Bł. Eliasza od św. Klemensa

Urodziła się 17 stycznia 1901 r. w Bari we Włoszech, jako trzecia z dziewięciorga dzieci. Jej rodzice — Giuseppe Fracasso i Pasqua Cianci — byli bardzo religijni. Została ochrzczona przez swego wuja ks. Carla Fracassa w kościele św. Jakuba. Nadano jej imię Teodora. Ojciec był rzemieślnikiem, matka zajmowała się domem. Gdy Teodora miała 5 lat, ujrzała we śnie piękną Panią, która przechadzała się wśród kwiatów, a potem w promieniach światła. Postanowiła wówczas zostać siostrą zakonną. Najpierw jednak rodzice posłali ją do szkoły dla pielęgniarek, prowadzonej przez siostry od Stygmatów. W 1911 r., w przeddzień I komunii, we śnie ukazała się jej św. Teresa od Dzieciątka Jezus i powiedziała: «Będziesz zakonnicą jak ja».

Zaczęła się uczyć szycia i haftu i wstąpiła do stowarzyszenia bł. Imeldy Lambertini, dominikanki o szczególnym nabożeństwie do Najświętszego Sakramentu, a następnie do «Armii Anielskiej» św. Tomasza z Akwinu.

Dzięki kierownictwu dominikanina o. Pietra Fiorilla skrystalizowało się wówczas powołanie Teodory. Za jego radą 20 kwietnia 1914 r. wstąpiła do trzeciego zakonu dominikańskiego, przyjmując imię Agnieszka, a po uzyskaniu dyspensy, o którą musiała prosić ze względu na zbyt młody wiek, 14 maja 1915 r. złożyła śluby zakonne.

W trudnym okresie I wojny światowej (1914-1918) poświęcała się m.in. pracy katechetycznej. Pod koniec 1917 r. nawiązała kontakt z jezuitą o. Sergiem Di Gioią, który został jej spowiednikiem. Doradził on jej wybór zakonu karmelitańskiego. W grudniu 1918 r. odwiedziła klasztor św. Józefa w Bari, by przyjrzeć się życiu tamtejszych mniszek.

Po trwającym rok przygotowaniu pod roztropnym i światłym kierownictwem o. Di Gioi Teodora 8 kwietnia 1920 r. wstąpiła do Karmelu św. Józefa w Bari. 24 listopada otrzymała habit karmelitański i nowe imię: siostra Eliasza od św. Klemensa. Pierwsze śluby złożyła 4 grudnia 1921 r. O swoich przeżyciach wewnętrznych z tamtego czasu pisała: «Klęcząc samotnie u stóp ukrzyżowanego Chrystusa, długo się w Niego wpatrywałam i stwierdziłam, że jest On całym moim życiem». Jej patronkami i przewodniczkami były św. Teresa od Jezusa oraz św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Czuła, że Bóg każe jej iść «małą drogą duchowego dziecięctwa». Uroczyste śluby złożyła 11 lutego 1925 r.

Droga jej życia zakonnego nie była łatwa. Już w pierwszych miesiącach nowicjatu musiała walczyć z trudnościami. Kiedy na wiosnę 1923 r. matka przeorysza Angelica Lamberti wyznaczyła s. Eliaszę do pracy w szkole hafciarstwa przy Karmelu, kierowniczka szkoły, osoba apodyktyczna i surowa, negatywnie oceniała zakonnicę. Zarzucała jej, że zbyt łagodnie i serdecznie traktuje uczennice, i doprowadziła do tego, że po roku usunięto ją z zakładu. Podjęła wówczas pracę w zakrystii. Sumiennie wypełniała swoje obowiązki. Wiele czasu spędzała na haftowaniu.

Przewodnikiem duchowym Eliaszy był o. Eliasz od św. Ambrożego, prokurator generalny zakonu karmelitów bosych, z którym utrzymywała stałą korespondencję. W styczniu 1927 r. ciężko zachorowała, cierpiała na częste i silne bóle głowy. Nigdy się nie skarżyła, dzielnie znosiła wszelkie cierpienia. Zmarła w uroczystość Bożego Narodzenia 1927 r., jak to wcześniej sama przepowiedziała.

opr. mg/mg