Ousia

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Ousia

(gr. „istota”) Wyraz, którego użył Sobór Nicejski I (325) na oznaczenie tego, że w jednej i tej samej naturze Bożej mają udział Bóg Ojciec i Syn Boży (DH 125-126; ND 7-8). Sobór Konstantynopolitański I (381) głosił naukę o bóstwie Ducha Świętego (DH 150-151; ND 12-13). Sobór Konstantynopolitański III (553) nauczał wyraźnie, że wszystkie trzy Osoby Boskie mają udział w tej samej ousia (DH 421; ND 620/1). W języku łacińskim wyraz ousia tłumaczono nie tylko przez essentia (łac. „istota”), ale także przez substantia (łac. „coś, co się znajduje pod czymś drugim”), a jest to wyraz, który się zbyt łatwo kojarzy z greckim wyrazem hypostasis (gr. „osoba”). Zob. osoba, Sobór Konstantynopolitański I, Sobór Konstantynopolitański II, Sobór Konstantynopolitański III, Sobór Nicejski I, współistotny.

opr. mg/mg