Wezwanie do odpowiedzialności za misyjne dzieło Kościoła

Umiłowani w Chrystusie Panu!

1. Wydarzenie Przemienienia Pańskiego opisane dziś w Ewangelii, objawia nam prawdę o osobie i misji Jezusa Chrystusa. Jest On umiłowanym Synem Boga Ojca, któremu należy się ze strony człowieka całkowite posłuszeństwo. Misją zaś Chrystusa jest wypełnienie zbawczego dzieła, zapowiedzianego już w biblijnej scenie ofiarowania Izaaka, o której słyszeliśmy w pierwszym czytaniu mszalnym. Syn Boży, dźwigając drzewo Krzyża, wszedł na Golgotę i tam został ofiarowany jako niewinny Baranek dla zgładzenia grzechu świata. Bóg, który zachował przy życiu syna Abrahama, „własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał” dla naszego zbawienia (por. Rz 8,32).

Kiedy apostołowie schodzili z góry Tabor, Chrystus „przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych” (Mk 9,9). Wzywając ich do dyskrecji, Jezus pragnie uniknąć publicznego manifestowania swej mesjańskiej misji, gdyż w ówczesnym Izraelu pojęcie „mesjasza” obciążone było polityczno — nacjonalistycznymi wyobrażeniami i oczekiwaniami. Sytuacja zmieniła się dopiero z chwilą śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Kiedy „powstał z martwych”, przepowiadanie Jego męki, śmierci i zmartwychwstania stało się życiową misją apostołów, którym polecił, by byli Jego świadkami aż po krańce ziemi (por. Dz 1,8).

Tę misję świadczenia o Jezusie Chrystusie, Odkupicielu i Zbawicielu człowieka, umiłowanym Synu Boga Ojca, wypełnia po dziś dzień Kościół przez wierne i wytrwałe głoszenie Ewangelii. W ten sposób Kościół świadczy o zbawczym dziele Chrystusa, prowadząc ludzi różnych narodów i kultur w jedności wiary, nadziei i miłości do Boga w Trójcy Jedynego. A misja Kościoła staje się kontynuacją misji Chrystusa; co więcej, w Kościele żyje i działa Chrystus. Dlatego też nakaz: „Jego słuchajcie” należy również rozumieć, jako wezwanie do okazywania posłuszeństwa Kościołowi.

Bracia i Siostry!

2. Wśród zadań Kościoła, który wszyscy stanowimy, najważniejszym jest wypełnianie misyjnego nakazu Jezusa. W liczącej ponad dwa tysiące lat historii Kościoła nie zabrakło nigdy jego synów i córek, którzy z odwagą, a niekiedy z heroizmem, głosili światu zbawcze orędzie Ewangelii. Jednym z niezwykłych misjonarzy był patron misji Kościoła — św. Franciszek Ksawery, jezuita, którego 500-lecie urodzin obchodzimy w tym roku. Z oddaniem głosił Chrystusa w Indiach, Indonezji i Japonii. Zmarł w 1552 roku na misyjnym szlaku, niedaleko Chin, które bardzo pragnął pozyskać dla Jezusa. Cały Kościół uczestniczy w jubileuszowej radości zakonu Księży Jezuitów, który wydał wielu wybitnych misjonarzy, w tym i Polaków, a wśród nich, bł. Jana Beyzyma, apostoła trędowatych na Madagaskarze.

Umiłowani!

3. Bogate tradycje misyjne Kościoła w Polsce są nadal pielęgnowane i rozwijane. Obecnie na wszystkich kontynentach pracuje dwa tysiące trzydziestu trzech misjonarzy i misjonarek z Polski. Są wśród nich zakonnicy i zakonnice, księża diecezjalni oraz coraz liczniejsi wierni świeccy. Do postawy angażowania się w dzieło misyjne Kościoła wzywał nieustannie Sługa Boży Jan Paweł II, podkreślając: „Nie możemy być spokojni, gdy pomyślimy o milionach naszych braci i sióstr, tak jak my odkupionych krwią Chrystusa, którzy żyją nieświadomi Bożej miłości. Dla każdego wierzącego, tak jak i dla całego Kościoła, sprawa misji winna być na pierwszym miejscu, ponieważ dotyczy wiecznego przeznaczenia ludzi i odpowiada miłosiernemu planowi Bożemu” (Redemptoris missio, 86). Również Ojciec Święty Benedykt XVI apeluje o wrażliwość misyjną, o dzielenie się bogactwem sług Ewangelii. W czasie niedawnej wizyty Ad limina zwrócił się do nas, pasterzy Kościoła w Polsce z prośbą, o wzmożenie pomocy personalnej dla dzieła ewangelizacji świata: „Mając na uwadze ogromne potrzeby Kościoła powszechnego, proszę Was, abyście zachęcali Waszych prezbiterów do podejmowania posługi misyjnej czy też pracy duszpasterskiej w krajach, w których brak duchowieństwa. Wydaje się, że jest to dziś szczególne zadanie, a nawet w pewnym sensie obowiązek Kościoła w Polsce. Posyłając jednak kapłanów za granicę, zwłaszcza na misje, pamiętajcie, aby zapewnić im oparcie duchowe i wystarczającą pomoc materialną”.

Trzeba dodać, iż troska o misje i misjonarzy nie jest tylko powinnością biskupów, ale wszystkich tworzących Kościół Boży. Odpowiedzią na papieski apel powinno być nade wszystko ożywienie i pogłębienie harmonijnej współpracy w ramach Krajowej Rady Misyjnej wszystkich ośrodków i organizacji wspierających misyjne dzieło Kościoła. Natomiast wspólnoty parafialne niech żywo odpowiadają na animację misyjną prowadzoną przez Papieskie Dzieła Misyjne i Komisję Episkopatu Polski ds. Misji. Niech jeszcze bardziej do misyjnej współpracy zmobilizują się istniejące organizacje misyjne, grupy duchowego i materialnego wsparcia misjonarzy. Niech dzieci i młodzież zaangażują się w dzieło Kolędników Misyjnych, które działa już w wielu diecezjach i przynosi konkretne owoce, będące darem polskich dzieci dla rówieśników w krajach misyjnych.

Bracia i Siostry!

4. Posługa misjonarzy, powinna być wspierana ofiarą materialną wiernych i całego polskiego społeczeństwa, związanego z Ewangelią i Kościołem. Misjonarze bowiem — o czym warto pamiętać — głosząc Dobrą Nowinę ubogim — rozsławiają również nasz kraj w odległych od Ojczyzny zakątkach świata.

Przejawem materialnej troski o misjonarzy jest Fundusz Misyjny, na który składają się ofiary zbierane jako składka w uroczystość Objawienia Pańskiego oraz w ramach zbiórki do puszek w II Niedzielę Wielkiego Postu. Wyrazem solidarności z misjonarzami są przekazywane im z tego źródła rozmaite formy dotacji, a także częściowe finansowanie przez Miva Polska, agendę Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, zakupu niezbędnych dla duszpasterstwa w krajach misyjnych środków transportu: samochodów, motocykli, rowerów, a nawet łodzi. Wspomniany Fundusz wspiera także wiele projektów charytatywnych, medycznych i edukacyjnych, jakich potrzebuje świat misyjny.

Nową inicjatywą wspierania misjonarzy jest „Dzieło Pomocy Ad gentes — Do Narodów”, powołane przez Konferencję Episkopatu Polski i rozpoczynające dziś oficjalnie swoją działalność. Będzie ono kontynuowało zadania podejmowane dotychczas przez wspomniany wcześniej Fundusz Misyjny.

Za każdą formę pomocy na rzecz dzieł misyjnych — również za troska o ośrodki zajmujące się formacją i przygotowaniem misjonarzy, za dzisiejsze wsparcie „Dzieła Pomocy — Ad gentes- Do Narodów” przyjmijcie drodzy Bracia i Siostry z serca płynące „Bóg zapłać”. Wdzięczność wyrażają Wam także, głównie poprzez modlitewną pamięć, sami misjonarze i ci, którym posługują na terenach misyjnych.

Umiłowani!

5. W okresie wielkopostnym jesteśmy szczególnie wezwani do przemiany życia. Zatem jako tworzący rodzinę Kościoła, świadomi odpowiedzialności za losy głoszenia Ewangelii w świecie, pragniemy uczynić misyjny rachunek sumienia. Pomimo różnych form aktywności w dziedzinie misji, wiemy, że jako wspólnota Kościoła — możemy w jeszcze większym stopniu wziąć odpowiedzialność za głoszenie Ewangelii w świecie współczesnym, jeszcze bardziej wspierać przepowiadanie narodom Jezusa Chrystusa, jedynego Odkupiciela Człowieka.

Misyjny rachunek sumienia powinien objąć również sferę modlitewną i etyczną naszego życia. Misjom powinna bowiem stale towarzyszyć nasza żarliwa modlitwa, połączona z ofiarą duchową, w postaci ponoszonych z cierpliwością w intencji misji umartwień i doświadczeń. Najskuteczniejszą i najwymowniejszą zaś formą misyjnej działalności jest osobiste świadectwo wiary, „bo jest dawane w codziennej rzeczywistości i w środowiskach, do których często kapłan dociera z trudem” (Benedykt XVI). Poddajmy te obszary naszego chrześcijańskiego życia i odpowiedzialności pod osąd sumienia. A nade wszystko słuchajmy pouczeń Chrystusa biorąc za wzór apostołów i niezliczone rzesze misjonarzy, którzy najpierw przyjmowali Jego naukę a potem całym swym życiem mówili to samo, co Bóg Ojciec wskazując na swojego Syna: „Jego słuchajcie”.

Drodzy Bracia i Siostry!

6. Do konkretnego, duchowego i materialnego włączenia się w dzieło misyjne Kościoła niech nas zmobilizuje duszpasterskie hasło i zadanie bieżącego roku: przywracajmy nadzieję ubogim. To przecież Chrystus, Ten, który dla nas umarł i zmartwychwstał, który nieustannie przyczynia się za nami w niebie (por. Rz 8,34), jest źródłem i podstawą wszelkiej nadziei, a na miano prawdziwie biednych zasługują ci, którzy pozbawieni są znajomości Chrystusa i nie doświadczają w sakramentach Kościoła Jego miłości i miłosierdzia.

Niech Boże błogosławieństwo i orędownictwo św. Franciszka Ksawerego towarzyszą nam wszystkim w codziennym świadczeniu słowem i czynem o Chrystusie.

Na duchowe i materialne podejmowanie odpowiedzialności za misyjne dzieło Kościoła, za losy Ewangelii we współczesnym świecie, udzielamy Wam pasterskiego błogosławieństwa.

Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi zgromadzeni na
334. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski
Warszawa, 31 stycznia 2006 r.

opr. mg/mg