Niezwykle cenna służba dla Kościoła powszechnego

23 czerwca w Sali Klementyńskiej odbyła się audiencja papieska dla uczestników dorocznego spotkania ROACO (Zgromadzenia Dzieł Pomocy Kościołom Wschodnim). Tegoroczne obrady były poświęcone sytuacji Kościołów w Iraku, Turcji i Ziemi Świętej oraz ukraińskiemu Kościołowi greckokatolickiemu. W przemówieniu Papież nawiązał do odrodzenia Kościoła na Ukrainie; powiedział m.in., że «prastare i szlachetne dziedzictwo duchowe, którego strzeże wspólnota greckokatolicka, stanowi prawdziwy skarb, służący rozwojowi całego narodu ukraińskiego. (...) wspierajcie jego eklezjalny rozwój i popierajcie wszystko, co służy pojednaniu i braterstwu chrześcijan umiłowanej Ukrainy».

Wielce Błogosławiony, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Członkowie i Przyjaciele ROACO!

Z przyjemnością przyjmuję dziś was wszystkich, przybyłych do Rzymu na doroczne spotkanie ROACO (Zgromadzenia Dzieł Pomocy Kościołom Wschodnim). Każdego serdecznie witam. Pozdrawiam kard. Ignacego Moussę Daouda, prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, sekretarza abpa Antonia Marię Vegliň oraz ich współpracowników w tej dykasterii. Specjalne pozdrowienie kieruję do arcybiskupa większego Lwowa kard. Lubomyra Huzara oraz do wszystkich, którzy uczestniczą w działalności ROACO obejmującej ich terytorium, wspólnoty i instytucje.

Chrześcijańska tradycja solidarności

Od kiedy zaczęto głosić orędzie chrześcijańskie, ubogie wspólnoty chrześcijan, znajdujące się w potrzebie, doznawały różnego rodzaju wsparcia ze strony tych, którzy byli w lepszym położeniu. W dzisiejszych czasach, kiedy nierzadko dochodzą do głosu tendencje indywidualistyczne, tym bardziej stało się konieczne składanie przez chrześcijan świadectwa solidarności wykraczającej poza wszelkie granice, aby można było zbudować świat, w którym wszyscy będą się czuli akceptowani i szanowani. Ci, którzy pełnią tę misję indywidualnie bądź we wspólnocie, stają się krzewicielami autentycznej miłości — miłości, która wyzwala serce i szerzy wszędzie ową radość, której «nikt (...) nie zdoła odebrać» (J 16, 22), bowiem pochodzi od Pana. Pragnę wam podziękować, drodzy przyjaciele z ROACO, za to, co czynicie dla braci borykających się z trudnościami, a w szczególności za wysiłki, które podejmujecie, aby dać namacalne świadectwo miłości łączącej chrześcijan tradycji łacińskiej i chrześcijan tradycji wschodniej. Wzmacnianie tych więzi jest niezwykle cenną służbą dla Kościoła powszechnego. A zatem wypełniajcie nadal to godne podziwu zadanie, co więcej — rozszerzajcie jeszcze bardziej zasięg waszego działania.

Rozwój Kościoła na Ukrainie

W tych dniach zapoznaliście się w szczególności z sytuacją Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie, którego stały rozwój po smutnej «zimie» komunistycznego reżimu przysparza radości i budzi nadzieję, również dlatego, że prastare i szlachetne dziedzictwo duchowe, którego strzeże wspólnota greckokatolicka, stanowi prawdziwy skarb, służący rozwojowi całego narodu ukraińskiego. Dlatego mówię wam: wspierajcie jego eklezjalny rozwój i popierajcie wszystko, co służy pojednaniu i braterstwu chrześcijan umiłowanej Ukrainy.

Formacja duchowieństwa

Wasze prace dotyczyły ponadto formacji kapłanów, seminarzystów i zakonników, należących do różnych katolickich Kościołów Wschodu, odbywających studia w Rzymie i w rodzimych krajach. Obecność w pobliżu Stolicy Piotrowej ok. 500 studentów ze wschodnich Kościołów katolickich stanowi sposobność, którą należy wykorzystać. Jednocześnie, słusznie zauważacie, że trzeba z najwyższą troską zadbać o podnoszenie poziomu instytucji zajmujących się formacją, działających w tychże Kościołach wschodnich; w związku z tym oprócz wsparcia materialnego trzeba rozwijać działalność formacyjną, która z jednej strony będzie pogłębiała autentyczną tradycję lokalną, uwzględniając w należyty sposób organiczny rozwój Kościołów wschodnich (por. OE, 6), a z drugiej, umożliwiała autentyczną odnowę (aggiornamento), postulowaną przez Sobór Watykański II, który zakończył się dokładnie czterdzieści lat temu. Drodzy członkowie ROACO, Jerozolima i Ziemia Święta, w stosunku do których wszyscy chrześcijanie mają niezapomniany dług (por. Rz 15, 27), doznają zawsze waszej godnej pochwały troski. Pewne pozytywne sygnały, jakie do nas docierają w tych ostatnich miesiącach, umacniają nadzieję, że coraz bliższy jest dzień, w którym dojdzie do pojednania między różnymi wspólnotami działającymi w Ziemi Świętej; nie przestajemy modlić się o to z ufnością.

Na zakończenie chciałbym raz jeszcze wyrazić wdzięczność za waszą cenną pracę. Niech wam towarzyszy w codziennej działalności nieustanna pomoc Boża i macierzyńska opieka Dziewicy Maryi, Matki Kościoła. Zapewniając was o szczególnej pamięci w modlitwie, z serca udzielam wszystkim Błogosławieństwa Apostolskiego, którym obejmuję również organizacje kościelne, przez was reprezentowane, oraz wasze rodziny.

opr. mg/mg