Zgromadzenie poświęcone ochronie nieletnich: punkty do refleksji

1. Wypracowanie praktycznego wademekum, w którym byłyby określone kroki, jakie winny podejmować władze we wszystkich kluczowych momentach pojawienia się danej sprawy.

2. Stworzenie struktur umożliwiających słuchanie, składających się z osób przygotowanych i doświadczonych, w których przeprowadzane byłoby pierwsze rozeznanie przypadków rzekomych ofiar.

3. Ustalenie kryteriów bezpośredniego zaangażowania biskupa lub przełożonego zakonu.

4. Wdrożenie wspólnych procedur rozpatrywania zarzutów, ochrony ofiar i prawa do obrony oskarżonych.

5. Informowanie władz cywilnych i wyższych władz kościelnych zgodnie z zasadami postępowania cywilnego i kanonicznego.

6. Dokonywanie okresowego przeglądu protokołów i norm w celu zachowania chronionego środowiska dla nieletnich we wszystkich strukturach duszpasterskich; protokołów i norm opartych na zasadach sprawiedliwości i miłości, które muszą się łączyć, aby działanie Kościoła również w tej dziedzinie było zgodne z jego misją.

7. Ustalenie specjalnych protokołów odnośnie do zarządzania oskarżeniami przeciwko biskupom.

8. Towarzyszenie ofiarom, chronienie ich i otaczanie opieką oraz zaoferowanie im wszelkiego niezbędnego wsparcia w celu całkowitego uleczenia.

9. Poszerzanie świadomości przyczyn i konsekwencji nadużyć seksualnych poprzez inicjatywy formacji stałej biskupów, przełożonych zakonów, księży i pracowników duszpasterstwa.

10. Opracowanie metod opieki duszpasterskiej nad wspólnotami zranionymi przez nadużycia oraz postępowania karnego i resocjalizacji dla winnych.

11. Skonsolidowanie współpracy ze wszystkimi osobami dobrej woli oraz z pracownikami środków masowego przekazu, aby można było rozeznawać i odróżniać przypadki prawdziwe od fałszywych, oskarżenia od oszczerstw, wystrzegając się uraz i insynuacji, pogłosek i oszczerstw (por. przemówienie do Kurii Rzymskiej, 21 grudnia 2018 r.).

12. Podniesienie granicy minimalnego wieku zawierania małżeństwa do szesnastu lat.

13. Ustalenie rozporządzeń regulujących i ułatwiających udział ekspertów świeckich w prowadzeniu dochodzenia i na różnych szczeblach postępowania sądowego w procesach kanonicznych dotyczących nadużyć seksualnych i/lub władzy.

14. Prawo do obrony — należy zachować również zasadę prawa naturalnego i kanonicznego o domniemaniu niewinności aż do udowodnienia winy oskarżonego. W związku z tym nie należy dopuszczać do publikowania wykazów oskarżonych, również przez diecezje, dopóki nie zostanie przeprowadzone wstępne dochodzenie i nie zapadnie ostateczny wyrok.

15. Przestrzeganie tradycyjnej zasady proporcjonalności kary w stosunku do popełnionego przestępstwa. Decydowanie, że kapłani i biskupi winni nadużyć seksualnych w stosunku do nieletnich winni zaniechać posługi publicznej.

16. Wprowadzenie reguł dotyczących seminarzystów i kandydatów do kapłaństwa bądź życia zakonnego. Wdrożenie dla nich programów formacji początkowej i stałej umacniających ich dojrzałość ludzką, duchową i psychoseksualną, jak również ich relacje międzyosobowe i zachowania.

17. Dokonywanie oceny psychologicznej kandydatów do kapłaństwa i do życia konsekrowanego przez wyspecjalizowanych i cieszących się zaufaniem ekspertów.

18. Wskazanie norm regulujących przenoszenie seminarzysty lub aspiranta do życia zakonnego z jednego seminarium do innego; a także kapłana czy zakonnika z jednej diecezji bądź kongregacji do innej.

19. Sformułowanie obowiązujących kodeksów zachowania dla wszystkich kapłanów, zakonników, personelu obsługującego i wolontariuszy, w celu zakreślenia odpowiednich granic w relacjach osobowych. Określenie niezbędnych wymogów odnośnie do pracowników i wolontariuszy oraz kontrolowanie ich rejestru karnego.

20. Przedstawianie wszystkich informacji i danych na temat niebezpieczeństwa nadużyć i ich skutków, odnośnie do tego, jak rozpoznawać oznaki nadużyć i jak zgłaszać podejrzenia o nadużycie seksualne. To wszystko winno odbywać się we współpracy z rodzicami, nauczycielami, specjalistami i władzami cywilnymi.

21. Konieczne jest ustanowienie, tam gdzie jeszcze nie zostało to dokonane, organu łatwo dostępnego dla ofiar, chcących ujawniać ewentualne przestępstwa. Organu, który byłby niezależny, również od lokalnej władzy kościelnej, i składałby się z osób doświadczonych (duchownych i świeckich), które potrafiłyby wyrażać wrażliwość Kościoła względem tych, którzy w tym zakresie uważają się za skrzywdzonych przez niewłaściwe postawy ze strony duchownych.

opr. mg/mg