Siostra Łucja. Fatimska moc nadziei. Przedmowa

Wydawnictwo M
ISBN: 978-83-7595-720-4

fragment książki:

Przedmowa

Życie i posłannictwo siostry Łucji przedstawiają jedno z najbardziej poruszających świadectw duchowości katolickiej naszych czasów. Dzieło życia siostry Łucji jest bogatym, obszernym i żywym świadectwem wiary. Jakkolwiek głównymi bohaterami objawień fatimskich była cała trójka małych pastuszków, rola Łucji była szczególna, ponieważ Matka Boska wyłącznie z nią rozmawiała, i to jej zostało przekazane orędzie, które dopiero w przyszłości miało zostać wyjawione. Łucja cierpiała z Franciszkiem i Hiacyntą z powodu objawień i była jedyną, która dłuższy czas na ziemi miała pozostać, aby swoją misję spełnić. Troje dzieci: Łucja, Hiacynta i Franciszek doświadczyli sześciu objawień Matki Boskiej od maja do października 1917 r. w Fatimie. W czasie ich trwania otrzymali pouczenia, które przekazali światu, doświadczyli wizji, które – lękając się ujawnić i chcąc uniknąć rozgłosu – nazwali tajemnicą. Matka Boska podczas swojego pierwszego objawienia powiedziała do dzieci: „Odmawiajcie codziennie różaniec...”, natomiast do Łucji powiedziała, że Pan Jezus pragnie posłużyć się jej osobą, by Maryja była bardziej znana i kochana oraz aby ustanowić na świecie nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca. Kto przyjmie i będzie praktykować to nabożeństwo, otrzyma wyjątkowe łaski.

Dzieci ujrzały podczas jednego z objawień Niepokalane Serce Maryi otoczone cierniami, które symbolizują wyrządzane jej zniewagi – Matka Boska powiedziała im wówczas: „Jezus Chrystus pragnie, aby rozszerzała się w świecie cześć do mojego Niepokalanego Serca. Każdemu, temu, kto pójdzie za tym wezwaniem, obiecuję zbawienie. Dusze te będą uprzywilejowane i ofiarować je będę jakby kwiaty przed tronem Najwyższego Boga. Nie traćcie nadziei! Ja was nigdy nie opuszczę. Moje Niepokalane Serce będzie dla każdego niezawodną przyszłością i drogą prowadzącą do Boga”.

Każde słowo Matki Boskiej ujawnione przez troje małych pastuszków jest ważne, bo ukazuje nam drogę uniknięcia grzechu i Bożej kary, ku której zmierza świat. 13 maja 2000 r. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował Hiacyntę i Franciszka, dwoje dzieci – świadków objawień Matki Boskiej w Fatimie.

Przesłanie skierowane na początku wieku do trojga pastuszków obiegło cały świat, poruszyło miliony ludzi, a spełniając zawarte w sobie proroctwo, zmieniło bieg dziejów. Dzisiaj można powiedzieć bez cienia przesady, że cały pontyfikat Jana Pawła II – a w nim nie tylko papieska posługa, ale także wyraźne i nadzwyczajne znaki – rzucił nowe światło na wiarygodność tego orędzia, które Kościół uwierzytelnił już wcześniej, gdy zatwierdził kult publiczny Matki Boskiej Fatimskiej. W ten sposób „zbieg okoliczności” nabiera charakteru „zgodności wydarzeń”, które włącznie z zamachem na życie Papieża potwierdzają orędzie Maryi. Jan Paweł II poczuwał się do szczególnej więzi z „Matką Bożą Fatimskiego Orędzia”, jak Ją sam nazywał. 13 maja 1981 r. o godz. 17.19 padł ofiarą zamachu na Placu św. Piotra, gdy w Fatimie obchodzono 64. rocznicę pierwszego objawienia Matki Boskiej.

„Czyż mógłbym zapomnieć – powiedział Papież 11 października 1981 roku – że dokładnie w tym samym dniu i o tej samej porze, co owo wydarzenie na Placu św. Piotra, od przeszło sześćdziesięciu lat w Fatimie, w Portugalii, wspominane jest pierwsze objawienie biednym wiejskim dzieciom? Dlatego we wszystkim, co wydarzyło się tego właśnie dnia, odczuwałem tę nadzwyczajną troskę i opiekę matczyną, która okazała się silniejsza niż śmiercionośna kula”. Dlatego po powrocie do zdrowia Ojciec Święty odbył dziękczynną pielgrzymkę do fatimskiego sanktuarium w dniach 12-13 maja 1982 roku, by podziękować Matce Bożej za ocalenie, a także prosić o łaski i o pomoc dla Kościoła i całej ludzkości.

Po śmierci Hiacynty i Franciszka, 17 czerwca 1921 r., Łucja wstąpiła do Kolegium Sióstr św. Doroty w Vilar, miejscowości dziś należącej do miasta Porto. Jeszcze przed podjęciem decyzji o wstąpieniu do kolegium pragnęła poświęcić się Bogu w życiu zakonnym. Swoją pierwszą miłość kierowała do Karmelu. Jednak przykład jej wychowawczyń i wdzięczność wobec nich spowodowały, że zdecydowała się wstąpić do Instytutu św. Doroty. Portugalskie siostry św. Doroty miały wówczas (1921-1925) nowicjat w Tuy w Hiszpanii. Tam wstąpiła najpierw, już osiemnastoletnia Łucja, dnia 24 października 1925 r. Aby jednak mogła być przez kilka miesięcy postulantką, posłano ją do domu do Pontevedra przy ul. Travesia de Izabella 11. Pozostała tam od 25 października 1925 r. do 20 lipca 1926 r. W tymże roku wstępuje do nowicjatu w Tuy. Jej nowicjat rozpoczął się obłóczynami 2 października 1926 r. Po dwóch latach nowicjatu 3 października 1926 r. złożyła śluby. W Tuy pozostała do złożenia wieczystych ślubów 3 października 1934 r. i kilka dni później została przeniesiona do klasztoru w Pontevedra. W maju 1937 roku powróciła do Tuy, którego już nie opuszczała aż do końca maja 1946 roku, kiedy została wysłana do Portugalii. Kilka dni poświęciła zwiedzaniu i zidentyfikowaniu miejsc objawień w Cova da Iria i w Aljustrel, a potem przeznaczona została do domu w Sardo w Vila Nova de Gaia, niedaleko Porto. I wreszcie, kiedy obudziła się w niej dawna tęsknota do życia w samotności, kontemplacji, otrzymała od papieża Piusa XII zezwolenie na przejście do karmelitanek w Coimbra. Wstąpiła tam 25 marca 1948 r. i przebywała aż do dnia swojej śmierci, 13 lutego 2005 r., modląc się i pokutując. Jeżeli Kościół potwierdził prawdziwość orędzia z Fatimy, stało się tak przede wszystkim dlatego, że orędzie to zawiera prawdę i wezwanie samej Ewangelii. „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” – są to pierwsze słowa, jakie Jezus Chrystus skierował do ludzkości. Orędzie z Fatimy jest w swej istocie wezwaniem do nawrócenia i pokuty, tak jak Ewangelia.

O BONE IESU, DIMITTE NOBIS PECCATA NOSTRA, DEFENDE NOS AB IGNE INFERNALI, PERDUC AD COELUM OMNES ANIMAS, ADIUVA EOS QUAE MISERICORDIAE TUAE MAXIME OPORTENT.

opr. aś/aś