem. W krzyżu znajdujemy niejako „wzór i szkołę miłości”. Krzyż jest dla nas drogowskazem i światłem, bo jesteśmy świadkami, a nawet ofiarami mentalności tymczasowości, niestałości, ucieczki od odpowiedzialności i szeroko rozumianego konformizmu. Bez krzyża nigdzie nie dojdziemy. Zamiast w cywilizacji miłości znajdziemy się w cywilizacji skrajnego egocentryzmu.

Dlaczego niektórzy nie chcą krzyża w przestrzeni publicznej? Czy motywy walki z krzyżem zmieniają się, czy raczej pozostają takie same?

Uważam, że osobom dążącym do usunięcia znaku krzyża z przestrzeni publicznej przyświecają różne motywacje. Na to pytanie nie ma jednej odpowiedzi. Wydaje się, że niektórzy szczerze wierzą, iż religijność jest źródłem międzyludzkich konfliktów, a nawet wojen. Wierzę, że szczerze martwią się o jakość życia współczesnych społeczeństw i tym samym szukają wszelkich sposobów na usunięcie religii z przestrzeni publicznej. Wierzę w ich szczere intencje, choć nie zgadzam się z poglądami. Są też takie osoby, którym krzyż kojarzy się z Kościołem rozumianym nie jako wspólnota miłości, ale, jak sami mówią, „bezduszną instytucją, która przez wieki jest dla ludzkości ciemiężcą”. Wydaje mi się, że oni także szczerze walczą o swoiście rozumianą „wolność człowieka”. Mogą to być osoby zranione grzechami ludzi Kościoła, zgorszone postawą chrześcijan duchownych i świeckich.

Inną grupą są ci, dla których walka z chrześcijaństwem jest jedynie instrumentem walki politycznej, a krzyż zwalczają tylko dlatego, że to się im opłaca. Chcą znaleźć poklask liberałów, którym religia kojarzy się z uciskiem i zniewoleniem, zarówno mentalnym jak i instytucjonalnym. Należy tu wspomnieć także o osobach, którym marzy się rewolucja obyczajowa proponująca samowolkę w miejsce wolności oraz logikę używania w miejsce miłości i wstrzemięźliwości. Krzyż jest dla nich symbolem wartości sprzecznych z ich światopoglądem. Kolejną grupą osób walczącym z krzyżem w przestrzeni publicznej są ci, dla których jest on wyrzutem sumienia. To ludzie wrażliwi i generalnie przyzwoici, ale zbyt „leniwi duchowo”, by wejść w głębię życia duchowego. Krzyż kłuje ich w oczy, bo przypomina, że mają jeszcze wiele do zrobienia, a ich przyzwoitość i dobroć są tylko częściowe, że nie dorastają do miary miłości, jaką na krzyżu pokazał Jezus.

Jak dziś bronić krzyża?

Najlepszą obroną krzyża jest świadectwo chrześcijańskiego życia, świadectwo nawracającego się grzesznika, postawa życiowa, którą cechują: otwartość, szacunek, miłość wobec człowieka, umiejętność przebaczania i darowania osobistych urazów, a także postawa służby w miejsce roszczeniowości i dominacji.