Św. Teresa Eustochio Verzeri

Urodziła się 31 lipca 1801 r. w Bergamo jako pierwsza z siedmiorga rodzeństwa w rodzinie arystokratycznej. Staranne wychowanie religijne oraz początkową edukację otrzymała w domu. Naukę kontynuowała u sióstr benedyktynek w Santa Grata. W ciągu kilkunastu lat trzykrotnie wstępowała do ich klasztoru. Jako benedyktynka przeżyła ponad pięć lat. Opuściła zakon na wyraźne polecenie kierownika duchowego ks. Józefa Benaglio. Powierzył on jej wówczas prowadzenie szkoły dla ubogich dziewcząt w Gromo koło Bergamo. W tym samym czasie ks. Benaglio otrzymał pierwszą aprobatę dla Zgromadzenia Córek Najświętszego Serca Jezusa, które powstało w 1831 r. z jego inicjatywy w Bergamo. Teresa Eustochio Verzeri stała się współzałożycielką i przełożoną zgromadzenia, do którego wkrótce wstąpiły też trzy jej siostry, a później, po śmierci męża, matka.

Szerzący się wówczas jansenizm bardzo utrudniał rozpowszechnianie kultu Najświętszego Serca Jezusa. Z wieloma przeszkodami w tym względzie spotkała się także bł. Teresa, zwłaszcza gdy po śmierci ks. Benaglio (1836 r.) sama musiała starać się o papieskie zatwierdzenie zgromadzenia. Aprobatę jego konstytucji uzyskała w 1841 r., a ostateczne zatwierdzenie zgromadzenia nastąpiło w 1847 r.

We wszystkich trudnych sprawach całkowicie zdawała się na Opatrzność Bożą. W swojej «księdze obowiązków» tak określała duchowość nowej rodziny zakonnej: «Córki Najświętszego Serca Jezusa, jako te, które czerpią miłość u samego źródła, tj. z Serca Jezusa Chrystusa, powinny w stosunku do bliźnich płonąć tą samą miłością, którą goreje Boskie Serce. Miłością najczystszą, która patrzy tylko na chwałę Bożą i na dobro dusz; miłością powszechną, która nie wyklucza nikogo, a obejmuje wszystkich; miłością hojną, której nie niweczy cierpienie ani nie przerażają przeciwności, lecz która, wręcz przeciwnie, pośród cierpienia i przeciwności umacnia się, a dzięki cierpliwości zwycięża».

Zgromadzenie Córek Najświętszego Serca Jezusa od początku oddało się tworzeniu dzieł wychowawczych, codziennej opiece nad sierotami, ubogimi i chorymi. Siostrom, które zajmowały się wychowaniem młodych dziewcząt, zalecała wielki szacunek dla indywidualności oraz traktowanie każdej z podopiecznych «według temperamentu, usposobienia, skłonności i konkretnych uwarunkowań życiowych».

Dziś Córki Najświętszego Serca Jezusa kontynuują swą posługę nie tylko we Włoszech, ale również w innych krajach, m.in. w Albanii, Kamerunie, Brazylii, Argentynie, Boliwii i w Indiach.

Teresa Eustochio Verzeri, wycieńczona licznymi chorobami, zmarła w Brescii 3 marca 1852 r. Pius XII zaliczył ją w poczet błogosławionych w 1946 r.

opr. mg/mg