Przeciwko stereotypom o Kościele

Katolicka Agencja Informacyjna, wespół z lubelskim wydawnictwem «Gaudium» opublikowała książkę pt. Kościół — stereotypy, uprzedzenia, manipulacje. Wskazuje ona na stereotypy mówienia o Kościele, które funkcjonują nie tylko w mediach polskich, ale i w środkach przekazu na całym świecie. Ukazują one w «krzywym zwierciadle» stosunek Kościoła do wielu kwestii, starając się obniżyć jego autorytet, ukazać jako instytucję krępującą wolność człowieka, skoncentrowaną na swych doczesnych interesach, a przede wszystkim wewnętrznie zdeprawowaną.

Ta publikacja ma dwa cele. Przedstawiając dorobek i codzienną działalność Kościoła, niezauważaną często przez dziennikarzy, pokazuje, że prezentowany w mediach mroczny wizerunek Kościoła wypacza jego prawdziwy obraz. Z drugiej zaś strony autorzy książki dostarczają katolikom argumenty do wykorzystania w dyskusji o Kościele, by uodpornić ich na antykościelną propagandę, opartą na przeinaczeniach i stereotypach.

Raport KAI koncentruje się na stereotypach najbardziej powielanych przez media, które są wykorzystywane w debacie publicznej i przenikają do powszechnej świadomości. Dzieje się tak dlatego, że świadomość społeczeństwa została w poważny sposób przeorana przez lewicową propagandę, a po 1989 r. środowiska konserwatywne i katolickie nie były na tyle mocno zakorzenione w mediach, by skutecznie naświetlić szereg tematów i przebić się do powszechnej świadomości.

W ostatnich latach sytuacja Kościoła w Polsce stała się najtrudniejsza od chwili uzyskania wolności, gdyż na scenę polityczną wkroczyła radykalna lewica w postaci «Krytyki politycznej» czy Ruchu Palikota. Środowiska te, mające poważny wpływ na media, stawiają sobie za cel zmianę miejsca Kościoła w przestrzeni publicznej — przejście od większościowego w Europie modelu, gdzie Kościół jest istotnym aktorem na scenie publicznej i, mimo rozdziału, współpracuje z państwem dla dobra wspólnego — do modelu radykalnej świeckości. Dlatego kreuje się obraz Kościoła jako instytucji bogatej, walczącej tylko o swoje interesy, usiłującej wpływać na polityków, wyciągającej ręce po fundusze publiczne, nie akceptującej pluralizmu i utrudniającej budowę nowoczesnego państwa.

Jednym ze stereotypów opisywanych w książce jest twierdzenie, że bogaty i chciwy Kościół rzekomo nie interesuje się biednymi i potrzebującymi, a wręcz «zdradził» swoją misję społeczną. Tymczasem zarówno troska o sprawiedliwość, jak i bezpośrednia działalność na rzecz potrzebujących jest jedną z wizytówek Kościoła katolickiego w Polsce. Zakres pomocy dla ubogich, chorych, niepełnosprawnych czy wykluczonych jest tak olbrzymi, że w znacznym stopniu uzupełnia, a czasem wręcz zastępuje instytucje państwowe.

Książka przytacza jako przykład imponującą działalność dwóch ubogich diecezji: ełckiej i rzeszowskiej, oraz kilku zakonów i instytucji kościelnych. To zaledwie niewielki fragment całości. Gdyby się chciało opisać dokładnie działalność charytatywną Kościoła w Polsce — diecezji, zakonów i parafii, ruchów i inicjatyw prywatnych — zajęłoby to kilka opasłych tomów.

opr. mg/mg